Της Λυδίας Τσώνη,
Τους τελευταίους μήνες καθώς έγραφα τα άρθρα μου, δεν μπορούσα παρά να αναρωτηθώ γιατί ως άνθρωποι αισθανόμαστε αυτή την ανάγκη. Τι είναι αυτό που μας «ωθεί» στην εξωτερίκευση ενός «τμήματος» του εαυτού μας που αν και δεν είναι ορατό και μετρήσιμο έχει όμως τεράστια αξία; Γιατί στην εποχή της «κυριαρχίας» των social media και του internet υπάρχουν ακόμα άτομα που επιθυμούν να «διασώσουν» αυτόν τον τρόπο έκφρασης; Πράγματι, με τα νέα τεχνολογικά μέσα η γραφή θα μπορούσε να καταστεί άλλο ένα κομμάτι της ιστορίας, αντί για καθημερινότητα. Ωστόσο, έχει παρατηρηθεί ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται αυτά που οι ίδιοι γράφουν πιο οικεία, πιο προσωπικά. Σίγουρα, σημαντικό ρόλο σε αυτό «διαδραματίζει» το «κομμάτι» της δημιουργίας. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι οι άνθρωποι από τη φύση μας είμαστε δημιουργοί και μας αρέσει να εκφραζόμαστε με αυτόν τον τρόπο. Έτσι, η γραφή από τη δημιουργία της μέχρι σήμερα αποτελεί «δημιουργικό» και «πρωτότυπο» μέσο επικοινωνίας τόσο με τον έξω κόσμο όσο και με τον εαυτό μας.
Υπάρχει όμως, και κάτι πιο βαθύ που «υποβόσκει» στη σχέση. Πρόκειται για ένα αίσθημα εχεμύθειας που «κυριαρχεί» στον γραπτό λόγο. Σαν να αισθανόμαστε την ανάγκη να εξομολογηθούμε, να γράψουμε όλα αυτά που δεν μπορούμε ή ίσως και να μην θέλουμε να πούμε στους άλλους. Παρ΄ όλα αυτά μόλις το γράψουμε στο χαρτί του δίνουμε ζωή και ύστερα αυτό «αποκτά» τη δική του προσωπικότητα. Μια καθηγήτρια της έκθεσής μου, θυμάμαι, μου έλεγε πως τα γραπτά είναι σαν τα παιδιά μας, για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Εμείς τους δίνουμε ζωή απ’ τη δική μας και αυτά με τη σειρά τους μας «παρασέρνουν» στο δικό τους ρυθμό. Ακόμα και όταν έγραφα κάτι άσχημο ή δυσάρεστο ή «γεμάτο» θυμό μου έλεγε «και αυτά να τα αγαπάς, επειδή είναι δικά σου παιδιά είναι και δικά σου συναισθήματα».
Έχει άλλωστε και κάτι πολύ ποιητικό η γραφή γι’ αυτό και την επέλεξαν τόσοι ποιητές. Είναι ένας καθρέφτης του εαυτού, το πιο τέλειο και ατελές πορτρέτο μας, καθώς φανερώνει όλα μας τα «κομμάτια» ακόμα και αυτά που δεν ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιοι ότι έχουμε. Μέσω της γραφής μπορούν να εκφραστούν τόσο διαφορετικά πράγματα: ο φθόνος, ο θυμός και η οργή. Η λύπη, η δυσαρέσκεια και η απογοήτευση. Και το πιο σημαντικό από όλα, η αγάπη. Με ένα μόνο σημείωμα, μπορούμε να εκφράσουμε την απόλυτη αγάπη σε ανθρώπους που έχουν μεγάλη σημασία για εμάς. Αυτό δεν περιλαμβάνει μόνο τον έρωτα, αλλά και την αγάπη προς την οικογένεια, τους φίλους μας, τους ανθρώπους που μας έχουν βοηθήσει να σταθούμε στα πόδια μας και να γίνουμε ο εαυτός μας. Σε όλους αυτούς γράφουμε λοιπόν, για να τους υπενθυμίζουμε πόσα σημαίνουν για εμάς και να τους δωρίζουμε ένα χειροπιαστό «κομμάτι» αυτού του συναισθήματος. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως τα γραπτά μένουν.
Και όντως είναι τεράστια η προσπάθειά μας να εκφραστούμε, να νιώσουμε και να «υπάρξουμε» μέσα από τον γραπτό λόγο σε έναν δικό μας κόσμο «πλασμένο» από τους φόβους, τις ανησυχίες, τα όνειρα και τις εμπειρίες μας. Αυτός ο κόσμος, θεωρώ, δεν έχει ηλικία. Η δική μου εμπειρία με αυτόν τον κόσμο μέχρι στιγμής υπήρξε ιδιαίτερα «αναζωογονητική» και με έναν εντελώς παράδοξο τρόπο, «καθαρτική». Τόσο τα προσωπικά μου κείμενα, όσο και όλα τα άρθρα που έχω γράψει τον τελευταίο χρόνο με έχουν αλλάξει και με βοήθησαν να διαμορφώσω το άτομο που είμαι σήμερα. Έτσι, θα ήθελα να κλείσω αυτόν τον πολύ ξεχωριστό για μένα κύκλο με μια προτροπή: να γράφετε όσο περισσότερο μπορείτε ακόμα κι αν δεν θεωρείτε ότι έχετε τον χρόνο ή την ενέργεια για κάτι τέτοιο. Να γράφετε και να υπάρχετε μέσα από αυτό. Είναι και αυτό ένα «κομμάτι» του εαυτού σας και αξίζει να το προσέχετε όσο και τα υπόλοιπα. Καλή δημιουργία λοιπόν!
