Της Κυριακής Γκουργκούλη,
Ο σημερινός μύθος αφορά τη δημιουργία του λαού Igbo, μίας φυλής που αποτελεί περίπου το 18% του πληθυσμού της Νιγηρίας. Οι Igbo ζουν κοντά στον ποταμό Νίγηρα και παραδοσιακά ασχολούνταν με τη γεωργία, ενώ σήμερα πολλοί από αυτούς έχουν στραφεί στον βιομηχανικό τομέα. Δυστυχώς, η φυλή τους, πλέον, θεωρείται μειονότητα, καθιστώντας το καθήκον όλων μας να τη διατηρήσουμε ζωντανή, κάτι που θα επιχειρήσω να πετύχω με τον μύθο αυτό -βλέπετε, ο μύθος περιέχει πάντα μια δόση αλήθειας, και αν όχι, σίγουρα δεν αφήνει τίποτα να λησμονηθεί, ποτέ.
Η ιστορία μας ταξιδεύει πίσω στις απαρχές του κόσμου, σε μια περίοδο κατά την οποία η νοτιοανατολική Νιγηρία ήταν ακόμα ακατοίκητη, μια περίοδο όπου η βλάστηση οργίαζε και η φύση ήταν ακόμα παρθένα, μια Νιγηρία πανέμορφη και απάτητη. Όλα αυτά παρατηρούσε ο Eri, ο θεός δημιουργός, και στο μυαλό του άρχισε να κλωθογυρίζει μια ιδέα που έπαιρνε σιγά σιγά μορφή, η ιδέα να δημιουργήσει κάτι νέο, να φέρει ανθρώπινη ζωή στον όμορφο τόπο.
Έτσι, ο Eri, όντας ένα παντοδύναμο ον, έγινε ο πρώτος πρόγονος των Igbo, τους οποίους ο ίδιος έπλασε χρησιμοποιώντας πηλό από τη γη. Οι πρώτοι αυτοί άνθρωποι ήταν ευλογημένοι με σοφία και δύναμη υπεράνθρωπη από τον πρόγονό τους και ονομάστηκαν Igbo που σημαίνει, στην κυριολεξία, «Οι Άνθρωποι». Καθώς ο καιρός περνούσε, οι Igbo ζούσαν ειρηνικά και ευημερούσαν, χωρίς ποτέ να ξεχνούν τον πρόγονο, θεό και προστάτη τους. Αυτός με την σειρά του τους φρόντιζε και τους δίδαξε πώς να καλλιεργούν την γη και πώς να συνυπάρχουν με τη φύση αρμονικά, χωρίς να την εκμεταλλεύονται ποτέ.
Κάποτε, ο Eri κατάλαβε πως ο λαός χρειαζόταν περαιτέρω καθοδήγηση για να μπορέσει αν εξελιχθεί και να συνεχίσει να αναπτύσσεται, χρειάζονταν νόμους και κάποια μορφή ηγεσίας. Για αυτό και κάλεσε το συμβούλιο των σοφότερων γερόντων του λαού και τους μίλησε για την οργάνωση της φυλής, τον χωρισμό της σε μικρότερα χωριά και φυλές και την ανάγκη να οριστεί μία μορφή ηγεσίας που θα καθοδηγεί τον λαό με σεβασμό προς τους νόμους, το παρελθόν και τις παραδόσεις των Igbo.
Οι πρεσβύτεροι άκουσαν με προσοχή τα αιτήματα και τις συμβουλές του Eri και υπάκουσαν, φροντίζοντας να μην παρεκκλίνουν ποτέ από τις διδαχές του και να διατηρήσουν άσπιλες τις παραδόσεις τους στην καθημερινότητά τους. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, οι Igbo πολλαπλασιάστηκαν και η γη τους επεκτάθηκε, και ο θεός-προστάτης τα παρατηρούσε όλα αυτά με μεγάλη ικανοποίηση και περηφάνια, ωσάν γονιός που βλέπει τα παιδιά του να μεγαλώνουν.
Παρόλα αυτά, όπως είναι φυσικό, με την ανάπτυξη εμφανίστηκαν και τα πρώτα προβλήματα. Τα διαφορετικά χωριά συχνά έρχονταν σε ρήξη μεταξύ τους και συχνά προκαλούνταν συγκρούσεις. Ο Eri κατάλαβε, λοιπόν, ότι οι απόγονοί του χρειάζονταν να βρουν ένα σύστημα για να επιλύουν τις διαφορές τους, ώστε να μην ραγίσει η τόσο εύθραυστη ειρήνη που με κόπο είχαν χτίσει οι Igbo. Για τον λόγο αυτό, κάλεσε για άλλη μια φορά τους πιο ηλικιωμένους του χωριού και τους ζήτησε να δημιουργήσουν ένα συμβούλιο που θα φρόντιζε να επιλύει τις διαφορές πριν προλάβουν να εξελιχθούν σε κάτι που θα μπορούσε να απειλήσει την ευημερία του λαού.
Αμέσως, η συμβουλή του έγινε δεκτή και δημιουργήθηκε το συμβούλιο ”Igwezu”, που αποτελούταν από εκπροσώπους από κάθε χωριό των Igbo. Συναντιούνταν συχνά, κάτω από τη σκιά του γηραιότερου δένδρου μπαομπάμπ, όπου ο άνεμος φυσούσε και παρέσερνε τα λόγια τους μακριά, ώστε να είναι σίγουρο ότι κάθε χωριό θα ακούγονταν, διατηρώντας έτσι την πολυπόθητη ειρήνη.
Ο λαός των Igbo συνέχισε να ακμάζει και έγιναν γνωστοί για την τέχνη τους, τις περίτεχνες μάσκες που κατασκεύαζαν, τα γλυπτά και τα γεμάτα χρώμα υφάσματα. Ήταν και συνεχίζουν να βρίσκονται σε μια βαθιά σχέση με τη μητέρα γη και πιστεύουν σε ένα πάνθεο που θεωρείται ότι ρυθμίζει διάφορα κομμάτια της καθημερινότητάς τους, αλλά όλες οι θεότητες υποκλίνονται στον ανώτατο θεό Eri, ο οποίος δεν ξέχασε ποτέ τα παιδιά του και τα παρακολουθεί πάντα από ψηλά.
Η ιστορία της δημιουργίας των Igbo πέρασε από γενιά σε γενιά για να καταλήξει σήμερα στα χέρια μας, απόδειξη μιας φυλής που άντεξε στον χρόνο και διατήρησε περήφανα την πολιτισμική και πολιτιστική της κληρονομιά. Τώρα είναι σειρά μας να εξασφαλίσουμε ότι οι ιστορίες αυτές δεν θα χαθούν ποτέ, χρησιμοποιώντας το προνόμιό μας για να κρατήσουμε ζωντανή τη παράδοσή τους.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
