Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η επανεμφάνιση του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή και οι αιχμές που άφησε εναντίον της στάσης του Κυριάκου Μητσοτάκη, σχετικά με τον πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς και τα Ελληνοτουρκικά, αναπαρήχθησαν από μερίδα του αντιπολιτευομένου, στην Κυβέρνηση, Τύπου, προφανώς ως ένδειξη ύπαρξης εσωκομματικών «τριγμών» εντός της Ν.Δ. Πέραν, όμως, από κομματικές αντιπαραθέσεις κι επικοινωνιακά παιχνίδια, έχει την οιαδήποτε αξία το τι λέει ο Καραμανλής σήμερα;
Ο πρώην Πρωθυπουργός επέλεξε, από το 2009 μέχρι και σήμερα, να παρεμβαίνει ελάχιστα στα δημόσια πράγματα της χώρας. Ως Βουλευτής της Ν.Δ., μέχρι πρότινος, απέφευγε να τοποθετηθεί εντός του Κοινοβουλίου, όντας κατ’ ουσίαν για πάνω από μία δεκαετία αργόμισθος με οικονομική επιβάρυνση του ελληνικού λαού. Πέραν αυτού, δεν αισθάνθηκε καν την ανάγκη να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό διά του οιουδήποτε δημοσίου βήματος, προκειμένου να δώσει απαντήσεις για τα πεπραγμένα της θητείας του αναφορικά με το διάστημα 2004-2009.
Κάποιοι διαχρονικοί τρόφιμοι της αυλής των Καραμανλήδων έσπευσαν να κάνουν λόγο για «στρατηγική κίνηση», για «υπευθυνότητα», για «συναίσθηση των κρίσιμων ωρών» που πέρναγε η χώρα, όταν βρισκόταν υπό χρεοκοπία. Λίγο μετά διαβάζαμε και ακούγαμε για «δικαιωμένο Καραμανλή», για «εθνικό κεφάλαιο» κ.α. Η πραγματικότητα είναι ότι ο Καραμανλής δεν μιλούσε, διότι απλούστατα δεν ήθελε να απολογηθεί για τις εγκληματικές του ευθύνες, που οδήγησαν τη χώρα ένα βήμα πριν την καταστροφή. Επί Πρωθυπουργίας του, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 120 δισ ευρώ περίπου και το έλλειμμα στο 15,4%. Τα στοιχεία αυτά είναι αδιαμφισβήτητα και επικυρωμένα από την Κομισιόν, τη Eurostat, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Τράπεζα της Ελλάδος. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσε να το αμφισβητήσει ή, έστω, να τα δικαιολογήσει με έναν ευνοϊκό για εκείνον τρόπο;
Αδιαμφισβήτητη είναι, επίσης, και η εξαπάτηση του ελληνικού λαού και ξένων εταίρων από την τότε κυβέρνηση της Ν.Δ.: Λίγες ημέρες πριν τις Εκλογές του 2009 ο τότε Υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Παπαθανασίου, διαβεβαίωνε ότι το έλλειμμα βρισκόταν στο 6%. Ήταν τα λεγόμενα greek statistics που μας διέσυραν διεθνώς. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης, άλλωστε, το 2015, ως Βουλευτής της Ν.Δ., αρνήθηκε να ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το νούμερο δύο των Κυβερνήσεων Καραμανλή, Προκόπη Παυλόπουλο, δηλώνοντας ότι «δεν αντιστάθηκε στις σειρήνες του πελατειακού κράτους». Ουδέν αληθέστερον τούτου, καθότι επί ημερών του στο Υπουργείο Εσωτερικών είχαμε τις 865.00 προσλήψεις «γαλάζιων παιδιών» στο Δημόσιο…
Αφού, λοιπόν, ο Καραμανλής δεν μπορούσε να τοποθετηθεί για τη χρεοκοπία της χώρας, χωρίς να ομολογήσει τα εγκληματικά του λάθη, άφησε διάφορους λακέδες του να μιλούν γι’ αυτόν. Άτομα που δεν έχουν πρόβλημα να αυτοεξευτελιστούν για το «μεροκάματο», υποστηρίζοντας ότι το Μνημόνιο έφερε την Κρίση και όχι η Κρίση το Μνημόνιο. Το νέο πεδίο το οποίο θεώρησε πρόσφορο ήταν τα εθνικά θέματα. Λίγο το «βαρύ» του επώνυμο και η συσχέτιση με τον δήθεν «Εθνάρχη», λίγο οι θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με το σχέδιο δολοφονίας εις βάρος του, κι αυτοί που τον συμβουλεύουν θεώρησαν ότι έτσι, θα φτιάξουν έναν «μύθο» για τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος είναι ένας υπερ-κομματικός «Νέστωρ» της πολιτικής. Το βέβαιον είναι ότι υποτιμούν πάρα πολύ τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού. Κι έπειτα, ζήτημα υφίσταται στο κατά πόσο το πρότζεκτ «νεο-ψευτο-Εθνάρχης» είναι για γέλια και κατά πόσο για κλάματα… Ο Καραμανλής έβλαψε πάρα πολύ τη διεθνή θέση της χώρας. Άφησε μια Ελλάδα χρεοκοπημένη, με το ένα πόδι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ευρωζώνης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για την εξωτερική της ασφάλεια. Μια χώρα–παρία, την οποία οι υπόλοιπες βρήκαν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν προς παραδειγματισμό.
Ποιο είναι το έργο του Καραμανλή στα Ελληνοτουρκικά; Η κουμπαριά με τον Ερντογάν; Ποια η συνεισφορά του στο Σκοπιανό; Επί ημερών του και με τη Ντόρα Μπακογιάννη στο Υπουργείο Εξωτερικών, παραμερίστηκε ουσιαστικά η εθνική γραμμή για μη αναγνώριση κράτους με το όνομα «Μακεδονία» ή παράγωγά του κι αντικαταστάθηκε από τη θέση υπέρ της σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό. Τότε άνοιξε η «κερκόπορτα» για την επονείδιστη Συμφωνία των Πρεσπών των Τσίπρα-Κοτζιά. Ως τι μιλάει, λοιπόν, σήμερα ο Καραμανλής και δίνει μάλιστα μαθήματα εξωτερικής πολιτικής; Ως ένας αποτυχημένος πρώην Πρωθυπουργός που παρέδωσε την Ελλάδα σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτή που την παρέλαβε; Το θράσος στην Πολιτική είναι προσόν, αλλά μέχρι ενός σημείου. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η μοναδική –τέτοιας εμβέλειας– δημόσια τοποθέτηση του Καραμανλή τα τελευταία 14 χρόνια, όταν στήριξε δημοσίως το ΝΑΙ στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, οδήγησε στα ακριβώς αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
Φυσικά, σε τέτοιες προστριβές εμφιλοχωρεί πάντα το «ιδιοκτησιακό» της Ν.Δ.: Ουδέποτε οι Καραμανλήδες θα δεχθούν ότι οι Μητσοτάκηδες ελέγχουν ένα κόμμα που θεωρούν ιδιοκτησία τους. Και στο πεδίο αυτό, όμως, η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει τον «ανιψιό». Ο εκλεκτός του για την ηγεσία της Ν.Δ. το 2016, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο άνθρωπος που θα έπαιζε τον ρόλο του «αυτοφωράκια», μέχρι ο Τσίπρας να αρχίσει να πέφτει σαν ώριμο φρούτο κι ένας εκπρόσωπος της δυναστείας να επανέλθει στο τιμόνι κόμματος και χώρας, ηττήθηκε πανηγυρικά. Ο μέσος δεξιός ψηφοφόρος τιμώρησε τις υπόγειες διαδρομές με την Κουμουνδούρου.
Εν τέλει, ποιος ασχολείται, σοβαρά, με τον Καραμανλή σήμερα, πλην ενός κύκλου προσώπων που εξαρτούν την πολιτική και οικονομική τους ύπαρξη, από την ταύτιση με την εν λόγω οικογένεια; Τόση απόσταση από την πραγματικότητα έχει ο κάτοικος της Ραφήνας, που δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της ανυποληψίας στην οποία έχει περιέλθει; Για να ξημερώσει μια καλή μέρα για τη χώρα, πρέπει να πάψουμε πια να ανασύρουμε «φαντάσματα»…
