Του Αντώνη Πετρόπουλου,
Οι ημέρες των Χριστουγέννων είναι συνυφασμένες με τη διασκέδαση, τις στολισμένες πόλεις και τους δρόμους «γεμάτους» φώτα, τα δώρα, τις ιδιαίτερες στιγμές χαράς και τα οικογενειακά τραπέζια που «προσφέρουν» δαψιλώς τα παραδοσιακά γεύματα. Σε αυτό το «πανηγύρι» του καταναλωτισμού, που αναμφίλεκτα «διέπει» την περίοδο των εορτών, η πραγματική αξία και το πνεύμα των Χριστουγέννων έχει «εκλείψει». Οι γιορτινές μέρες, παρότι «μεστές» από συμβολισμούς, έχουν «μετατραπεί» σε περίοδο, που η κοινωνία έχει την τάση να «προβαίνει» σε κατανάλωση υλικών και σκοπός είναι απλώς η καλοπέραση. Συνειρμικά, μας «διακατέχει» κάποιο αόριστο «καλοκάγαθο» πνεύμα για να πράξουμε το «καλό». Όταν όμως αυτό το «καλό» «περιορίζεται» σε ευχές, μεταξύ άλλων, για έναν καλύτερο κόσμο, τι υπόσταση «αποκτά» στην πραγματικότητα και με ποια βοήθεια συνεισφέρουμε;
Στον «όλβιο» κόσμο που έχουμε αμπαρωθεί μας ενδιαφέρει με συνέπεια να είμαστε κομψευόμενοι και να ανταλλάξουμε τις ευχές μας και να διασκεδάσουμε. Δεν μας προκαλεί προβληματισμό πως κάθε Χριστούγεννα και όλες τις περιόδους του χρόνου υπάρχουν άνθρωποι στερούμενοι τα στοιχειώδη και παραδίνουν σώμα και ψυχή στα «έλη» της αγωνίας και της επιβίωσης. Σε εμάς, που έχουμε το προνόμιο να απολαμβάνουμε τα Χριστούγεννα και να «καταναλώνουμε» το πνεύμα τους, η πραγματικότητα της επιβίωσης δείχνει πόρρω να απέχει από την καθημερινότητά μας. Αντιθέτως, είμαστε εγγύτερα στη «θλιβερή» πραγματικότητα, με την προϋπόθεση να μην εθελοτυφλούμε.
Στην πιο ξεχωριστή γιορτή του έτους, το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα μας «δίνει» την αφορμή να επανεξετάσουμε αξίες, που διατηρούνται «ξεχασμένες επωδή», όπως η αξία της αλληλεγγύης, της συμπόνοιας, της αλληλοβοήθειας. Κατανοώντας τη σημασία τους, θα ήταν καλό να «καθοδηγούν» τις πράξεις μας για όλη τη χρονιά. Είναι η κατάλληλη εποχή να στοχαστούμε, να αναθεωρήσουμε και να πράξουμε με άξονα τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Το πνεύμα των εορτών «οφείλει» να εμφορείται από ελπίδα, αισιοδοξία και αλληλεγγύη, «δίνοντας» ξανά πνοή στο διαχρονικό μήνυμα και την αξία που έχει ουσιαστική σημασία.
Η εποχή των Χριστουγέννων, μάλιστα, «διεγείρει» αντιθετικά συναισθήματα με την πολυμορφία της. Στιγμές ευφορίας με τους οικείους μας, τη γιορτινή διάθεση που «συναντάει» κάποιος παντού, την ψυχαγωγία. Παράλληλα, όμως, και τη μελαγχολία στη σκέψη ανθρώπων που ζουν διαφορετικά και μοναχικά, τη νοσταλγία για το παρελθόν και τη ζωή που «κυλάει» με ταχείς ρυθμούς. Η αφθονία, «εδραιωμένη» στα πρωτόγονα ένστικτα του συλλέκτη, «ενισχυμένη» στο διαμορφωμένο καταναλωτικό καθεστώς της παγκόσμιας τάξης και σε αντιδιαστολή με τη στέρηση πολλών ανθρώπων από τα αναγκαία που η απόλαυση είναι κάτι περισσότερο από πολυτέλεια. Από τη μία πλευρά, το υπερθέαμα των μεγαλουπόλεων «ταγμένο» στα πρότυπα του εμπορίου, η φαντασμαγορία των Χριστουγέννων με στολίδια, εντυπωσιακά φώτα και «ελκυστικές» βιτρίνες. Και στην άλλη πλευρά, η «γύμνια» του κόσμου, η ένδεια των ανθρώπων.
Το παραμύθι και ο εφιάλτης. Σε αυτές τις «αντικρουόμενες» πραγματικότητες μην ξεχνάμε ότι τα Χριστούγεννα πρέπει να είναι για όλους, για κάθε ηλικία, κοινωνική τάξη, για κάθε άνθρωπο που επιθυμεί να δώσει νότες ευτυχίας στη ζωή του, να συλλογιστεί αναμνήσεις, να ζήσει την κατάνυξη του πνεύματος. Παρά τις διαφορετικές όψεις, το μήνυμα παραμένει «αναλλοίωτο» και αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να το ακολουθήσουμε. Με την ελπίδα ότι οι ευχές μας θα «συνοδεύονται» με ουσιαστικές πράξεις.
