Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Κι εγένετο Νέα Αριστερά. Αυτό είναι το όνομα του νέου κόμματος που σχηματίζουν οι αποχωρήσαντες εκ του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Η σύμπραξη των «6+6» και της «Ομπρέλας» βρήκε το κοινό όνομα, ενώ έχει βρει ήδη και τον επικεφαλής της στο πρόσωπο του Αλέξη Χαρίτση. Επειδή, όμως, οι λέξεις έχουν δύναμη, καθότι εμπεριέχουν νοήματα, αξίζει να αναρωτηθούμε αν πρόκειται, όντως, για νέα Αριστερά.
Για να κατοχυρώσει τον χαρακτηρισμό «νέο», με την ουσιαστική του έννοια, ένα πολιτικό σχήμα, θα πρέπει να κομίζει νέες ιδέες, οι οποίες να εκφράζονται από νέα πρόσωπα όχι απαραιτήτως ηλικιακά, αλλά, κυρίως, διανοητικά. Εν προκειμένω, έχουμε κάτι τέτοιο; Στη μαρκίζα, προφανώς, βγαίνει η γενιά των σαραντάρηδων. Μετά την αποτυχία της Έφης Αχτσιόγλου να αναδειχθεί Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ο Αλέξης Χαρίτσης αναλαμβάνει τα ηνία του νέου κόμματος, με την ομάδα πέριξ αυτού να κυριαρχείται με πρόσωπα που αναδείχθηκαν πολιτικά τα χρόνια των Κυβερνήσεων του Αλέξη Τσίπρα. Στην Ελλάδα, όπου σαν αντίδοτο στην προγονοπληξία χορηγείται η νεολαγνεία, είναι αναμφίβολο πώς το νέο κόμμα θα προβάλει την ηλικία και την εμφάνιση των στελεχών «πρώτης γραμμής», κυνηγώντας εντυπώσεις. Κι αν η ταυτότητα και η εμφάνιση πιστοποιούν τη σχετικά νέα ηλικία, η διαδρομή είναι αυτή που αποκαλύπτει την πραγματική «πολιτική ηλικία».
Ποιοι συγκροτούν τη Νέα Αριστερά; Κυρίως στελέχη που αναδείχθηκαν από τον κομματικό μηχανισμό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με τις ευλογίες Τσίπρα. Αυτό σημαίνει πολλά, καταρχάς, για την επαφή που έχουν με την πραγματική κοινωνία, η οποία είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ελλιπής. Τούτο, διότι οι κοινωνικές διεργασίες δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτές με λογικές κομματικής ζύμωσης. Πώς πολιτεύτηκαν κατά την ανοδική τους πορεία; Υπηρετώντας, σε πρώτη φάση, τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη χυδαιότερη μορφή του. Όταν πρωτοστατούσε στον δήθεν αντιμνημονιακό αγώνα, ασκώντας λεκτική και σωματική βία εις βάρος όλων όσων θεωρούσε εχθρούς του, δηλητηριάζοντας τον δημόσιο διάλογο με ακραίο λαϊκισμό και αποτελώντας παράγοντα απονομιμοποίησης της Δημοκρατίας. Ήταν η εποχή των αβγών, των γιαουρτιών και των αντισυγκεντρώσεων. Ήταν η περίοδος των δήθεν «Αγανακτισμένων», όταν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. συνυπήρχε στις πλατείες με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Εκεί που στήνονταν οι κρεμάλες και ακουγόταν το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπ*****λο η Βουλή».
Συναθροίστηκαν, άλλωστε, οι Αριστερές (νέες και παλαιές…) ψήφοι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με αυτές των συμμοριτών του νεοναζιστικού μορφώματος, καθώς και με αυτές της «ψεκασμένης» Ακροδεξιάς του Καμμένου, ώστε να πέσει η τότε συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑ.ΣΟ.Κ., με αφορμή την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Συμμετείχαν πολλοί σημερινοί νέο-αριστεροί στη συγκυβέρνηση με τη λούμπεν Ακροδεξιά, ψήφισαν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας το νούμερο δύο των Κυβερνήσεων Καραμανλή, Προκόπη Παυλόπουλο, οδήγησαν τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας και μετέτρεψαν το «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ» στο Δημοψήφισμα-παρωδία του 2015.
Από ακραίοι αντι-μνημονιακοί έγιναν αυτοί που έφεραν το τρίτο και χειρότερο Μνημόνιο, έκοψαν το ΕΚΑΣ των χαμηλοσυνταξιούχων, εξαπέλυσαν πογκρόμ κατά της μεσαίας τάξης και υποθήκευσαν την περιουσία της χώρας για έναν αιώνα στο Υπερταμείο. Προσπάθησαν να ελέγξουν την Ενημέρωση με τον αντισυνταγματικό νόμο για τα κανάλια και τη Δικαιοσύνη με τον «Ρασπούτιν» ΚΥΠατζη Παπαγγελόπουλο και έστησαν τη σκευωρία Novartis. Στιγματίστηκαν δε ιστορικά με την υπογραφή της επονείδιστης Συμφωνίας των Πρεσπών, δικαιώνοντας τον σκοπιανό αλυτρωτισμό σε μια ασυγχώρητη εθνική ήττα. Διαφώνησε εις εκ των στελεχών της Νέας Αριστεράς με τα παραπάνω; Όχι βέβαια. Ουδείς εξ αυτών έφυγε από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. όταν λάμβαναν χώρα. Ορισμένοι τα εφάρμοσαν, όλοι, όμως, τα υποστήριζαν. Έφυγαν από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μόλις έχασαν την εσωκομματική εξουσία. Ουδεμία ουσιαστική πολιτική διαφωνία με τον Κασσελάκη διατύπωσαν. Όλα όσα εξέφρασαν αφορούσαν τα εσωκομματικά τους, τη νομή της εξουσίας, που, απροσδόκητα και ίσως άδικα, έχασαν. Ακόμα και για τον πολιτικό τους «πατέρα» Αλέξη Τσίπρα τώρα ψελλίζουν κάτι σαν κριτική. Τώρα που τους έπιασε στον ύπνο, φέρνοντας στην ηγεσία τον Κασσελάκη. Όχι όταν κατέστρεφε τις θυσίες του ελληνικού λαού και τα θεμέλια της Δημοκρατίας.
Το κάθε κόμμα και ο κάθε πολιτικός δικαιούνται να αυτοπροσδιορίζονται ιδεολογικοπολιτικά. Σε αντίθεση, όμως, με τις επιταγές της «ορθοπολοτικής χούντας» και στον αυτοπροσδιορισμό υπάρχουν όρια. Όρια που θέτει η φύση, η λογική, η πραγματικότητα. Όσο, λοιπόν, κι αν δηλώνει το νέο κόμμα Νέα Αριστερά, δεν παύει να είναι Αναπαλαιωμένη Αριστερά….
