Της Μαρίας Βέργου,
Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο εμείς οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη την επαφή, συναισθηματική, ψυχική και σωματική με τους άλλους ανθρώπους, έχουμε «βαθιά» επιθυμία να εμπιστευόμαστε, να επικοινωνούμε πραγματικά αυτά που νιώθουμε και μας απασχολούν, να μας αγαπούν και να μας σέβονται. Έτσι, δημιουργούνται και οι σχέσεις μεταξύ μας, που «ισχυροποιούνται» με το πέρασμα του χρόνου, «αλλάζουν» όσο οι άνθρωποι εξελισσόμαστε, «αναπτύσσονται» όταν επενδύουμε χρόνο και πολλές φορές «τελειώνουν» όταν πλέον φτάνουν σε τέλμα. Οι σχέσεις που δημιουργούμε είναι, λοιπόν, «απρόβλεπτες» και «περίπλοκες» και αφορούν άμεσα την καθημερινή μας ζωή, τη διάθεσή μας και την ψυχολογία μας.
Γιατί, όμως, οι σχέσεις σήμερα είναι τόσο δύσκολες και οι άνθρωποι πληγώνουν και πληγώνονται τόσο εύκολα; Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να εμπιστευτούμε κάποιον με τον οποίον θα μπορούμε να μοιραζόμαστε τη ζωή μας, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, τη χαρά που βιώνουμε και πόσο εύκολο μας είναι να ξέρουμε ότι μπορούμε να στηριχθούμε και να ζητήσουμε βοήθεια από κάποιον; Πόσο συχνά νιώθουμε εξαπατημένοι από ανθρώπους που εμπιστευτήκαμε και αγαπήσαμε και πώς αυτοί οι άνθρωποι μπορούν από τη μια μέρα στην άλλη να αποτελέσουν παρελθόν στη ζωή μας; Ερωτήματα άρρηκτα «συνδεδεμένα» με φαινόμενα που αφορούν τη σύγχρονη ζωή και «σχετίζονται» με το βάθος και τη σημασία που έχουν οι ανθρώπινες σχέσεις για τον ίδιο τον άνθρωπο στη σύγχρονη εποχή.
Ζούμε στον κόσμο της επιφάνειας… Η τεχνολογία, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα πρότυπα που έχουν δημιουργηθεί και «επιβάλλονται» έμμεσα από την κοινωνία και οι τρόποι που επιλέγει ο σύγχρονος άνθρωπος να κοινωνικοποιείται έχουν οδηγήσει στην αποτελμάτωση των ανθρώπινων σχέσεων. Η αβεβαιότητα, η έλλειψη σταθερότητας και οι επιφανειακές επιλογές έχουν οδηγήσει τον καθένα από εμάς να μην αφιερώνεται ουσιαστικά σε σχέσεις, με τη λογική ότι μελλοντικά ίσως να πληγωθεί ή ότι υπάρχει περίπτωση κάποιας καλύτερης προοπτικής σε κάποιον άλλον άνθρωπο που θα μας προφέρει ίσως περισσότερα. Ακόμη, όμως, και αν προσπαθήσουμε εμείς να επενδύσουμε σε έναν άλλον άνθρωπο, συχνά θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τα δικά του «τείχη» και θα πληγωθούμε εμείς. Άμεσο αποτέλεσμα είναι να «κλεινόμαστε» στον εαυτό μας, καθώς θεωρούμε ότι επιβεβαιώθηκε ο ισχυρισμός μας ότι όλοι θα μας αντιμετωπίσουν με άσχημο τρόπο. Συνάμα, μεγάλο πρόσκομμα της ανάπτυξης ανθρώπινων σχέσεων αποτελεί το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε μια σύγχυση και έχουμε ξεχάσει την αξία μιας πραγματικής «γνήσιας» σχέσης που «στηρίζεται» στην αγάπη, τον αλληλοσεβασμό, την κατανόηση και την αποδοχή. Στις μέρες μας, η κοινωνία προστάζει ότι πρέπει να αναζητάμε το πακέτο: όσο πιο «όμορφος», όσο πιο «πετυχημένος», όσο πιο «ευκατάστατος» τόσο το καλύτερο. Πακέτο χωρίς καμία ουσία…
Αγνοώντας, λοιπόν, πλέον τις πραγματικές αρετές ενός ανθρώπου τον οποίο θα επιλέξουμε και μιας αληθινής σχέσης που θα μας «προσφέρει» συντροφικότητα, αγάπη και ασφάλεια, η ζωή μας έχει «αλλάξει»… Όλη αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων έχει άμεσο αντίκτυπο στην καθημερινότητα και στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις υποχρεώσεις μας, αλλά και τον εαυτό μας . Γινόμαστε ολοένα και πιο απομονωμένοι και μοναχικοί, με αποτέλεσμα πολλές φορές να έχουμε να διαχειριστούμε προβλήματα που «σχετίζονται» με τον ψυχισμό μας , όπως η κατάθλιψη, οι αυπνίες, το συνεχές άγχος και οι διατροφικές διαταραχές. Επιπλέον, δεδομένου ότι οι ανθρώπινες σχέσεις «αποτελούν» «πηγή» χαράς, στήριξης και ενθάρρυνσης ενός ανθρώπου χάνοντας τα οφέλη που προσφέρουν, καταλήγουμε πολλές φορές να δυσκολευόμαστε να ανταπεξέλθουμε στις καθημερινές μας υποχρεώσεις, διότι αισθανόμαστε ότι έχουμε λιγότερη ενέργεια και ενθουσιασμό κατά τη διάρκεια της ημέρας. Δεν μπορούμε επίσης να μη λάβουμε υπόψη ότι όταν νιώθουμε πληγωμένοι ή προδομένοι από κάποια σχέση μας που έληξε, πολλές φορές τείνουμε να ξεσπάμε στον εαυτό μας, με αποτέλεσμα να αποκτάμε έλλειψη αυτοπεποίθησης, αυτοεκτίμησης και να μην μας αγαπάμε όσο θα έπρεπε.
Οι σχέσεις, λοιπόν, είναι δύσκολες… Ο άνθρωπος πληγώνεται και καταλήγει να μην πιστεύει στην αγάπη, την εμπιστοσύνη και την στήριξη και σε συνδυασμό με τα στερεότυπα που «επιβάλλει» η ίδια η κοινωνία οι σχέσεις έχουν γίνει πλέον «αναλώσιμες» και πολλές φορές απλώς «εικονικές». Πόσο ακόμη, όμως, θα συμβαίνει αυτό;
