Της Χιόνας Οικονομάκη,
«Για να γράψεις καλά την ιστορία, πρέπει να ζεις μέσα σε χώρα ελεύθερη», είναι μία φράση του Γάλλου συγγραφέα, ιστορικού και φιλοσόφου, Βολταίρου, η οποία συνοψίζει μία διαχρονική πραγματικότητα. Η ανθρώπινη ιστορία είναι ένα αγαθό πολύτιμο, που προκύπτει μέσα από προσωπικότητες ηρωικές που οραματίστηκαν την αλλαγή και αγωνίστηκαν για να την πετύχουν. Οι άνθρωποι, βέβαια, που «γράφουν» ιστορία είναι αυτοί που θέτουν ως ύψιστη προτεραιότητα το σύστημα αξιών τους και το αγαθό της ελευθερίας. Τα γεγονότα που πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα του 1973, λοιπόν, αποτελούν ένα από τα πλέον χαρακτηριστικότερα παραδείγματα σημαντικών αγώνων που δόθηκαν για την κατάκτηση της ελευθερίας, με την αντίσταση των φοιτητών ενάντια στη βιαιότητα και τον ολοκληρωτισμό της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών (1967-1974) να αποτελεί ένα άξιο θαυμασμού κεφάλαιο της σύγχρονης ιστορίας.
Στο βιβλίο Μιλώ στα παιδιά μου για τη Χούντα και το Πολυτεχνείο του Ολύμπιου Δαφέρμου, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος, ο συγγραφέας επιχειρεί να επικοινωνήσει με τους νέους, πληροφορώντας τους, με έναν τρόπο λιτό και συνάμα περιεκτικό, για τη Χούντα και το Πολυτεχνείο. Όλα ξεκινούν με μία αθώα «διαμαρτυρία» των παιδιών, τα οποία επιστρέφοντας από το σχολείο, παραπονιούνται στον πατέρα τους πως στο πλαίσιο μίας σχολικής συζήτησης, γύρω από τα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου, αναφέρθηκε το όνομά του, τη στιγμή που ο ίδιος δεν τους είχε μιλήσει ποτέ για την εμπλοκή του στα γεγονότα. Αυτό το παράπονο αποτέλεσε το έναυσμα για μία συζήτηση εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και περιεκτική, την οποία παρακολουθεί ο αναγνώστης. Μάλιστα, η συζήτηση είναι δομημένη με μορφή ερωτοαπαντήσεων, γεγονός που καθιστά ιδιαίτερα ευχάριστη τη διαδικασία της ανάγνωσης, προσδίδοντας μία χροιά ζωντάνιας και αμεσότητας, γνωρίσματα που προσελκύουν το ενδιαφέρον των νεαρών αναγνωστών.
Μέσα από τον αυθόρμητο διάλογο, που συνεπαίρνει το αναγνωστικό κοινό, φωτίζονται λεπτομέρειες γύρω από τις καταδικαστέες πρακτικές που ακολούθησε η Χούντα, τις αντιστασιακές οργανώσεις που συνετέθηκαν, τον ρόλο που διαδραμάτισαν οι ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και την αξιοθαύμαστη δράση των φοιτητών. Επιχειρείται, ακόμα, ένας λιτός και απολύτως ευνόητος ορισμός θεμελιωδών εννοιών, όπως είναι το «πραξικόπημα», η «Δημοκρατία», η «λογοκρισία», αλλά και η «Χούντα». Στο πλαίσιο αυτό, ανασύρονται προσωπικές μνήμες του πατέρα, ο οποίος βρέθηκε στο στρατόπεδο της Τρίπολης μετά την απόφαση της Χούντας να διακόψει την αναβολή στράτευσης που δικαιούνται οι φοιτητές μέχρι την ολοκλήρωση των σπουδών τους. Εκεί, όπως εξιστορεί ο ίδιος, κυριαρχούσε μία εκφοβιστική και βάρβαρη ατμόσφαιρα, με τους ανώτερους να αναγκάζουν τους φοιτητές να γράφουν συνθήματα υπέρ της Χούντας.
Μετά την ολοκλήρωση της αφήγησης των γεγονότων που οδήγησαν στην εξέγερση των φοιτητών και της καθαυτής Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τα παιδιά διατυπώνουν μία εξαιρετικά εύλογη ερώτηση: «Και γιατί τόσο καιρό δεν μας τα είχες πει όλα αυτά;». Η απάντηση του πατέρα, με έναν τρόπο ιδιαίτερα συγκινητικό, συνιστά τη μετουσίωση αυτής ακριβώς της ελευθερίας, για την οποία και ο ίδιος είχε αγωνιστεί: «Γιατί δεν ήθελα να επηρεάσω τη σκέψη σας. Αν σας ενδιαφέρουν όσα σας είπα μπορείτε να ψάξετε, να διαβάσετε, να σκεφτείτε και να σχηματίσετε τη δική σας γνώμη».
Κλείνοντας, το βιβλίο του Ολύμπιου Δαφέρμου με τίτλο Μιλώ στα παιδιά μου για τη Χούντα και το Πολυτεχνείο αποτελεί ένα εξαιρετικό πόνημα, που είναι ιδανικό για την εισαγωγή των νέων στη Σύγχρονη Ιστορία. Τα γεγονότα περιγράφονται με μία αμεσότητα συγκινητική και ταυτοχρόνως αντικειμενική, αφήνοντας στα παιδιά περιθώριο για έρευνα, σκέψη και προσωπική ερμηνεία. Ακόμα, η ιστορία προσεγγίζεται με μία λιτότητα αξιοθαύμαστη, που καθιστά το βιβλίο εύληπτο και ενδιαφέρον για παιδιά κάθε ηλικίας, ενώ αποτελεί μία ιδανική επιλογή για γονείς και εκπαιδευτικούς που επιθυμούν να εισάγουν τα παιδιά στον κόσμο της Σύγχρονης Ιστορίας, κάτω από ένα πρίσμα ειλικρινές, κατανοητό και… ελεύθερο.
