Του Νικολάου Σαμαρά,
2020: Έφυγε από τη ζωή ο Diego Armando Maradona, για πολλούς ο καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Ο μύθος γύρω από το όνομα και τη ζωή του εν γένει θα μείνει στην αιωνιότητα.
Η καριέρα του Maradona διέπεται από πολλές αντιφάσεις τις οποίες ο ίδιος προκάλεσε, καθώς πέρα από τις μοναδικές ποδοσφαιρικές του ικανότητες ήταν γνωστός και για την εξωγηπεδική του ζωή, με τον εθισμό του στη χρήση ναρκωτικών να αποτελεί το μεγαλύτερο αγκάθι του, γεννώντας, ταυτόχρονα, πολλά «αν» και «γιατί» για την πορεία της καριέρας του. Αναμφίβολα, προσέφερε ανεπανάληπτες στιγμές θαυμασμού και συγκίνησης στο φίλαθλο κοινό, όμως χωρίς τις καταχρήσεις του σίγουρα θα μιλούσαμε για κάτι εξωπραγματικό.
Η καριέρα του ξεκίνησε από την Αρχεντίνο Τζούνιορς με τα πρώτα του βήματα να είναι κάτι παραπάνω από ελπιδοφόρα, όπως και οι εμφανίσεις του με την Εθνική Αργεντινής νέων, γεγονός που έφερε τη μεταγραφή του στη Μπόκα Τζούνιορς. Ωστόσο, το 1982 είχε έρθει η ώρα που θα τον μάθαινε όλος ο κόσμος, καθώς αγωνίστηκε για πρώτη φορά με την Εθνική ανδρών της Αργεντινής στο Παγκόσμιο Κύπελλο που διεξήχθη στην Ισπανία. Οι εμφανίσεις του, όμως, δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές με αποκορύφωμα την αποβολή του στο νοκ άουτ παιχνίδι κόντρα στη Βραζιλία και τον αποκλεισμό της ομάδας του από τη διοργάνωση. Το γεγονός αυτό δεν επηρέασε λίγο αργότερα τη Μπαρτσελόνα να προχωρήσει στην πιο ακριβή μεταγραφή της ιστορίας του ποδοσφαίρου μέχρι τότε, αφού έβγαλε από τα ταμεία της τρία εκατομμύρια αγγλικές λίρες για να τον εντάξει στο δυναμικό της, το 1982.
Η πορεία του στην πρωτεύουσα της Καταλονίας δεν ήταν η αναμενόμενη, με έναν σοβαρό τραυματισμό να τον αφήνει αρκετά πίσω, με αποτέλεσμα το πέρασμα του από τη Βαρκελώνη να είναι σύντομο. Το 1984 μετακόμισε στον ιταλικό νότο για λογαριασμό της Νάπολη, με τη μεταγραφή του να αποτελεί για δεύτερη φορά ρεκόρ για την εποχή με το ποσό να φτάνει τα πέντε εκατομμύρια αγγλικές λίρες. Ο Maradona έμελλε να γίνει ο Μεσσίας του ιταλικού νότου, καθώς κατέκτησε με τη Νάπολη 2 πρωταθλήματα το 1987 και το 1990, το κύπελλο Ιταλίας το 1987 και το Super Cup Ιταλίας το 1990, ενώ κατέκτησε και τον μοναδικό ευρωπαϊκό τίτλο του συλλόγου μέχρι σήμερα, το κύπελλο UEFA το 1989. Η Νάπολη για τον Maradona αποτελεί δεύτερη πατρίδα του, όπως δήλωνε, και λατρεύτηκε σαν θεός, με το γήπεδο της ομώνυμης ομάδας να αποκτά το όνομά του μετά τον θάνατό του.
Η διοργάνωση, όμως, στην οποία έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομά του στην ιστορία του ποδοσφαίρου ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 στο Μεξικό, όπου οδήγησε τη χώρα του στη δεύτερη κατάκτηση του τροπαίου μετά το 1978. Δεν ήταν μόνο οι εξαιρετικές εμφανίσεις που έκανε στη φάση των ομίλων, δεν ήταν μόνο η ηγετική του παρουσία με γκολ τόσο στα ημιτελικά με το Βέλγιο –που έχει χαρακτηρισθεί από ειδικούς του αθλήματος ως η καλύτερη εμφάνιση ποδοσφαιριστή σε τελική φάση– όσο οι ασίστ στον τελικό με τη Δυτική Γερμανία (3-2 υπέρ της Αργεντινής).
Η μνημειώδης εμφάνιση του Maradona κόντρα στην Αγγλία στα προημιτελικά της διοργάνωσης, ήταν αυτή που περιτριγυρίζει τον θρύλο του μέχρι σήμερα, καθώς πέτυχε 2 τέρματα τόσο αντιφατικά μεταξύ τους όσο αντιφατική ήταν η ίδια η καριέρα του. Από την μια πλευρά, έχουμε το γκολ με το χέρι, γνωστό ως «το χέρι του θεού», που μέχρι σήμερα κάνει το κοινό να απορεί για το πως δεν ακυρώθηκε και από την άλλη έχουμε το καλύτερο γκολ όλων των εποχών με τον Ντιέγκο να τριπλάρει όποιον συναντά μπροστά του και τον τερματοφύλακα και να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα. Η συγκεκριμένη αναμέτρηση είχε ιδιαίτερη βαρύτητα για τον κόσμο της Αργεντινής, καθώς 4 χρόνια πριν είχε ξεσπάσει ο πόλεμος Αργεντινής-Αγγλίας στα νησιά Φώκλαντ, με την Αγγλία να επικρατεί και ο αργεντίνικος λαός έβλεπε την αναμέτρηση αυτή ως μια ρεβάνς για τα όσα προηγήθηκαν.
Μετά τον συγκεκριμένο αγώνα και την κατάκτηση της κορυφής από την Αργεντινή, ο Maradona λατρεύτηκε σαν θεός, ως ο λυτρωτής που έκανε τα όνειρα ενός ολόκληρου λαού να πάρουν σάρκα και οστά και με αυτό τον τρόπο πέρασε στον πάνθεο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Το Μουντιάλ του 1994 έμελλε να είναι και το τελευταίο του, καθώς βρέθηκε θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ και η παρουσία του στην Εθνική έλαβε τέλος, ενώ και σε συλλογικό επίπεδο από εκείνο το σημείο και μετά δεν πέτυχε κάτι αξιοσημείωτο.
Τα επιτεύγματά του εντός του γηπέδου αποτελούν έμπνευση, η εξωγηπεδική του ζωή παράδειγμα προς αποφυγή. Ο Maradona προφανώς δεν ήταν κακός άνθρωπος, αλλά έκανε κακό στον ίδιο του τον εαυτό. Όση χαρά έδωσε σε εκατομμύρια ανθρώπους, άλλο τόσο πόνο μοίρασε σε όλους όσοι τον αγαπούσαν. Η ζωή του δεν ήταν λιγότερο τραγική απ’ όσο μεγαλειώδης, ήταν η μοίρα του να ζήσει και να πορευτεί με τις αντιφάσεις του και όσες φορές αν έπεσε πάτησε ξανά στα πόδια του με επιβλητικό τρόπο. Παρότι έφυγε από κοντά μας στις 25 Νοεμβρίου του 2020, ο θρύλος του θα μείνει στην αιωνιότητα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Ντιέγκο Μαραντόνα: Ένας μύθος με τη διπλή έννοια, sport24.gr, Διαθέσιμο εδώ
- Ντιέγκο Αρμάντο Mαραντόνα: Ο γητευτής της μπάλας! – Χρήστος Σωτηρακόπουλος | Football Memories, youtube.com, Διαθέσιμο εδώ
