Της Χιόνας Οικονομάκη,
H ανθρώπινη ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες, αναπάντεχες δυσχέρειες, προβληματισμούς και απογοητεύσεις. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, βέβαια, ως αντιστάθμισμα ή μία σανίδα σωτηρίας, φαίνεται να εμφανίζεται η ελπίδα. Μία ελπίδα φωτεινή που απορρέει άλλοτε, με έναν τρόπο παράδοξο, από την απελπισία κι άλλοτε από την αθωότητα. Μία αθωότητα παιδική που συνδέεται με τα όνειρα, τη φαντασία και την πίστη. Την πίστη σε κάτι καλύτερο, σε ένα «αύριο» χαρούμενο, στην ευγένεια και την καλοσύνη. Το βιβλίο Το πράσινο αστέρι του Αύγουστου Κορτώ, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη, είναι ένα μυθιστόρημα αφιερωμένο στην ελπίδα, την αγάπη και τη φιλία, τα… «μαγικά συστατικά» που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Η Μοκοσάντα είναι ένα δεκάχρονο κορίτσι που ωρίμασε απότομα, εξαιτίας του τραγικού θανάτου του πατέρα της που προήλθε από το δάγκωμα ενός φαρμακερού φιδιού «γκουάρα», όταν η ίδια ήταν μόλις τεσσάρων ετών. Από τότε η Μοκοσάντα και η μητέρα της ζούσαν μόνες τους στο μικροσκοπικό Μοκόσο της Ερικόντα, έχοντας για συντροφιά τους τις προφορικές παραδόσεις που σχετίζονταν με το «πράσινο αστέρι». Αναλυτικότερα, υπήρχε ένας μύθος, που γεννήθηκε μαζί με την ανθρωπότητα, ένας μύθος σύμφωνα με τον οποίο όταν οι άνθρωποι πέθαιναν μεταφέρονταν στο πράσινο αστέρι, όπου ζούσαν νέοι, χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι. Τις τρεις τελευταίες ημέρες κάθε μήνα, μάλιστα, το αστέρι αυτό ήταν εμφανές από το Μoκόσο, ενώ η παράδοση επέτασσε το τελευταίο βράδυ του μήνα οι άνθρωποι να πηγαίνουν στον τάφο του αγαπημένου τους, να τον αγκαλιάζουν και να του λένε πως δεν τον ξεχνούν. Έτσι, λεγόταν πως οι νεκροί που πλέον έμεναν στο πράσινο αστέρι, αυτόν τον ορατό παράδεισο, ένιωθαν την αγκαλιά των αγαπημένων τους ανθρώπων. Υπήρχε, μάλιστα, κι ένας ακόμα θρύλος, σύμφωνα με τον οποίο κάπου στη γη βρισκόταν ένα πέρασμα ανάμεσα στους δύο κόσμους. Ένα πέρασμα που όποιος ζωντανός κατάφερνε να εντοπίσει θα του έδινε τη δυνατότητα να ανταμώσει για λίγο με τους λατρεμένους του ανθρώπους που έχουν «φύγει», όσο ο ίδιος ήταν ακόμη ζωντανός.
Μέσα σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο, τον γεμάτο θρύλους και μαγεία, η υπέρμετρη ανθρώπινη φιλοδοξία εξακολουθεί να υφίσταται ως μία μάστιγα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκαλέσει πολλαπλά δεινά, πολέμους και θανάτους. Τις τελευταίες μέρες του μήνα, λοιπόν, φημολογούνταν πολύ έντονα πως μερικοί άνδρες, που επιθυμούσαν να λάβουν στα χέρια τους την εξουσία, ετοιμάζονταν να επιτεθούν στο μικροσκοπικό Μοκόσο, σκορπώντας τον τρόμο, τον θάνατο και την καταστροφή. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η μικρή Μοκοσάντα, με μοναδική συντροφιά της την κόκκινη παιδική της κουβέρτα και τη σκέψη του πράσινου αστεριού, φεύγει από τον τόπο της σαν κυνηγημένη, αφήνοντας πίσω την αγαπημένη της μητέρα που δεν μπορούσε να ακολουθήσει.
Η μαγική ικανότητα της συνομιλίας με τα ζώα που είχαν τα παιδιά μέχρι τα δώδεκά τους χρόνια υπήρξε για τη Μοκοσάντα μία ευλογία που της χάρισε τρεις αγαπημένους φίλους, πιστούς συνοδοιπόρους, γεμάτους νοιάξιμο και θέληση για φροντίδα. Ο Ίκο-Ίκο, ένας μικρός μοναχικός λύκος που εξορίστηκε από την αγέλη του, επειδή τα μεγάλα του πόδια τον καθιστούσαν θορυβώδη, κι άρα ανίκανο κυνηγό, είναι ο πρώτος φίλος της μικρής Μοκοσάντα. Το λυκάκι εξελίσσεται σε δυναμικό προστάτη της και συναποφασίζουν να αναζητήσουν παρέα το πέρασμα που θα τους οδηγούσε στο πράσινο αστέρι. Ξαποσταίνοντας σε ένα παραμυθένιο δέντρο, οι δύο φίλοι θα τρομοκρατηθούν από την άφιξη ενός επιβλητικού αρχαιόγυπα, του Λίτολο, η αυστηρή όψη του οποίου, όμως, έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την ευγένεια και την καλοσύνη του. Ο γύπας θα αναλάβει την προστασία του Ίκο-Ίκο και της Μοκοσάντα και θα προσφερθεί να τους συντροφεύσει στο ταξίδι τους, με σκοπό την εξεύρεση του πράσινου αστεριού.
Στην παρέα θα προστεθεί η Ζουζούτα, ένα γέρικο και ταλαιπωρημένο φίδι «γκουάρα», ίδιο με αυτό που είχε επιτεθεί στον πατέρα της Μοκοσάντα, οδηγώντας τον στον θάνατο. Εξαιτίας αυτής ακριβώς της συγκυρίας, λοιπόν, η μικρή Μοκοσάντα θα αντιμετωπίσει το φίδι με καχυποψία και επιθετικότητα. Αυτά, μέχρι να ακούσει την ιστορία της Ζουζούτα και τις δυσκολίες στις οποίες είχε υποβληθεί το φιδάκι εξαιτίας των ανθρώπων. Το κορίτσι, τότε, αποφάσισε να αλλάξει στάση απέναντί της και να της ζητήσει να συνοδεύσει την παρέα στο ταξίδι της. Η τετραμελής, πια, ομάδα συνέχισε το ιερό της ταξίδι, μέχρι που η Ζουζούτα εντόπισε μία λαβωμένη φώκια, η οποία έμελλε να ανακοινώσει στη Μοκοσάντα τα τραγικά νέα για την πατρίδα της: πριν από τρεις ημέρες το Μόκοσο χτυπήθηκε από μία τρομερή Αμμοθύελλα.
Η Μοκοσάντα, ο Ίκο-Ίκο, ο Λίτολο και η Ζουζούτα έπαψαν να αναζητούν το πράσινο αστέρι και αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω στην Ερικόντα και το Μόκοσο, με την ελπίδα να βρουν κάποιον ζωντανό. Όταν έφτασαν εκεί, το μόνο που αντίκρισαν ήταν ένας μεγάλος λόφος από άμμο κι ευθύς ξεκίνησαν να σκάβουν εκεί που το κορίτσι υπολόγισε πως θα βρισκόταν θαμμένο το σπίτι του. Σκάβοντας, η Μοκοσάντα θα ανακαλύψει ένα κόκκινο παιδικό κουβερτάκι, ίδιο με αυτό που της είχε δώσει η μητέρα της πριν φύγει από το Μοκόσο. Το κορίτσι προβληματίστηκε και κατόπιν συνειδητοποίησε πως το ταξίδι της είχε διαρκέσει δύο μόλις ημέρες. Δύο ημέρες στη διάρκεια των οποίων δεν αισθάνθηκε δίψα, πείνα ή κούραση. Μονάχα δύο μέρες… Ενώ το Μοκόσο καταστράφηκε πριν από τρεις.
Οι υποψίες του κοριτσιού επιβεβαιώθηκαν από το σχόλιο του Λίτολο: «Καμιά φορά, οι ψυχές, όταν βγαίνουν απότομα απ’ το σώμα, μπερδεύονται, χάνονται, νομίζουν ότι έχουν ακόμη σάρκα και οστά». Τότε, λοιπόν, κι ενώ η Μοκοσάντα βρισκόταν στην αγκαλιά των τριών νέων της φίλων, θα εμφανιστεί μία σχισμή στον ουρανό, αυτό το πολυπόθητο πέρασμα ανάμεσα στους δύο κόσμους που οδηγεί στο πράσινο αστέρι. Ξάφνου, το κορίτσι κατακλύστηκε από προσμονή και σαν κάλεσμα ακούστηκαν οι φωνές των λατρεμένων της γονιών να την καλούν. Είχε έρθει, επιτέλους, η στιγμή να ανταμώσουν.
Το πράσινο αστέρι, λοιπόν, διανθισμένο με εικονογραφήσεις από τον ίδιο το Αύγουστο Κορτώ, είναι ένα βιβλίο βαθιά συγκινητικό, μία ιστορία ευσύνοπτη, που, όμως, περικλείει όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Η αθωότητα, η χαρά, το νοιάξιμο, η μοναξιά, η αγωνία, ο φόβος, ο θάνατος και τελικά η αντάμωση. Ίσως, λοιπόν, αυτή η αντάμωση να είναι το προσωπικό πράσινο αστέρι του καθενός. Μία αντάμωση που καθορίζεται μοναχά από την αγάπη. Την αγάπη για αυτούς που είχαμε, για αυτούς που χάσαμε, για αυτούς που ελπίζουμε κάποτε να ξαναβρούμε. Ένα βιβλίο, λοιπόν, για μικρούς και μεγάλους, που έχει ως πυξίδα το νοιάξιμο και την αγάπη. Γιατί η αγάπη… «όλα τα νικά».
