Της Κωνσταντίνας Βουδούρη,
Πόσες φορές έχουμε αναλογιστεί αν όντως μας αρέσει η δουλειά μας; Είναι όντως κάτι που μας αρέσει να κάνουμε ή μήπως είναι μία αγγαρεία που δε μας «γεμίζει» και στην πραγματικότητα γίνεται αποκλειστικά από ανάγκη και βιοπορισμό; Πόσες φορές έχουμε σκεφτεί να αφήσουμε την δουλειά την οποία κάνουμε προκειμένου να βρούμε κάτι άλλο, κάτι ίσως καλύτερο και πόσες φορές ακόμα και αν το έχουμε βρει, αν έχουμε βρει, δηλαδή μια άλλη ευκαιρία δεν το έχουμε ρισκάρει; Πόσες φορές ο φόβος για το νέο, για το καινούριο, η ανασφάλεια για το αν θα τα καταφέρουμε κάπου αλλού, σε ένα άλλο εργασιακό περιβάλλον ή και σε έναν τελείως διαφορετικό εργασιακό κλάδο, μας έχει κάνει επιφυλακτικούς στο να ρισκάρουμε για το κάτι καλύτερο, με αποτέλεσμα να συνεχίζουμε να επαναπαυόμαστε σε κάτι που δεν μας αρέσει; Ή ακόμα και αν μας αρέσει εν μέρει, δεν δεχόμαστε την αντιμετώπιση και δεν βιώνουμε τις εργασιακές συνθήκες που μας αξίζουν. Είναι σαφές πως οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι, αναφερόμενοι κυρίως στην οικονομική δυσπραγία της Ελλάδας με το υψηλό ποσοστό της ανεργίας καθώς και τις χαμηλές απολαβές να αποτελούν δυστυχώς, απτά γεγονότα. Ο τρόπος ζωής ενός ατόμου στον ελλαδικό χώρο, από άποψη οικονομική, είναι τελείως δυσανάλογη με τους μισθούς που αυτό λαμβάνει και με την ακρίβεια των αγαθών να συνεχίζει όλο και περισσότερο να υφίσταται. Εξαιτίας όλης αυτής της κατάστασης, η άποψη περί αγάπης για τη δουλειά φαίνεται κάτι παράταιρο, ανούσιο και δευτερεύον.
Όμως, αν αναλογιστεί κανείς τον τεράστιο αντίκτυπο που μπορεί να έχει τόσο η φύση της εργασίας όσο και το εργασιακό περιβάλλον στην ψυχική υγεία του ατόμου, πιθανόν να αναιρούσε την γνώμη αυτή. Δεδομένου του γεγονότος πως οκτώ ώρες κάθε ημέρα το άτομο εργάζεται, συν κάποιες επιπλέον ώρες που μπορεί να κάνει υπερωρίες ή συν κάποιες ώρες πριν και μετά την εργασία του που θα χρειαστεί για να μετακινηθεί από και προς αυτή σημαίνει πως σχεδόν ολόκληρη η ημέρα του έχει σχέση με την εργασία του. Και ναι, όσο είναι μεγαλύτερος κανείς θα κάνει περισσότερες υποχωρήσεις, διότι έχει περισσότερες υποχρεώσεις και έξοδα να «καλύψει» ιδιαίτερα σε περίπτωση που έχει δημιουργήσει και τη δική του οικογένεια. Σε πολλές περιπτώσεις, γίνεται κατανοητό πως τα άτομα αυτά εργάζονται αποκλειστικά για το οικονομικό όφελος που δέχονται από αυτή, δίνοντας λιγότερη σημασία στο αν τους αρέσει ή όχι. Κατανοητό μεν, δίκαιο και σωστό για τον συγκεκριμένο άνθρωπο, σε καμία απολύτως περίπτωση.
Παρά το γεγονός πως ακόμα και για τα άτομα που προαναφέρθηκαν δεν είναι αργά να παραιτηθούν και να προσπαθήσουν να βρουν κάτι καλύτερο που θα τους αρέσει πολύ περισσότερο. Σε αυτό το σημείο θα μιλήσουμε λίγο περισσότερο για τους νέους, για τα παιδιά που τώρα «βγήκαν» στον εργασιακό χώρο. Φόβος, ανασφάλεια, θλίψη, θυμός, αγωνία και υπερβολικό άγχος φαίνεται πως είναι τα συναισθήματα που νιώθει ένα νέο άτομο, που έχει πρόσφατα βγει στην αγορά εργασίας. Αντιλαμβάνεται τη δυσκολία της κατάστασης και φοβάται. Φοβάται αν θα τα καταφέρει. Αν θα μπορέσει να εργαστεί είτε σε αυτό που έχει σπουδάσει- και πιθανώς του αρέσει- είτε σε κάτι τελείως διαφορετικό που όμως του φαίνεται ενδιαφέρον και θα ήθελε να το δοκιμάσει.
Συμβουλή; Είσαι νέος και έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου, όσο «κλισέ» και αν ακούγεται. Θα κάνεις λάθη, είναι αναπόφευκτο. Θα κάνεις σωστές, αλλά θα κάνεις και λάθος επιλογές αναφορικά με το εργασιακό κομμάτι. Θα είσαι «ψαρωμένος», θα σε «ψαρώσουν» περισσότερο, θα «φας τα μούτρα σου», θα αντιληφθείς πολλά πράγματα. Αλλά το σημαντικότερο, θα μάθεις νέα πράγματα που δε γνώριζες μέχρι στιγμής και σταδιακά θα αποκτάς εμπειρία. Με λίγα λόγια, θα ωριμάσεις και στον τρόπο σκέψης και στο πως αντιλαμβάνεσαι τον κόπο και τα χρήματα.
Να μην επαναπαύεσαι σε κάτι που δεν σου αρέσει. Η εύρεση εργασίας είναι κάτι χρονοβόρο και ψυχοφθόρο. Αλλά τι είναι πιο χρονοβόρο και ψυχοφθόρο; Να μένεις όσο είσαι νέος σε κάτι που δε σου αρέσει και σε επηρεάζει ψυχολογικά από φόβο και να περνάνε τα χρόνια ή να προσπαθήσεις να σκεφτείς εσένα και το τι πραγματικά θέλεις να κάνεις εσύ στη ζωή σου; Πειραματίσου, γνώρισε νέα εργασιακά περιβάλλοντα, νέους συνάδελφους, κάνε διάφορες επαγγελματικές γνωριμίες, δικτυώσου, στείλε βιογραφικό στη δουλειά των ονείρων σου ή σε εκείνο το μαγαζί που σκεφτόσουν «Σιγά μην με προσλάβουν εμένα εδώ». Όλα είναι στο χέρι σου και θα πρέπει να τα αντιμετωπίζεις όλα σαν πιθανά σενάρια, γιατί μόνο έτσι δε θα είσαι στάσιμος στη ζωή σου και θα μπορείς να εξελίσσεσαι διαρκώς. Και αν δεν πάει όπως το περίμενες, δεν πειράζει. Προσπάθησε ξανά.
Και θυμήσου: η αποτυχία σε κάτι που προσπάθησες δεν είναι «αγκάθι», μόνο τα απωθημένα και οι χαμένες ευκαιρίες είναι τα «αγκάθια» και η ζωή που έχεις μπροστά σου μόνο με αγκάθια δε θα πρέπει να αποτελείται.
