Της Κατερίνας Ζευγίτη,
Αίθουσα εννέα… τίποτα δεν έχει αλλάξει, οι ίδιες φωνές, οι ίδιες φιγούρες βρίσκονται εκεί. Ο καθηγητής ανάβει τα φώτα και ξεκινά την παρουσίαση… μα κάτι λείπει, μια θέση έχει μείνει άδεια. Διάφορα πρόσωπα «στολίζουν» την αίθουσα, κάποιοι μιλούν χαμηλόφωνα, άλλοι παρακολουθούν το μάθημα, οι περισσότεροι θα έρθουν αργοπορημένοι. Η πόρτα χτυπά, αλλά όχι… αυτή η απουσία «έχει τη δύναμη» να «παγώσει» όλον τον χώρο, κάτι το οποίο σου φαίνεται παράλογο. Ξέρω, δεν σε παρεξηγώ, για εσένα δεν έχουν πλέον καμιά αξία οι συνωμοσίες της εξεταστικής, οι «γλυκές» συζητήσεις αργά το βράδυ παρέα με τα φαντασματάκια που έλεγες κι εσύ, οι «μικρές» παρεξηγήσεις, οι λύσεις σε κάθε πρόβλημα, οι καθησυχασμοί. Ξαφνικά, μεγάλωσες, και οι μνήμες «έσβησαν», «πέταξαν» μαζί σου μακριά.
Στο ίδιο παράθυρο που έγινε η πρώτη κουβέντα και η προσπάθεια διαχωρισμού του “ch” από το “s” διαβάζοντας την περίφημη πρόταση “Ce chasseur sait chasser sans son chien” και η ντροπή «γέμισε» τις καρδιές με χαρά κι αισιοδοξία, τώρα δεν υπάρχει κανείς. Όλα φαίνονται κενά. Κάποιος λείπει, κάποιος θέλησε να αφήσει πίσω του ένα «μόνιμο» κενό, το οποίο όσοι άνθρωποι κι αν «περιτριγυρίζουν» μια ψυχή, δεν μπορούν να το «καλύψουν». Η πόλη σιγά σιγά «φορά» τα γιορτινά της, αλλά φέτος δε θα τη «συναντήσεις». Η ίδια το γνωρίζει, η απόφαση πάρθηκε! Η πλατεία «βάζει» Χριστουγεννιάτικη μουσική, οι βιτρίνες με τα μελομακάρονα και τα «αγαπημένα» σου τουλουμπάκια, τα παιχνίδια «στέκονται» «σιωπηλές» και «περιμένουν», όμως φέτος δε θα τις «επισκεφθείς».
Πολλές φορές περπατώ και νιώθω βήματα δίπλα μου, βλέπω ένα γνωστό χαμόγελο «χαραγμένο» πάνω στα δέντρα. Ένα «δροσερό» αεράκι «διαπερνά» την καρδιά μου και μου «υπενθυμίζει» ότι ο «ψυχρός» Γενάρης «πλησιάζει», τα χρυσαφένια φύλλα που «μυρίζουν» χειμώνα με «παρασέρνουν» και κάθομαι στο γραφείο, ανοίγω τον υπολογιστή. Οι εξετάσεις ξεκινούν μαζί με τις teleconferences να «ετοιμάζονται» για το πρόγραμμα. «Μην ανησυχείς, πάντα τα καταφέρνουμε, όλα θα πάνε καλά. Έχουμε και τις συνωμοσίες μας, μην τις ξεχνάς. “Together forever!” Βρέχει… ο «κρυσταλλένιος» ήχος κάποτε με στεναχωρούσε. Βέβαια, σήμερα δεν με ενοχλεί. Ετοιμάζομαι για περπάτημα. Περπατώ και αφουγκράζομαι μέσα στη συννεφιά μια φωνή που μου «φωνάζει» «δες την πραγματικότητα». Δεν μου δίνεται η ευκαιρία να ξεφύγω. Και ποια είναι η πραγματικότητα; Ότι αυτά τα χρόνια, αυτές οι εμπειρίες «πνίγηκαν» στον βυθό του εγωισμού; Σου μοιάζει η συννεφιά, έχει το χρώμα της φωνής σου. Παρ ΄όλα αυτά συνεχίζω την πορεία μου.
Οι μάσκες έπεσαν. Δεν είχα φανταστεί ότι μια φιλία ξεκινά όταν φοράμε τις μάσκες και τελειώνει όταν τις αφήνουμε. Εντούτοις, η ζωή συνεχίζεται, ο χρόνος «κυλά» γρήγορα. «Ήρθαν» οι αλλαγές, «έρχονται» αρκεί να το πιστέψουμε. Αρθρογραφώ και μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματά μου. Στο παρελθόν δεν μου επιτρεπόταν, σου το είχα πει. Με βοήθησες, «πηγή» έμπνευσης είναι οι «θολές» αναμνήσεις και η πένα που μου έδωσες, για να ολοκληρώσω το έργο. “Together Forever…”.
