Της Χρυσάνθης-Ίριδας Ανεμογιάννη,
Όλοι αναζητούμε ένα μονοπάτι. Έναν δρόμο. Έναν σκοπό. Και πάντα ακολουθούμε έναν. Μπορεί να είναι διαφορετικός από αυτόν που τελικά αναζητούσαμε. Μπορεί να είναι δύσβατος, ανηφορικός. Μπορεί στη διαδρομή να χάνεσαι, να μπερδεύεσαι, να χάνεις την κατεύθυνσή σου, μπορεί η πορεία σου να αποπροσανατολίζεται. Μπορεί να σταματάς, να φοβάσαι να συνεχίσεις, να τρέμουν τα πόδια σου σε κάθε βήμα. Μπορεί να αλλάζεις γνώμη, να θες να γυρίσεις πίσω, να θες να φτιάξεις ένα δικό σου μονοπάτι.
Μπορεί από την άλλη, να τρέχεις, να σου αρέσει η διαδρομή, να απολαμβάνεις το δρόμο, να βιάζεσαι να φτάσεις, να ανυπομονείς να δεις τι άλλο σε περιμένει, να μην θες να τελειώσει. Και τελικά να φτάνεις σε έναν προορισμό που δεν επιθυμείς, που δεν σε ευχαριστεί, που δεν ήταν αυτό που ήθελες. Πολλές φορές μπορεί να μην υπάρχει προορισμός ή μπορεί να μην ξέρεις ποιος θες να είναι ο προορισμός. Μπορεί, επίσης, κάπου στο δρόμο να έχεις χαθεί. Ο σκοπός βέβαια είναι συνεχώς να προχωράς, να συνεχίζεις, να περπατάς. Άλλωστε, η ζωή είναι όσα συμβαίνουν, όσο εσύ προχωράς.
Πολλές φορές επαναπαυόμαστε. Σε έναν γνωστό δρόμο, μια μικρή διαδρομή, μια σύντομη πορεία και επιστροφή στην αφετηρία. Μια παραίτηση ουσιαστικά. Μια άρνηση για προσπάθεια. Ένας εξωτερικευμένος φόβος. Μια παραίτηση. Ένας συμβιβασμός. Μια υποβάθμιση. Όλοι ξέρουμε πως πρέπει κάπου να πάμε. Πρέπει κάπου να φτάσουμε. Χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος δρόμος ή προορισμός. Οπότε, ο καθένας μπορεί να αποφασίσει και να επιλέξει ποια θέλει να είναι η πορεία του, χωρίς απαραίτητα να ξέρει ποιος θέλει να είναι ο προορισμός του. Όλοι μπορεί να χαθούμε στη διαδρομή ή να χάσουμε το δρόμο μας. Και κάπως έτσι συμβιβαζόμαστε στην ιδέα πως δεν θα βρούμε το δρόμο μας. Παραιτούμαστε από κάθε προσπάθεια, διαγράφουμε κάθε μονοπάτι που είχαμε χαράξει.
Κάπως έτσι, καταλήγουμε να ζούμε σε κομφορμιστικές καθημερινότητες, που πολύ-λίγο μας ταιριάζουν και μένουμε στάσιμοι. Καταλήγουμε εύκολα να αποδεχόμαστε καταστάσεις που δεν μας εκφράζουν, από τις οποίες δύσκολα μπορούμε να ξεφύγουμε και επαναπαυόμαστε, δίχως να προσπαθούμε. Υπάρχουν πολλά μονοπάτια που μπορούμε να πάρουμε, χωρίς να χρειάζεται να ξέρουμε τον προορισμό. Υπάρχουν πολλοί δρόμοι που καταλήγουν στον ίδιο προορισμό. Υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί προορισμοί να ανακαλύψουμε αρκεί να ξεκινήσουμε να περπατάμε.
