Του Στάθη Αποστόλου,
Από την ημέρα των διπλών Εκλογών του 2012 (Μάιος-Ιούνιος), που ο ΣΥΡ.ΙΖ.Α. ανέβηκε από την κόλαση των εκλογών στην περίοπτη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, κάποιοι εντός του άρχισαν να προετοιμάζουν το πως θα ικανοποιήσουν προσωπικές επιθυμίες και κυρίως εμμονές.
Οι Εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 που ουσιαστικά έγιναν επειδή ο ΣΥΡ.ΙΖ.Α., ο Αλέξης Τσίπρας και μία μικρή ομάδα ανθρώπων που πατρονάριζαν τον άπειρο αρχηγό, ήθελαν εδώ και τώρα και πάση θυσία να γίνουν Κυβέρνηση. Και τα κατάφεραν ποντάροντας στην απελπισία των Ελλήνων, αλλά και στη βοήθεια ενός δηλωμένου ακροδεξιού κόμματος, των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και του Πάνου Καμμένου.
Από την πρώτη θητεία του ΣΥΡ.ΙΖ.Α. ως Αξιωματική Αντιπολίτευση, φάνηκε πως δεν είναι ένα κόμμα, πως δεν λειτουργεί εν συνόλω, πως κανένας δεν λογοδοτεί στον πρόεδρο ούτε στα κομματικά όργανα και όπως πολύ εύστοχα είχε πει από το βήμα της Βουλής ο πρώην Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ότι δηλαδή με έναν νόμο και ένα άρθρο θα τα αλλάξουμε και θα τα καταργήσουμε όλα. Τόσο εύκολα ήταν τα πράγματα για τον Αλέξη Τσίπρα όταν υπέγραψε ένα νέο μνημόνιο, αλλά και όταν στις Εκλογές του 2019 αλλά και του 2023, θυμήθηκε ξανά τον Τσίπρα των λαϊκών συγκεντρώσεων που φωτογραφιζόταν δίπλα στους αγρότες και δεν έτρεχε περιχαρής στις Συνόδους Κορυφής των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών.
Αυτό τον ΣΥΡ.ΙΖ.Α. κληροδότησε στον διάδοχο του, Στέφανο Κασσελάκη, ένα κόμμα το οποίου οι ψηφοφόροι θα πρέπει να τον ευγνωμονούν που διέγραψε ή που οδήγησε στην έξοδο ανθρώπους βαρίδια, κάτι που ο εμβληματικός ηγέτης του ΣΥΡ.ΙΖ.Α., κατά την Έφη Αχτσιόγλου, δεν τόλμησε ποτέ να κάνει. Πράγματι, τα στελέχη αυτά μπορεί να ανήκουν αρκετά χρόνια σε ένα δικό τους πολιτικό χώρο τον οποίο «πούλησαν» τα 4,5 χρόνια της διακυβέρνησης Τσίπρα. Ανήκουν σε έναν πολύ εύθραυστο και πληγωμένο χώρο και αντί με τα λόγια και τις πράξεις τους να προσπαθήσουν να τον αγκαλιάσουν και να τον κερδίσουν, επενδύουν στον διχασμό και στα άκρα, γιατί ας μην ξεχνάμε πως δεν υπάρχει μόνο ένα άκρο.
Κάποιοι, οι οποίοι θεώρησαν πως θα συνεχίσουν να έχουν λόγο στο κόμμα ζώντας και δουλεύοντας στο σκοτάδι ως ένδειξη διαμαρτυρίας, αποχώρησαν από την παράταξη προαναγγέλλοντας και τη δημιουργία νέου φορέα και συμπράξεις που θα κάνουν την παρθενική τους εμφάνιση στις Ευρωεκλογές του 2024. Φυσικά, οι συνεργασίες είναι κάτι θεμιτό και αναγκαίο όπως είναι και ο αντίλογος σε μια Δημοκρατία. Το πρόβλημα, ωστόσο, αρχίζει όταν οι επίδοξοι σύμμαχοι σου κλείνουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο την πόρτα, αναγνωρίζοντας και εκείνοι την ιδιότητα των ατόμων που πηγαίνουν όπου και όπως φυσάει ο άνεμος.
Σίγουρο είναι πως ο ΣΥΡ.ΙΖ.Α. απομακρύνεται από το παραδοσιακό του ακροατήριο, αλλά και τον συνηθισμένο του λόγο. Επιπλέον, σίγουρο είναι πως το δράμα των πολλαπλών μετενσαρκώσεων έχει δρόμο να τελειώσει και όσο αργεί φθείρεται έτι περισσότερο η πληγωμένη εικόνα του κόμματος. Όσον αφορά τους δήθεν ιδεολογικούς επαναστάτες, πρέπει να επανεξετάσουν τη στρατηγική τους, διότι πλέον με όλες τις πόρτες κλειστές οδεύουν με μαθηματική ακρίβεια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
