Της Γεωργίας Διπλού,
Στα τέλη της εβδομάδας, δηλαδή την Παρασκευή γύρω στο μεσημεράκι ήμουν στον σταθμό Δουκίσσης Πλακεντίας και περίμενα τον Προαστιακό με κατεύθυνση προς αεροδρόμιο. Όλοι ξέρουμε τις συγκοινωνίες στην Ελλάδα. Ξαφνικά το εικοσάλεπτο αναμονής γίνεται απότομα πενηντάλεπτο. Έτσι όπως πήγαινα πάνω-κάτω στον σταθμό με πλησιάζει μια κυρία γύρω στα 65. Εκείνη τη στιγμή ήμουν τρομερά «απορροφημένη» στις σκέψεις μου, έρχεται, λοιπόν, η κυριούλα και μου λέει «Και τι δεν θα έδινα να ξανά ήμουν στην ηλικία σου και να ζούσα τα νεανικά άγχη και αυτή την όμορφη αδημονία. Όλα ήταν τέλεια. Αυτό που ζεις είναι τέλειο. Οι νέοι άνθρωποι μπορείτε να δίνετε απλόχερα και να «γεμίζετε» μέσα σας». Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι είναι τρελή. Δεν με ήξερε, δεν μπορούσε να γνωρίζει τι είχα στο κεφάλι μου και παρ’ όλα αυτά ένιωσε την ανάγκη να μου εκφράσει τη δικιά της αλήθεια, έτσι ακριβώς όπως την ένιωθε.
Η λέξη «τέλειος» προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη «τέλος» που σημαίνει σκοπός. Σε έναν κόσμο που φοβούμενοι την αντίδραση του ατόμου που έχουμε απέναντι μας, εντοπίζουμε και μεμονωμένες περιπτώσεις, όπως αυτή η κυρία. Βλέπω παιδιά, άτομα από τον κύκλο μου να είναι κουρασμένα. Φοβούνται να εκφράσουν αυτά που νιώθουν, επειδή είναι «cringe». And… so what? Με αυτόν τον φόβο κάνεις λογοκρισία στον ίδιο σου τον εαυτό. Μπαίνεις σε έναν φαύλο κύκλο, ο οποίος δεν «έχει» κανένα απολύτως νόημα. Ακόμα και αν ξέρουμε ότι ο «τέλειος» κόσμος δεν υπάρχει, εμείς πρέπει να παλεύουμε γι’ αυτόν. Δεν θα είναι μια διαδρομή «στρωμένη» με ροδοπέταλα, αλλά αξίζει οπωσδήποτε τον κόπο.
Εμείς, ως νεότερη γενιά, η οποία έχει ιδανικά και αξίες μπορώ να πω ότι βαριόμαστε… Ναι, βαριόμαστε. Βαριόμαστε να ακούμε για έναν «τέλειο» κόσμο μέσα στη στρεβλή πραγματικότητα που ζούμε. Η νέα γενιά έχουμε την ανάγκη να ακουστούμε, να έχουμε περιθώριο να είμαστε ο εαυτός μας και όχι κάτι το οποίο κάποιος άλλος έχει «πλάσει» για εμάς. Ο κάθε άνθρωπος έχει την προσωπική του «τελειότητα». Το «τέλειο» για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά αποτελεί μια προσωπική υπόθεση. Ας αφήσουμε, επιτέλους, ελεύθερη τη σκέψη των ανθρώπων, χωρίς να έχουμε ως πρόσχημα το «political correct». Εφόσον δεν προσβάλλω και δεν θίγω κανέναν θα πω ό,τι θέλω. Ας βάλει ο καθένας όποια σημασία του αρέσει και ας βρει όποιο «κρυφό» νόημα επιθυμεί. Πρέπει κάποια στιγμή να αποδεχτούμε σε αυτή την κοινωνία ότι δεν θα συμφωνούν όλοι με όλους και αν δεν συμφωνώ μαζί σου, τότε δεν σημαίνει ότι δεν σε συμπαθώ.
Μπορώ να αναγνωρίσω, ότι η δική μου «τελειότητα» « βρίσκεται» σε μικρές καθημερινές στιγμές και αυτό μου είναι αρκετό. Δεν χρειάζεται να πληρούνται απαραίτητες προϋποθέσεις για να πεις ότι είσαι ευτυχισμένος. Όταν η καρδιά σου είναι «ζεστή» και η ψυχή σου «ήρεμη» τότε βιώνεις την προσωπική σου «τελειότητα». Μπορεί να μην «λέει» πολλά για τους άλλους, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, γιατί εσύ νιώθεις πλήρης.
