Της Νικολίας Καλαμπόκα,
1. Albert Einstein
Ας ξεκινήσουμε με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν τον θεμελιωτή της θεωρίας της Σχετικότητας και βραβευμένος το 1921 με το Νόμπελ Φυσικής (για το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο και όχι για τη θεωρία της σχετικότητας όπως πολλοί πιστεύουν). Αναγνωρίζεται από πολλούς ως ο σημαντικότερος επιστήμονας του 20ού αιώνα. Έμαθε Μαθηματικά από την ηλικία των 12-16 ετών. Μάλιστα, αναφέρεται ότι ο ίδιος είχε ανακαλύψει σε αυτήν την ηλικία αυθεντική λύση του Πυθαγορείου Θεωρήματος (Einstein, 1979). Η πρώτη αναφορά σχετικά με το ότι ο Αϊνστάιν ήταν δυσλεξικός υπήρξε από τους Goetzel & Goetzel το 1962. Ωστόσο, ο αρχικός ισχυρισμός προήλθε από τον Thompson 1971 ο οποίος χρησιμοποίησε επιλεκτικά βιογραφικά στοιχεία και ερμηνείες οι οποίες προήλθαν από μαρτυρίες συγγενών του. Οι σχετικές αναφορές αναφέρονται στο ότι ο Αϊνστάιν εμφανίζει κάποιες γλωσσικές δυσκολίες σε νεαρή ηλικία και πως ήταν νοητικά αργός, ενώ ταυτόχρονα έδειχνε μη κοινωνικός και χαμένος στα τρελά του όνειρα. Οι ισχυρισμοί επίσης αναφέρουν πως ακόμη και μετά το πανεπιστήμιο δεν μπορούσε να βρει δουλειά λόγω αυτών των γλωσσικών δυσκολιών.
2. John Nash
Ήταν Αμερικανός μαθηματικός βραβευμένος με Νόμπελ Οικονομίας το 1994 για τη συμβολή του στη «λύση των παιγνίων». Έγινε ευρύτερα γνωστός μέσα από τη βιογραφική ταινία «ένας υπέροχος άνθρωπος» (beautiful mind). Ο Nash άρχισε να παρουσιάζει παράξενη συμπεριφορά και να βιώνει παράνοια και αυταπάτες στα τέλη της δεκαετίας του 1950, όταν ήταν περίπου 30 ετών, αφού έκανε πρωτοποριακές συνεισφορές στον τομέα των μαθηματικών, συμπεριλαμβανομένης της επέκτασης της θεωρίας παιγνίων ή των μαθηματικών.
3. Steven Hawking
Χόκινγκ σπούδασε φυσική στο University College της Οξφόρδης και στο Trinity Hall, Cambridge. Ακόμη, εξελέγη ερευνητής στο Gonville and Caius College στο Cambridge. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ο Χόκινγκ προσβλήθηκε από αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση, μια ανίατη εκφυλιστική νευρομυϊκή ασθένεια. Όμως, συνέχισε να εργάζεται παρά τις ανεπτυγμένες αποθαρρυντικές επιδράσεις της νόσου. Επίσης γνωστός για την ασθένεια του έγινε μέσα από τη βιογραφική ταινία «θεωρία των πάντων».
4. Ludwig Van Beethoven
Στον τομέα της μουσικής ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς της ιστορίας ήταν ο γνωστός Μπετόβεν. Αν και κωφός ο ίδιος κατάφερε να συνθέσει από τις πλέον συζητημένες μελωδίες του κόσμου. Η προσωπική ζωή του Μπετόβεν σημαδεύτηκε από έναν αγώνα κατά της κώφωσης και μερικά από τα σημαντικότερα έργα του γράφτηκαν τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής του όταν ήταν εντελώς αδύνατο να ακούσει.
5. James Martin
Στην πιο πρόσφατη εποχή όταν γεννήθηκε ο James Martin, οι γιατροί είπαν στους γονείς του ότι μπορεί να μην μιλούσε ποτέ. Ωστόσο, όχι μόνο έμαθε να μιλάει, αλλά 31 χρόνια αργότερα, στα γενέθλιά του, περπάτησε στη μεγαλύτερη σκηνή του Χόλιγουντ για να παραλάβει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους Ζωντανής Δράσης, “An Irish Goodbye”. Ο Τζέιμς έγινε ο πρώτος ηθοποιός με σύνδρομο Down που κέρδισε Όσκαρ. Και, ως κερασάκι στην τούρτα, ολόκληρο το κοινό του τραγούδησε το “Happy Birthday”. Οι δικοί του δήλωσαν πολλοί περήφανοι που τα πολλά «δε μπορεί» ΔΕΝ τα έκανε πράξη. Συγκεκριμένα, η κοπέλα του λέει ότι η νίκη ήταν μια μαγική στιγμή «Δείχνει σε όλους ότι αλλάζει η νοοτροπία για το πώς τα άτομα με αναπηρία μπορούν να επιτύχουν όσα μπορούν όλοι οι άλλοι».
6. Frida Khalo
Η γυναίκα που πολλοί γνωρίζουν για τα χαρακτηριστικά της φρύδια είναι μία μεξικανή ζωγράφος γνωστή για τις ασυμβίβαστες και λαμπρά χρωματισμένες αυτοπροσωπογραφίες της που ασχολούνται με θέματα όπως η ταυτότητα, το ανθρώπινο σώμα και ο θάνατος. Αν και αρνήθηκε τη σύνδεση, συχνά αναγνωρίζεται ως σουρεαλιστής. Εκτός από το έργο της, η Kahlo ήταν γνωστή για την ταραχώδη σχέση της με τον τοιχογράφο Diego Rivera (παντρεύτηκε το 1929, χώρισε το 1939, ξαναπαντρεύτηκε το 1940). Ως παιδί, υπέφερε από πολιομυελίτιδα που έκανε το βηματισμό της να χωλαίνει, μια χρόνια ασθένεια που θα υπέμενε στην υπόλοιπη ζωή της. Το 1925 η Kahlo ενεπλάκη σε ατύχημα με λεωφορείο, το οποίο την τραυμάτισε τόσο σοβαρά που έπρεπε να υποβληθεί σε περισσότερες από 30 ιατρικές επεμβάσεις κατά τη διάρκεια της ζωής της. Κατά τη διάρκεια της αργής ανάρρωσής της, η Kahlo τότε έμαθε να ζωγραφίζει και διάβαζε συχνά, μελετώντας την τέχνη των Παλαιών Δασκάλων.
7. Marla Runyan
Μία γυναίκα τυφλή από την παιδική της ηλικία, η Ολυμπιονίκης αθλήτρια στίβου και μαραθωνοδρόμος Marla Runyan δεν άφησε ποτέ την απώλεια της όρασής της να σταθεί εμπόδιο στα αθλητικά της όνειρα. Σε ηλικία εννέα ετών, η Runyan ανέπτυξε τη νόσο του Stargardt, μια μορφή εκφύλισης της ωχράς κηλίδας που την άφησε τυφλή. Διατήρησε, ωστόσο, την περιφερειακή της όραση και μπορούσε να διακρίνει σχήματα και σκιές. Δοκίμασε για πρώτη φορά και προκρίθηκε στην Ολυμπιακή ομάδα των ΗΠΑ το 1996 στο έπταθλο, αλλά τελικά δεν κατάφερε να μπει στην ομάδα. Απτόητη, κέρδισε ένα χρυσό μετάλλιο εκείνη τη χρονιά στους Παραολυμπιακούς Αγώνες για δεύτερη φορά από το 1992 (κατέχει συνολικά πέντε χρυσά μετάλλια για τους Παραολυμπιακούς).
8. Helen Adams Keller
Mία γυναίκα που η εκπαίδευση και η κατάρτισή της αντιπροσωπεύουν ένα εξαιρετικό επίτευγμα στην εκπαίδευση των ατόμων με αναπηρίες ίδιες με τις δικές της. Η Helen σε ηλικία μόλις 19 μηνών στερήθηκε της όρασης και της ακοής της, όταν προσβλήθηκε από μια ασθένεια. Έχοντας αναπτύξει δεξιότητες που ποτέ δεν προσέγγισε κανένα άλλο άτομο με παρόμοια αναπηρία, η Keller άρχισε να γράφει για την τύφλωση, ένα θέμα που τότε ήταν ταμπού στα γυναικεία περιοδικά λόγω της σχέσης πολλών περιπτώσεων με αφροδίσια νοσήματα. Έγραψε για τη ζωή της σε πολλά βιβλία, συμπεριλαμβανομένων των ΄΄The Story of My Life΄΄ (1903), ΄΄Optimism΄΄ (1903), ΄΄The World I Live In΄΄ (1908) κ.α. μετατρέποντας τη διαφορετικότητα της σε αντικείμενο ενασχόλησης για την ίδια, αλλά και πηγή έμπνευσης.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- 10 άτομα με ειδικές ανάγκες που διέπρεψαν, perierga.gr, διαθέσιμο εδώ
- FRIDA KALHO, britannica.com, διαθέσιμο εδώ
- VAN GOGH, britannica.com, διαθέσιμο εδώ
