Της Μαρίας Αλευρομαγείρου,
1947: Ύστερα από απόφαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.), ψηφίζεται –παρά τις αντιρρήσεις των αραβικών κρατών– η διχοτόμηση της Παλαιστίνης και έτσι ανοίγει ο δρόμος για την πολυπόθητη δημιουργία του ανεξάρτητου κράτους για τους Εβραίους.
Το γεγονός αυτό έμεινε γνωστό και ως «Ψήφισμα 181», το οποίο, τελικά, εγκρίθηκε από τη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. Ωστόσο, η περιοχή της Ιερουσαλήμ θα διέπονταν από ένα ειδικό καθεστώς, αφού αποτελούσε σημείο τριβής για πολλά κράτη και θρησκείες (κάτι που περιγράφεται με τον λατινικό όρο “corpus separatum”). Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν ήταν αρκετό και έτσι δεν άργησαν να αρχίσουν οι συγκρούσεις ανάμεσα στις χώρες που διεκδικούσαν την περιοχή.
Ο τόπος της Παλαιστίνης είχε περιέλθει στη βρετανική κυριαρχία από το 1922, κάτι που ευνόησε τη μετακίνηση εβραϊκού πληθυσμού στην αρχαία πατρίδα του, το οποίο, όμως, δημιουργούσε παράλληλα και εντάσεις με τους Άραβες. Η παρουσία της, ωστόσο, θα κρατήσει μέχρι τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν το 1947 το ζήτημα τέθηκε στα Ηνωμένα Έθνη, καθώς η Βρετανία επιθυμούσε την σταδιακή –αλλά όχι πλήρη– απομάκρυνσή της από τη Μέση Ανατολή.
Η αντίδραση του Ο.Η.Ε. ήταν άμεση, δημιουργώντας μια Ειδική Επιτροπή (U.N.S.C.O.P.), η οποία επιφορτίστηκε με το βάρος της εξέτασης του θέματος, ενώ μια ομάδα 11 χωρών θα αποτελούσαν το σώμα που καλούνταν να βρει μια βιώσιμη λύση. Δύο ήταν, τελικά, οι προτάσεις που κατέθεσε η εν λόγω επιτροπή. Η πρώτη περιελάμβανε τη δημιουργία δύο διαφορετικών και ανεξάρτητων κρατών. Από την άλλη, είχε διατυπωθεί η άποψη πως έπρεπε να σχηματιστεί ένα ενιαίο κράτος που θα βρισκόταν υπό διεθνή προστασία, στο οποίο θα διαβιούσαν όλοι οι κάτοικοι από διαφορετικές εθνότητες.
Εν τέλει, επικράτησε η πρώτη πρόταση, την οποία έβρισκε σύμφωνη και την εβραϊκή κοινότητα, ενώ οι αραβική πλευρά αντιτέθηκε και στις δύο προτάσεις. Το Συμβούλιο, όμως, του Ο.Η.Ε. με το «Ψήφισμα 181» προχώρησε στην έγκριση με 33 ψήφους υπέρ, 13 κατά και συνολικά 10 αποχές.
Στις 14 Μαΐου του 1948, η Βρετανία θα αποχωρήσει από την περιοχή και το νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ θα εκλέξει ως Πρόεδρο τον Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν. Η δυσαρέσκεια, όμως, των γειτονικών κρατών ήταν έντονη και δεν άργησαν να ξεσπάσουν πολεμικές συγκρούσεις, με τους Ισραηλινούς να καταφέρνουν, τελικά, να επικρατήσουν, καταλαμβάνοντας περιοχές όπως η Γαλιλαία.
Το τέλος των σφοδρών συγκρούσεων θα έρθει το 1949, ύστερα από μεσολάβηση του Ο.Η.Ε., που κατάφερε να επιβάλει εκεχειρία. Όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν αρχίσει να αποχωρούν σταδιακά από τα ισραηλινά εδάφη οι αραβόφωνοι πληθυσμοί, καθιστώντας έτσι το νέο κράτος ομοιογενές σε πολύ μεγάλο βαθμό.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- U.N. votes for partition of Palestine, history.com, Διαθέσιμο εδώ
- United Nations Reaolution 181, britannica.com, Διαθέσιμο εδώ
- 1947: The international community says YES to the establishment of the State of Israel, mfa.gov.il, Διαθέσιμο εδώ
