Του Λάμπρου Βέλλιου,
Η ΑΦΙΞΗ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΗ ΤΟΥ 17′ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Συνεχίζοντας, λοιπόν, την ιστορική αναδρομή των γεγονότων της Ρώσικης Επανάστασης, είναι καίριο να αναφέρουμε ότι στο κρίσιμο διάστημα του Απρίλη κατέφτασε, από την εξορία του στην Ελβετία, ο ηγέτης των Μπολσεβίκων Βλαντιμίρ Ιλίτς Ουλιάνοφ, γνωστότερος ως Λένιν. Σ΄ όλη την Ρωσία, από το Βίμποργκ, την Πετρούπολη, την Μόσχα μέχρι και την περιοχή της Νάρβας, επικρατούσε ενθουσιασμός με την άφιξη του σπουδαίου Μπολσεβίκου ηγέτη. Στον φινλανδικό σταθμό τον περίμενε θεαματική υποδοχή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στους οποίους μετά την ομιλία του φώναξε «Ζήτω η Σοσιαλιστiκή Επανάσταση». Ακολούθησε η ομιλία του στα ανάκτορα στην Πετρούπολη, την ημέρα που τιμόνταν η πέμπτη επέτειος των γεγονότων του Λένα, που το 1912 είχαν πυροβοληθεί εργάτες στα ομώνυμα ορυχεία.
Την ημέρα εκείνη, ο Λένιν παρουσίασε τις δικές του θέσεις σχετικά με την συνέχιση της επανάστασης, τις λεγόμενες «Θέσεις του Απρίλη», οι οποίες αναφέρονταν στην αναγκαιότητα του τερματισμού του ιμπεριαλιστικού Παγκοσμίου Πολέμου και μεταβίβασης της εξουσίας στα χέρια των εργατών και των πιο φτωχών αγροτικών στρωμάτων, αφού, όπως είπε και ο ίδιος, «η Ρωσία βρισκόταν σε μια ιδιόμορφη περίοδο ξεπεράσματος του πρώτου σταδίου της αστικής επανάστασης και μεταβίβασης της εξoυσίας στα χέρια του προλεταριάτου». Τόνιζε επίσης ότι δεν θα έπρεπε να παρασχεθεί κανενός είδους στήριξη στην Προσωρινή Κυβέρνηση και πως τελικός στόχος δεν είναι μια επικράτηση της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας αλλά η Λαϊκή Δημοκρατία των Σοβιέτ, των εργατών και των αγροτών.
Επιπροσθέτως, σε αυτές τις θέσεις φωτιζόταν η ανάγκη εθνικοποίησης των γαιών της χώρας και η διάθεσή τους από τα τοπικά Σοβιέτ στους εργάτες γης και στους αγρότες, ενώ παράλληλα τέθηκε το ζήτημα της εθνικοποίησης όλων των τραπεζών και συγχώνευσής τους σε μια πανεθνική τράπεζα με έλεγχο από τα Σοβιέτ και τους εργάτες βουλευτές. Όλες αυτές οι τοποθετήσεις του προγράμματος των Μπολσεβίκων, όπως είναι φανερό, αντικατόπτριζαν τις αντιθέσεις και τις διαφορετικές επιδιώξεις που είχε η Προσωρινή Κυβέρνηση, η οποία στο μεσοδιάστημα με διάταγμα γενικής αμνηστίας αυτονόμησε το φινλανδικό κράτος.
Μετά από 3 μήνες συνεχούς σύγκρουσης, κατά κύριο λόγο, μεταξύ των Μπολσεβίκων και της Προσωρινής Κυβέρνησης, φτάνουμε στην περίοδο των Ιουλιανών, κατά την οποία παραιτήθηκε ο πρίγκηπας Λβοβ και ανέλαβε καθήκοντα ο Αλέξανδρος Κερένσκι. Τι έγινε όμως και δημιουργήθηκε μια νέα μεν, αλλά αποτυχημένη αυτήν την φορά εξέγερση; Τις ημέρες, λοιπόν, του Ιούλη, ένοπλοι εργάτες κι αγρότες, ύστερα από απόφαση της στρατιωτικής επιτροπής, με την οποία η Πανρωσική Κεντρική Επιτροπή του Σοβιέτ- αποτελούμενη κατά πλειοψηφία από Έσερους και Μενσεβίκους- δεν συμφωνούσε, προέβησαν σε μεγάλες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις με κύριο αίτημα τα σοβιέτ να κατέχουν όλη την εξουσία. Στις 17 Ιούλη οργανώθηκε από τους μπολσεβίκους ειρηνική διαδήλωση 500.000 ατόμων, η οποία πολύ γρήγορα στις 18 και 19 του μηνός εξελίχθηκε σε αυθόρμητες εκφάνσεις σύγκρουσης και βίας, παρά το γεγονός ότι κεντρικά πρόσωπα των Μπολσεβίκων, όπως ο Λένιν, δεν θεωρούσαν σωστή την χρονική περίοδο αυτή για μια νέα ένοπλη επανάσταση. Όπως γράφει ο Αλεξάντερ Ραμπίνοβιτς στο βιβλίο του «Οι μπολσεβίκοι παίρνουν την εξουσία»:
«…ο Λένιν ξεχώριζε έντονα από τους περισσότερους συντρόφους του, απορρίπτοντας κάθε υποστήριξη στην πολεμική προσπάθεια και προτείνοντας σαν άμεσο σύνθημα την εξαπόλυση μιας κοινωνικής επανάστασης σε όλες τις εμπόλεμες χώρες. Αργότερα, επεξεργάστηκε μια τολμηρή θεωρία για να δείξει ότι με την έκρηξη της πολεμικής σύρραξης το καπιταλιστικό σύστημα είχε φτάσει στο πιο προχωρημένο στάδιο της ανάπτυξής του, τον “ιμπεριαλισμό”, ένα κρίσιμο στάδιο της διεθνούς οικονομικής κατάστασης που θεωρούσε ότι αναπόφευκτα θα έφερνε μια διεθνή σοσιαλιστική επανάσταση».
Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί της Προσωρινής Κυβέρνησης έδρασαν, καταπνίγοντας την εξέγερση κι εκδίδοντας εντάλματα σύλληψης για τον Λένιν, ο οποίος όμως διέφυγε στη Φινλανδία, ενώ οι Τρότσκι, Κάμενεφ και Λουνατσάρσκι, συνελήφθησαν. Παρέμειναν στην φυλακή, μέχρι ο Κερένσκι να τους αποφυλακίσει, ως αντίμετρο εναντίον του αποτυχημένου πραξικοπήματος Κορνίλοφ, του έως τότε συνεργάτη του και κύριο υπαίτιο της κατάπνιξης της Ιουλιανής Επανάστασης. Είναι σημαντικό να τονιστεί πως το πραξικόπημα απέτυχε λόγω της αντίδρασης των ένοπλων εργαζόμενων μαζών.
Αξίζει να επισημανθεί πως ο Τρότσκι ύστερα από ψηφοφορία εκλέχτηκε πρόεδρος του Σοβιέτ της Πετρούπολης στις 25 Σεπτέμβρη, ενώ στις 7 Οκτώβρη κατέφτασε ο Λένιν στην Πέδρογαδ, προκειμένου να οργανώσει την τελική εξέγερση. Πράγματι, στις 10 του Οκτώβρη ο Λένιν κατέθεσε στην συνεδρίαση της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος πρόταση για ένοπλη εξέγερση, η οποία εγκρίθηκε με ψήφους 10-2. Στις 24 Οκτωβρίου ξέσπασε η σπουδαία επανάσταση του 1917. Από το πρωί είχε διαταχθεί από την Προσωρινή Κυβέρνηση απαγόρευση κυκλοφορίας, ενώ στάλθηκαν τεθωρακισμένα οχήματα στα γραφεία της εφημερίδας ΠΡΆΒΝΤΑ αλλά και στα γραφεία του Κόμματος. Οι κόκκινοι φρουροί όμως κατόρθωσαν να απωθήσουν τα οπλισμένα αυτοκίνητα και να διαδώσουν μέσω της εφημερίδας τους κάλεσμα για την ανατροπή της κυβέρνησης. Την ίδια μέρα, αργά το βράδυ, κατά την διάρκεια σύγκλησης υπουργικού συμβουλίου στον χώρο των Χειμερινών Ανακτόρων, οι Μπολσεβίκοι άρχισαν να καταλαμβάνουν τις γέφυρες, τις τράπεζες, το κεντρικό τηλεγραφείο, τους σιδηροδρόμους, αποκόπτοντας όλες τις πιθανές διεξόδους στους κυβερνητικούς. Το μπολσεβίκικο πλοίο AURORA κατέλαβε τον Νέβα, στρέφοντας τα κανόνια του προς τα ανάκτορα, τα οποία την επόμενη μέρα κατελήφθησαν, ενώ ο Κερένσκι κατόρθωσε να διαφύγει. Κάπως έτσι παγιώθηκε και η δικτατορία του προλεταριάτου των εργατών και των αγροτών, με την μετεπαναστατική κατάληψη των εξουσιαστικών δομών.
Ο Οκτώβρης του 1917 ήταν ένα παγκόσμιο ιστορικό συμβάν γιατί μ’ αυτόν εγκαθιδρύθηκε μια νέα εποχή για την ανθρωπότητα. Ήταν ο απρόσμενος πρωτότοκος γιος αυτής της εποχής και ταυτόχρονα το τεκμήριο της πράξης για τη φύση της εποχής. Η ιστορική απόδειξη ότι η εποχή των αλληλοσυγκρουόμενων τάσεων της καθολικότητας και της συστημικής διάλυσης που προέβλεπε ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο», η μεταβατική εποχή, άρχισε. Το σημερινό κίνημα, το οποίο βιώνει έναν αιώνα μετά ανάλογη ή και χειρότερη αντιμετώπιση και το οποίο, αναλύοντας τις υλικές συνθήκες και τις υλικές ανάγκες που προκύπτουν κάθε φορά, όπως έλεγε και ο Λένιν, προσπαθεί να δημιουργήσει μέσω του δικού του προγράμματος πάλης αντισώματα ενάντια στο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής, αποτελεί την συνέχεια. Ο κύκλος δεν έκλεισε γιατί είναι πάντα ανοιχτός κι ανελίσσεται ως σπείρα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Η ρωσική «Ματωμένη Κυριακή», sansimera.gr, διαθέσιμο εδώ
- Η ρωσική επανάσταση του 1905: όταν οι εργάτες «άγγιξαν» την εξουσία, xekinima.org, διαθέσιμο εδώ
- Η Ρωσική Επανάσταση του 1905, rizospastis.gr, διαθέσιμο εδώ
- Φεβρουαριανή Επανάσταση, sansimera.gr, διαθέσιμο εδώ
- ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 23 Φεβρουαρίου/8 Μαρτίου 1917: Επανάσταση του Φεβρουαρίου, το προανάκρουσμα της Ρωσικής Επανάστασης, flight.com.gr, διαθέσιμο εδώ
- Οκτωβριανή Επανάσταση: γεγονότα και διδάγματα, marxismos.com, διαθέσιμο εδώ
- Η επανάσταση που συγκλόνισε τον κόσμο, efsyn.gr, διαθέσιμο εδώ
- Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, edon.org.cy, διαθέσιμο εδώ
