Της Χρυσάνθης-Ίριδας Ανεμογιάννη,
Ελέφαντας στο δωμάτιο, στο σαλόνι, στο σπίτι. Ξεκινά μικρός, ίσα που φαίνεται, ίσα που ακούγεται. Μικρότερος και από πταίσμα. Και οι μέρες περνάνε γρήγορα. Κι ο ελέφαντας μεγαλώνει, ενώ το δωμάτιο μικραίνει. Μικραίνει τόσο που δεν τον χωράει πια ή εκείνος μεγαλώνει τόσο που δεν χωράει πια; Ό,τι και να είναι, επιλέγουμε να μην το δούμε και κάπως έτσι νιώθουμε σαν να μην υπάρχει. Αν μπορούσαμε, κιόλας, θα τον βάζαμε κάτω από το χαλί, αλλά ούτε εκεί χωράει.
Πρόκειται για μια συνθήκη αποφυγής. Τα άτομα επιλέγουν να μην συζητούν για ένα υπαρκτό πρόβλημα που τους επηρεάζει και η αναφορά σε αυτό τους κάνει να νιώθουν άβολα, τους «φορτίζει» συναισθηματικά, τους φέρνει σε δύσκολη και συχνά ίσως και άβολη θέση, καθώς έρχονται αντιμέτωποι με μια ευθύνη που δεν επιθυμούν και αποφεύγουν ή που απλώς επιλέγουν τη δεδομένη στιγμή να μην αναλάβουν. Αυτή η δεδομένη στιγμή βέβαια, περνά, κι ο ελέφαντας δράττεται της ευκαιρίας, μπαίνει στο σπίτι, στο σαλόνι, στο δωμάτιο, κάθεται για τα καλά, καταλαμβάνοντας όλον τον χώρο. Οπότε, αυτή η τακτική σίγουρα, δεν αποδίδει και αντίθετα, ο ελέφαντας συνεχώς μεγαλώνει, ενώ εμείς τον υποτιμούμε, αγνοώντας τις συνέπειες του.
Θα έλεγε κανείς πως πρόκειται για άμυνα, ή απώθηση, ενώ το σύστημά μας «προσπαθεί» να «ενισχύσει» μια συνθήκη ομοιόστασης, διατηρώντας τις υπάρχουσες ισορροπίες. Οπότε, η άρνηση να δούμε τον ελέφαντα που τόσο καιρό αδιαφορούσαμε, κατανοείται ως μια αδυναμία να μπορέσουμε να μεταβούμε σε ένα ανώτερο στάδιο οργάνωσης, στο οποίο θα περιλαμβάνονταν οι λόγοι που συνέβαλαν στη δημιουργία του φαινομένου, αλλά και σκέψεις που θα συμβάλλουν στην επίλυσή του.
Πολλές φορές, όταν βλέπουμε κάτι καθημερινά συνηθίζουμε την παρουσία του και το εντάσσουμε στην εικόνα που έχουμε μάθει να βλέπουμε. Ο ελέφαντας δεν θα φύγει μόνος του από το δωμάτιο, ειδικά αν έχει μάθει να βλέπετε μαζί στην τηλεόραση τη ζωή σου και ειδικά, αν εσύ έχεις μάθει να ζητάς από εκείνον το χειριστήριο κάθε φορά που θες να αλλάξεις το κανάλι.
Τελικά, βλέπουμε τον ελέφαντα ως κάτι ξέχωρο από το υπόλοιπο δωμάτιο; Αν αυτός μπορούσε να μιλήσει, τι θα μας έλεγε; Θα τον ακούγαμε; Αφού συζητούσαμε, τελικά, θα θέλαμε να φύγει; Αν έφευγε, τι θα γινόταν ο χώρος που καταλάμβανε μέχρι τώρα; Πώς θα γεμίσει ξανά ο άδειος χώρος; Μήπως απλά θα έρθει ένας καινούριος ελέφαντας στο δωμάτιο;
