Της Άννας-Νικολέτας Γρίβα,
«Δε διαβάζουμε ποίηση, επειδή είναι χαριτωμένη. Διαβάζουμε ποίηση, επειδή ανήκουμε στην ανθρώπινη φυλή. Η Ιατρική, η Νομική είναι ευγενικοί στόχοι απαραίτητοι για τη ζωή. Αλλά η ποίηση, η ομορφιά, το ρομάντζο, η αγάπη… γι’ αυτά ζούμε», είπε ο αγαπημένος όλων εκκεντρικός καθηγητής Κίτινγκ, σε μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών. Η αλήθεια είναι πως, ως φοιτήτρια στο Βιολογικό, τμήμα που ανήκει στη Σχολή Θετικών Επιστημών, πολλές φορές έχω φέρει το απόφθεγμα αυτό στο μυαλό μου κι έχω αναρωτηθεί, μήπως η επιλογή μου είναι «ρηχή», μήπως το πραγματικό νόημα της ζωής δεν κρύβεται στην αναζήτηση της προέλευσής της, αλλά στη σκέψη, το συναίσθημα, την έκφρασή του και τη σχέση με τους άλλους ανθρώπους.
Μετά από πολλή σκέψη, αυτό στο οποίο κατέληξα τελικά, είναι, θα πει κανείς, το προφανές: ότι το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Το να σπουδάζει κανείς Ιατρική, Νομική, Βιολογία, Φυσική, δεν τον καθιστά λιγότερο πνευματικό άνθρωπο από τον συγγραφέα ή τον καλλιτέχνη, ούτε ανίκανο να εκτιμήσει την τέχνη, σε οποιαδήποτε μορφή της. Άλλωστε, προσωπικά θα ισχυριστώ πως η ίδια η ζωή, ο εγκέφαλος, η φύση είναι μια μορφή τέχνης από μόνα τους.
Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ ότι η τέχνη δεν εκτιμάται όσο θα έπρεπε, ιδίως από ανθρώπους σε επαγγέλματα πιο πρακτικά. Θεωρώ πως οι άνθρωποι τείνουν συχνά να απορροφώνται στο αντικείμενό τους, να διαμορφώνουν τον χαρακτήρα τους γύρω από αυτό, να το ταυτίζουν με την προσωπικότητά τους. Οι άνθρωποι είναι, όμως, απ’ τη φύση τους όντα περίεργα, διαρκώς στην αναζήτηση της γνώσης, του αγνώστου, του διαφορετικού. Επομένως, ένας άνθρωπος δεν είναι ένα πράγμα, αλλά πολλά. Είναι – ή τουλάχιστον πρέπει να είναι – πολυπράγμων. Να έχει πάθος για κάτι, αλλά ταυτόχρονα, να ενδιαφέρεται για άλλα πολλά, να διαβάζει, να δημιουργεί τέχνη και να την απολαμβάνει.
Έτσι, λοιπόν, βρίσκομαι τώρα τελευταία κι η ίδια σε μια προσπάθεια απόλαυσης της τέχνης με τρόπους διαφορετικούς από παλιά, μια προσπάθεια εκτίμησής της με νέο μάτι. Επισκεπτόμενη μουσεία τέχνης, βρίσκω τον εαυτό μου, αντί να διασχίζει τους διαδρόμους ρίχνοντας επιφανειακές ματιές, να κλίνει προς πίνακες και γλυπτά με ιδιαίτερα χρώματα, τεχνικές, και νόημα – όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι εγώ. Διαβάζοντας βιβλία, πλέον συνειδητά ξαναγυρνώ στα σημεία που μίλησαν στη ψυχή μου, τα ξαναδιαβάζω και μπαίνω σε σκέψεις. Και όχι, δεν είναι «χάσιμο χρόνου», όπως κάποτε πίστευα. Η τέχνη ποτέ δεν είναι χάσιμο χρόνου και όσο μονότονη και κουραστική κι αν γίνεται η καθημερινή ζωή, νομίζω πως πρέπει να βρίσκουμε λίγο χρόνο να την εκτιμήσουμε, όπως της αξίζει.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Carpe diem, quam minimum credula postero… Ο κύκλος των χαμένων ποιητών, grafida-net.blogspot.com. Διαθέσιμο εδώ
