Της Κατερίνας Ζευγίτη,
Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώσε κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινίσει…
Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας…
που μας κάνουν ευτυχισμένους,
απ’ την απλή σύμπτωση να «συναντηθούν» τα μονοπάτια μας.
Κάποιους τους έχουμε σε όλη τη διαδρομή στο πλάι μας
βλέποντας πολλά φεγγάρια να περνάνε,
ενώ κάποιους τους βλέπουμε ελάχιστα μεταξύ δύο βημάτων μας.
[…]
Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη της ζωής μας…
και η πιο προφανής απόδειξη…
πως δύο ψυχές δε «συναντήθηκαν» ποτέ τυχαία!!!
«Το Δέντρο των Φίλων», Jorge Luis Borges
«Δύο ψυχές δε «συναντιούνται» ποτέ τυχαία», «Όλα γίνονται για κάποιο λόγο» ακούμε συχνά να μας λένε όταν ενθουσιαζόμαστε και, κυρίως, όταν απογοητευόμαστε από έναν άνθρωπο, από μια συμπεριφορά, η οποία «στέκεται» εμπόδιο στα όνειρα και στις προσδοκίες μας. Για την ακρίβεια, έχουμε την τάση να «πλάθουμε» στο μυαλό μας σενάρια για κάποιον που η καρδιά μας «χτυπά» λίγο πιο δυνατά, για κάποιον που θαυμάζουμε, ακόμη, και για τον ίδιο μας τον εαυτό, με αποτέλεσμα να γίνεται χίλια κομμάτια ο «γυάλινος» πύργος, μέσα στον οποίο αισθανόμαστε ασφαλείς και σίγουροι ότι ζούμε με έναν ακίνδυνο δράκο. Βέβαια, δεν είμαστε και τόσο παράλογοι αν σκεφτούμε με νηφαλιότητα ότι ο «φλύαρος» δράκος «φουσκώνει» πολλές φορές τα φτερά μας με λόγια και υποσχέσεις. Σίγουρα, δεν θα έρθει το τέλος του κόσμου εάν «διαλυθούν» οι πύργοι και τα άστρα που μας υπόσχεται, ωστόσο η απορία δεν «φεύγει» και «ταράζει» τα «ήρεμα» νερά. Γιατί, όμως, οι ανησυχίες αυτές «στριφογυρίζουν» και δεν τις «εγκαταλείπουμε»;
Ας σκεφτούμε, λοιπόν, το εξής: Πόσες φορές νιώθουμε ένα τσίμπημα, ένα τρέμουλο και μια ταραχή όταν γνωρίζουμε για πρώτη φορά ένα άτομο στο σπίτι, στη δουλειά, στο Πανεπιστήμιο, σε ένα εστιατόριο ή στο περπάτημα; Άλλες φορές νιώθουμε θυμό και προσπαθούμε με κάθε τρόπο να αποφύγουμε οποιαδήποτε επαφή μαζί του είτε επειδή ντρεπόμαστε είτε επειδή νιώθουμε άβολα. Σίγουρα, ο ένοχος είναι αθώος και δεν μας έχει ενοχλήσει μέχρι στιγμής. Χωρίς να μας έχει μιλήσει, η καρδιά μας είναι «φοβισμένη» και συνάμα «πετά» στα σύννεφα, δίχως να γνωρίζει την εξέλιξη της ιστορίας. Μοιάζει σαν να «προβλέπει» την πορεία και το τέλος αυτής της συναναστροφής. Αλλά ο λόγος πάντα παραμένει άγνωστος και το «κισμέτ» κρυφό. Οπότε, είναι προτιμότερο να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να μπούμε μαζί στο αερόστατο του χρόνου, το οποίο θα μας μεταφέρει στην Ασία. Εκεί, θα ανακαλύψουμε το μύθο της κόκκινης κλωστής, έναν μύθο τόσο «ζωντανό», ο οποίος μπορεί να μας «δώσει» κάποιες απαντήσεις.
Η κόκκινη κλωστή της μοίρας, λοιπόν, είναι ένα αόρατο κορδόνι, το οποίο είναι τυλιγμένο γύρω από το δάκτυλο εκείνων που πρόκειται να συναντηθούν, όταν η ίδια το «αποφασίσει». Έχει «ρυθμίσει» τον τόπο και τον χρόνο. Τα θύματά της φυσικά και δεν είναι προετοιμασμένα για το ποιον θα συναντήσουν, «παγιδεύονται» στο δίχτυ της και δεν μπορούν να «ξεφύγουν». Συνήθως, ο χρόνος δεν είναι ο «κατάλληλος», διότι ένα από τα δύο πρόσωπα δεν είναι έτοιμα να διασχίσουν μαζί το ίδιο μονοπάτι, με συνέπεια η μοίρα να «κάθεται» στο εδώλιο και όλοι να την κατηγορούν. Η κλωστή δύναται να μπερδευτεί, να μείνει «ανέγγιχτη», αλλά δεν σπάει ούτε κόβεται! «Συνδέει» δύο ψυχές, τις «κάνει» ευτυχισμένες ή και λυπημένες. Με λίγα λόγια, «δίνει» ζωή και ταυτόχρονα την «αφαιρεί».
Συνεπώς, από όσα προαναφέρθηκαν καταλαβαίνουμε εύλογα ότι καμία συνάντηση δεν είναι «τυχαία». Κάθε άνθρωπος έχει τον ρόλο του δώρου, του μαθήματος, της τιμωρίας ή και της ευτυχίας μας. Μια κόκκινη κλωστή μας «συνδέει» από την ημέρα της γέννησής μας, μια κλωστή, η οποία θα μας κρατά «δεμένους» όσα εμπόδια κι αν «έρθουν»!
Σας εύχομαι, φύλλα του δέντρου μου, ειρήνη, αγάπη, υγεία, τύχη και ευημερία. Σήμερα και πάντα…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Το Δέντρο των Φίλων-Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Youtube.com. Διαθέσιμο εδώ
- Η κόκκινη κλωστή της μοίρας, Maxmag.gr. Διαθέσιμο εδώ
