Της Χρυσάνθης-Ίριδας Ανεμογιάννη,
Πώς θα μας βρει ο νέος χρόνος; Πώς θέλουμε να μας βρει; Πώς μας άφησε ο παλιός και πώς τον αφήνουμε εμείς; Τι στόχους είχαμε βάλει; Ποιους και πόσους πέτυχαμε; Τι άλλο διαφορετικό μας προέκυψε; Το εκτιμήσαμε όσο θα έπρεπε;
Αυτόν τον χρόνο, ίσως, θα μπορούσαμε να δοκιμάσουμε ένα νέο σύστημα, όμως. Αρχικά, μάλλον είναι η ώρα να αφήσουμε πίσω τη λίστα με τους στόχους και τα κουτάκια. Έχει δοκιμαστεί αρκετά αυτή η τεχνική. Σελίδες στόχων που παλεύουμε να επιτύχουμε, από τα πιο απλά μέχρι και αποφάσεις ζωής. Αυτή η εξέλιξη είναι πολύ μονότονη. Έχουμε ξεπεράσει το στάδιο που μαθαίνουμε τα πρώτα βήματα. Ήρθε η ώρα πια να «τρέξουμε».
Είμαστε εκ φύσεως πλασμένοι να «λάμπουμε» από μόνοι μας. Κάτι τέτοιες μέρες που κάνουμε τις αναθεωρήσεις μας, ίσως με τόσα λαμπάκια να δυσκολευόμαστε να το δούμε. Μπερδευόμαστε, λοιπόν, και συχνά επιλέγουμε να λάμπουμε μέσω της αντανάκλασης των άλλων. Παίρνουμε «φως» μόνο από τους γύρω μας και, τελικά, είτε «λάμπουμε» ως ετερόφωτοι, είτε απλώς αποποιούμαστε το δικό μας φως, προκειμένου να «τιμήσουμε» το φως των άλλων. Και ξεκινά, έτσι, ένας φαύλος κύκλος που βασίζεται στο φως, με το οποίο μας τροφοδοτούν οι άλλοι μέσω της αποδοχής και της αναγνώρισης, μόνο βέβαια όταν υπάρχουμε με τον τρόπο που θέλουν εκείνοι. Και, τελικά, όχι απλά λάμπουμε ως ετερόφωτοι, αλλά το κάνουμε και με τον τρόπο που επιλέγουν οι άλλοι, με αποτέλεσμα αν είμαστε τυχεροί τελικά, για διαστήματα να μην φωτιζόμαστε καν.
Ο ανθρώπινος οργανισμός πυροδοτείται από μια εσωτερική πηγή ενέργειας, από την οποία αντλείται η δύναμη της ύπαρξής μας. Έχουμε την τάση, λοιπόν, να θέλουμε να εξελιχθούμε από απλές υπάρξεις σε πολύπλευρες και πολυεπίπεδες.
Προς τα εκεί, λοιπόν, φαίνεται πως πρέπει να στραφεί το πλάνο για τη νέα χρονιά. Να ακολουθήσουμε αυτή τη φυσική ροή εξέλιξης. Να μετατραπούμε από «ετερόφωτοι» σε «ανεξάρτητους αυτόφωτους», που παράγουν οι ίδιοι την ενέργειά τους, που δεν έχουν ανάγκη να ακολουθούν μια σκιά, για να φτάσουν στο φως, που δεν έχουν ανάγκη μια λάμψη, για να φανούν. Και αυτό πρέπει να γίνει τρόπος ζωής και όχι στόχος με ένα άδειο κουτάκι δίπλα να περιμένει του χρόνου τέτοια εποχή μήπως και έχει εκπληρωθεί.
