Της Νικόλ Καστόρα,
Μεγάλη υπόθεση και υπόσχεση το «θέλω να σου κρατώ το χέρι». Το να κρατάς το χέρι του άλλου σφιχτά, αληθινά και ουσιαστικά, σίγουρα δεν είναι εύκολο! Όταν κάνεις αυτή τη δήλωση, πρέπει και να την εννοείς, γιατί θα χρειαστεί να παλέψεις για αυτή! Η καθημερινότητα είναι δύσκολη και η ζωή δυσκολότερη. Το χέρι του ανθρώπου σου θα κρυώσει, θα κουραστεί, θα ιδρώσει, θα γλιστρήσει, θα ματώσει και εσύ θα πρέπει να είσαι πάντα εκεί, να του το κρατάς. Πόσο δύσκολο είναι, άραγε, τα χέρια να δώσουν τον όρκο του «για πάντα»; Μήπως, τελικά, όσο και να προσπαθούμε, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να το κρατήσει; Ή ίσως να υπάρχουν και κάποια χέρια, που αγαπιούνται τόσο που δε θα χωρίσουν ποτέ;
Ο Τάσος Ιορδανίδης προσπαθεί συγγράφοντας το σενάριο της παράστασης «Θέλω να σου κρατώ το χέρι», να δώσει απάντηση σε όλα όσα πνίγουν κάθε ζευγάρι. Δεν είναι εύκολο το εγχείρημά του, καθώς οι ανθρώπινες σχέσεις είναι περίπλοκες, αφού κρύβουν ομορφιά, αλλά και πολύ πόνο. Στην αναζήτηση, λοιπόν, της αιτίας, γιατί δεν καταφέρνουν να είναι μαζί τα ζευγάρια μέχρι το τέλος, ο Τάσος Ιορδανίδης δεν είναι μόνος του, αφού έχει τον δικό του άνθρωπο να του κρατάει το χέρι στη ζωή, αλλά και στο σανίδι. Και αυτός ο άνθρωπος δεν είναι άλλος από τη Θάλεια Ματίκα. Η Θάλεια Ματίκα σκηνοθετεί την παράσταση του άνδρα της, Τάσου Ιορδανίδη, και μαζί ως ζευγάρι στο σανίδι, μάς χαρίζουν τη μοναδική αυτή παράσταση, η οποία γνώρισε τεράστια αγάπη από το κοινό, για αυτό και παίζεται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά.
Αρχικά, είναι σημαντικό να αναφερθεί η φροντίδα, που κρύβεται πίσω από την ξεχωριστή αυτή παράσταση, σε όλα τα επίπεδα. Το θέατρο «Άλφα», που φιλοξενεί την παράσταση και ανήκει στο ζευγάρι, είναι ένας όμορφος και φιλόξενος χώρος, που έχει δημιουργηθεί με μεράκι και αγάπη. Το νοιάξιμο, φυσικά, φαίνεται και από τις τιμές των εισιτηρίων, οι οποίες είναι πολύ φροντισμένες, προσεγμένες και προσαρμοσμένες για όλους τους θεατές, και ιδιαιτέρως για τους φοιτητές, αλλά και για τους ανέργους. Η προσοχή αυτή, η οποία λείπει δυστυχώς από τα περισσότερα θέατρα, θυμίζει πως το θέατρο είναι λειτούργημα, αλλά και μόρφωση, για αυτό και πρέπει να είναι φιλόξενο και προσβάσιμο σε όλους τους θεατές. Αυτή είναι, άλλωστε, και η μαγεία του θεάτρου, για την οποία ο Τάσος Ιορδανίδης και η Θάλεια Ματίκα φροντίζουν.
Την υπόθεση του έργου εμπνεύστηκε ο Τάσος Ιορδανίδης από την ενσυναίσθησή του για τις ζωές των ανθρώπων και από το τραγούδι των Beatles “I want to hold your hand”. Το σενάριο, λοιπόν, απόλυτα ειλικρινές και ανθρώπινο, χωρίς ωραιοποιήσεις, παρουσιάζει τη σχέση ενός παράνομου ζευγαριού (αφού και οι δύο είναι παντρεμένοι), η οποία έχει συμφωνηθεί να είναι μόνο σεξουαλική σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου ημιδιαμονής. Όλα όμως ανατρέπονται, όταν μία νύχτα οι δύο αυτοί εραστές αποφασίζουν να ανοίξουν τις καρδιές τους και να μιλήσουν ειλικρινά, για όσα τους βασανίζουν. Είναι και οι δύο γονείς και λατρεύουν το παιδί τους, έχουν αγαπήσει βαθιά και έχουν αγαπηθεί βαθιά, έχουν πληγώσει και έχουν πληγωθεί, θυμούνται τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές, όσο και αν προσπαθούν να τις αφήσουν να χαθούν στη λήθη. Το σίγουρο είναι πως είναι και οι δύο άνθρωποι που σφάλουν, αλλά θέλουν να παλέψουν για την αγάπη. Όσες διαφορές και να χωρίζουν έναν άνδρα και μία γυναίκα, όσο δίκιο και να έχουν, γιατί ποτέ δεν φταίει μόνο ένας, ο κοινός τους παρονομαστής, ο οποίος είναι ανεξαιρέτως φύλου, είναι πως θέλουν να έχουν τον άνθρωπό τους που θα τους κρατάει το χέρι ό,τι και να συμβεί.
Οι ερμηνείες και των δύο καθηλωτικές. Η συναισθηματική ένταση του Ιορδανίδη σε όλο το έργο, αλλά ειδικά προς το τέλος του έργου, είναι ανατριχιαστική. Ο δυναμισμός και η ειλικρίνεια με τον οποίο υποδύεται η Ματίκα τον ρόλο της, βάζουν αυτομάτως τον θεατή σε σκέψεις και διλήμματα. Η κομψότητά της, φυσικά, εντυπωσιάζει. Οι διάλογοί τους αριστουργηματικοί, αφού τραμπαλίζονται μεταξύ σοβαρού και αστείου. Άλλοτε σε κάνουν να γελάς με την ψυχή σου και άλλοτε σε κάνουν να βουρκώνεις. Το σίγουρο είναι πως σε συνταράσσουν, καθώς σε όλη τη διάρκεια του έργου ο θεατής βλέπει τα λάθη και τις ελπίδες του εαυτού του. Ακόμα και σε κάποιες στερεοτυπικές ατάκες, που δεν ταιριάζουν φυσικά σε όλους τους ανθρώπους, το σενάριο καταφέρνει να εντάξει ξανά τον θεατή αγγίζοντας τη δική του προσωπικότητα.
Η ανατροπή που συντελείται στο τέλος του έργου, αλλά αιωρείται στην ατμόσφαιρα, καθ΄ όλη τη διάρκεια του έργου, αφήνει άναυδο τον θεατή και γεμίζει τα μάτια του με δάκρυα. Το γράμμα του άνδρα προς τη γυναίκα του στο τέλος του έργου είναι κατάθεση ψυχής. Όσα για τα σκηνικά, χαρακτηρίζονται από εντυπωσιακή απλότητα. Το κρεβάτι αποπνέει έντονο ερωτισμό και τα φώτα πετυχαίνουν τον ατμοσφαιρικό ερωτισμό, που ταιριάζει σε ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής.
Μία παράσταση που αξίζει να δείτε, αφού σίγουρα σε κάποιο σημείο της θα αναγνωρίσετε τόσο τον εαυτό σας, όσο και τον άνθρωπο που του έχετε χαρίσει την καρδιά σας, αλλά πληγώσατε στην πορεία. Ίσως στο τέλος να αναθεωρήσετε για πολλά και ποιος ξέρει… Ίσως πείτε ξανά από την αρχή: «Θέλω να σου κρατώ το χέρι».
“Oh yeah, I’ll tell you somethin’
I think you’ll understand
When I say that somethin’
I want to hold your hand
I want to hold your hand
I want to hold your hand
Oh please, say to me
You’ll let me be your man
And please, say to me
You’ll let me hold your hand
You’ll let me hold your hand
I want to hold your hand”.
-Beatles, 1963
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- The Beatles- I Want To Hold Your Hand, youtube.com, διαθέσιμο εδώ
- «Θέλω να σου κρατάω το χέρι», youtube.com, διαθέσιμο εδώ
