Της Ζωής Σπέντζα,
«Μία γυναίκα δολοφονείται κάθε τρείς ημέρες στην Ιταλία». Η χώρα φαίνεται να διανύει μια περίοδο κρίσης, όσον αφορά την έξαρση της έμφυλης βίας, πράγμα το οποίο απέδειξε, πρόσφατα, η βάρβαρη δολοφονία μιας νεαρής φοιτήτριας από τον πρώην σύντροφό της. Το συμβάν γνωστοποιήθηκε και προκάλεσε μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις, οι οποίες συνδέθηκαν με έντονες διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, κύριο αίτημα των οποίων ήταν η αλλαγή του, παρωχημένου πια, «πατριαρχικού μοντέλου» της χώρας.
Συγκεκριμένα, η συνειδητοποίηση του προβλήματος και η ακόλουθη κινητοποίηση του πλήθους, πραγματοποιήθηκε όταν αποκαλύφθηκε ότι η φοιτήτρια και μέλλουσα απόφοιτη του τμήματος Μηχανικών, Giulia Cecchettin, βρέθηκε μαχαιρωμένη από τον πρώην της, Filippo Turetta, από τον οποίο έπεφτε συχνά και θύμα κακοποίησης. Για τον λόγο αυτόν είχε απομακρυνθεί, άλλωστε, από τον ίδιο, καθώς θεωρούσε όχι μόνο ανυπόφορη, αλλά και πιεστική και κακοποιητική τη συμπεριφορά του, όπως είχε παραδεχθεί, λίγες ημέρες νωρίτερα, στις φίλες της. Μάλιστα, υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία, εκ των οποίων και μαρτυρίες γειτόνων, στις οποίες αναφέρεται πως ο άνδρας ειδώθηκε να χτυπάει τη γυναίκα στο κεφάλι και να την αφήνει ημιθανή, τη νύχτα που διεπράχθη ο φόνος.
Ο Turetta δεν προσπάθησε καν να καλύψει ή να δικαιολογήσει την ενοχή του. Πρόκειται για έναν ακόμα νεαρό που δεν δέχτηκε την απόρριψη. Ο ίδιος, για να επιτύχει τον σκοπό του, χρησιμοποίησε ψυχολογική βία, εξαναγκάζοντας την κοπέλα να τον συναντήσει, αφού ισχυρίστηκε πως θα θεωρούταν η ίδια υπεύθυνη εάν εκείνος έδινε τέλος στη ζωή του. Εφάρμοσε, έπειτα, σωματική βία για να επιβεβαιώσει την «υπεροχή» του. Ο άνδρας αυτός κατηγορείται, τώρα, για απαγωγή και ανθρωποκτονία εκ προ μελέτης, κατηγορίες που μπορούν να τον φέρουν αντιμέτωπο με ισόβια καταδίκη. Δυστυχώς, έμαθε και αυτός να ζει και να σκέφτεται σε μια χώρα που η «τοξική αρρενωπότητα» αποτελεί την κανονικότητα και, κατ’ επέκταση, διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο στο μυαλό τέτοιου είδους ανδρών.
Δεν είναι δυνατόν, όμως, μια τέτοια συμπεριφορά να αποτελεί μέρος της ιταλικής (και όχι μόνο) πραγματικότητας. Δεν είναι αποδεκτό το μοτίβο αυτό να θεωρείται φυσιολογικό. Δεν είναι φυσιολογικό, πρώτα απ’ όλα, οι γυναικοκτονίες να χαρακτηρίζονται «εγκλήματα πάθους». Δεν είναι φυσιολογικό αρμόδιες αρχές να αγνοούν φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας και να μένουν άπραγες, θεωρώντας πως πρόκειται για άλλη μια «υπερβολική» γυναίκα που διαμαρτύρεται. Ούτε είναι φυσιολογικό να ζητείται από τις ίδιες να περιορίσουν την ελευθερία τους, ώστε να μην αισθανθεί το ανδρικό φύλο πως απειλείται. Πρόκειται για μια αλλαγή της ευρύτερης ιταλικής πολιτισμικής κουλτούρας, η οποία, όπως ισχυρίστηκε σε συνέντευξή της η Elisa Ercoli, Πρόεδρος της Differenza Donna (φεμινιστικής ομάδας), αποδεικνύεται πως έχει γίνει, προς το παρόν, μονομερώς και πως πρέπει να ολοκληρωθεί με τη συνειδητοποίηση, από την ανδρική πλευρά, μιας ισότιμης και όχι ανώτερης θέσης.
Μέτρα για την αντιμετώπιση της ανωτέρω ιταλικής τάσης πρόκειται να πάρει και η Giorgia Meloni, Πρωθυπουργός της χώρας, στο πλευρό της οποίας τάσσεται, παρά τις συνήθεις διαφορές τους, και η Elly Schlein, ηγέτης του αντιπολιτευτικού «Δημοκρατικού Κόμματος». Αφετηρία θα αποτελέσει, κατά τους σχεδιασμούς της Κυβέρνησης, η αναθεώρηση του εκπαιδευτικού συστήματος, η οποία θα έχει ως κύριο μέλημα την ευαισθητοποίηση των νέων και την εξάλειψη των φυλετικών διαφορών μεταξύ τους. Η εν λόγω θέση βρίσκει σύμφωνο και τον Υπουργό Παιδείας, Giuseppe Valditara, ο οποίος δήλωσε χαρακτηριστικά πως καθίσταται αναγκαία η αντιμετώπιση του ανδρικού σωβινισμού και της βίας κατά των γυναικών. «Η βία είναι το σύμπτωμα της αδυναμίας αποδοχής της ελευθερίας των γυναικών», ισχυρίστηκε η Eugenia Roccella, Υπουργός Ίσων Ευκαιριών και Οικογένειας της Ιταλίας. «Η αλλαγή πρέπει να έρθει από τους ίδιους τους άνδρες».
Σε αυτό το μήκος κύματος, την αρχή έκανε ο πατέρας του νεαρού θύματος, του οποίου ο επικήδειος λόγος ήταν μία προτροπή για αλλαγή, μία έκκληση να μετατραπεί η τραγωδία σε κινητήριο δύναμη που θα διαμορφώσει, ιδανικά αλλά όχι ουτοπικά, την ιταλική κοινωνία σε ένα ασφαλές μέρος για τις γυναίκες. Μεταξύ άλλων, ζήτησε από τους άνδρες να γίνουν αυτοί οι «φορείς αλλαγής κατά της έμφυλης βίας». Τους προέτρεψε, δηλαδή, να συμμετάσχουν ενεργά, να ακούσουν τις γυναίκες στη ζωή τους, να γίνουν υποστηρικτικοί και υπεύθυνοι και να σπάσουν, επιτέλους, αυτόν τον αέναο κύκλο βίας. Κατέληξε ζητώντας από τους γονείς να γίνουν αυτοί που θα διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους με τέτοιον τρόπο, ώστε αυτά να σέβονται τον συνάνθρωπό τους και να επιλέγουν τον διάλογο, αντί της βίας. Να αποδέχονται την ήττα και να μην εναντιώνονται στο διαφορετικό. Αλλά, κυρίως, να μάθουν να διαχωρίζουν την αγάπη από την κτητικότητα και να απαλλάσσουν την πρώτη από κάθε έννοια ιδιοκτησίας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Italy confronts its toxic culture of violence against women, Politico, διαθέσιμο εδώ
- Χιλιάδες Ιταλοί αποχαιρέτησαν την 22χρονη Τζούλια – Η γυναικοκτονία που γέμισε τους ιταλικούς δρόμους, in.gr, διαθέσιμο εδώ
- Ακόμα μία γυναικοκτονία, η ιταλική κοινωνία πονά, Η Εφημερίδα των Συντακτών, διαθέσιμο εδώ
