Της Χιόνας Οικονομάκη,
Η ποιητική τέχνη, με τις διακριτικές της απωθήσεις και την ικανότητα υποβολής μηνυμάτων ιδιαίτερων και συναισθημάτων μοναδικών, συνιστά την απόλυτη πραγμάτωση μίας συνεχούς ενδοσκόπησης, μίας ουσιώδους επικοινωνίας με τον εσώτερο εαυτό μας. Η γραφή, άλλωστε, αποτελεί έναν ιδιαίτερα παραγωγικό τρόπο έκφρασης που προϋποθέτει την ύπαρξη ενός περιβάλλοντος εσωτερικής εναρμόνισης, στο οποίο ευδοκιμούν κάθε είδους πνευματικές δραστηριότητες. Οι ίδιες οι λέξεις, βέβαια, είτε κάποιος πιστεύει πως είναι αυτοτελείς φορείς σημασίας είτε πως αποτελούν ένα σημαίνον με μεταβαλλόμενο, ανάλογα με τους δέκτες και τις συνθήκες πρόσληψης, σημαινόμενο, έχουν σίγουρες τις δικές τους καταβολές, που επιδέχονται ξεχωριστής ερμηνείας. Υπάρχουν, επομένως, λόγια που άλλοτε παρομοιάζονται με χάδια και αποπνέουν στοργή και τρυφερότητα, υπάρχουν, όμως, και άλλα που είναι πιο αιχμηρά, γεμάτα διδαχές πονετικές και πονεμένες. Στην ποιητική συλλογή του Δημήτρη Λέντζου, με τίτλο Τα ξυραφάκια που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μετρονόμος, ο αναγνώστης θα έρθει σε επαφή με μία ποίηση βαθιά, συγκινητική και ταυτοχρόνως ρεαλιστική, που θα τον συνεπάρει.
Ο Δημήτρης Λέντζος είναι Έλληνας ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος. Γεννήθηκε το 1960 στο χωριό Μηλιές της Αρχαίας Ολυμπίας, όπου και έζησε στη διάρκεια των παιδικών του χρόνων. Από το 1979 ζει και εργάζεται στην Αθήνα, καταπιανόμενος με κάθε είδους πνευματικές ενασχολήσεις, με την πρώτη του ποιητική συλλογή να εκδίδεται το 1986, όταν ο ίδιος βρισκόταν στην ηλικία των 26, μόλις, χρόνων. Στην ελληνική δισκογραφία θα εμφανιστεί, ως συνθέτης, το 2003 και θα συνεργαστεί με εμβληματικές προσωπικότητες του χώρου, όπως είναι ο Δημήτρης Μητροπάνος, η Πίτσα Παπαδοπούλου, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Μίλτος Πασχαλίδης και ο Γιάννης Κότσιρας.
Πρόκειται για μία ποιητική συλλογή ιδιαίτερα ρεαλιστική που χαρακτηρίζεται από τη χρήση σύντομων και ελεύθερων στίχων. Μάλιστα, σε ορισμένα ποιήματα καθίσταται εμφανής μία άκρως ενδιαφέρουσα νατουραλιστική πεσιμιστική οπτική για τα πράγματα, η οποία προσδίδει στην ποιητική συλλογή μία διαφορετική χροιά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της νατουραλιστικής οπτικής συνιστά το ποίημα με τίτλο «Ο Κοκκινολαίμης». Αναλυτικότερα, το ποίημα ξεκινά με μία εικόνα «αιματηρή», που σχεδόν βίαια μας εντάσσει σε ένα γενικότερο κλίμα τραγικότητας και αποσύνθεσης. Στην πορεία του ποιήματος αντιλαμβανόμαστε πως το πουλί είναι νεκρό, ή όπως με ιδιαίτερη ευθύτητα περιγράφεται, είναι «σφαγμένο». Αυτό, όμως, που προκαλεί το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του αναγνώστη είναι η τραγική αντίθεση «σφαγμένος κελαηδούσε». Η διατύπωση αμφίσημη και οι ερμηνείες που θα μπορούσαν να δοθούν είναι, φυσικά, πολυάριθμες και ξεχωριστές. Είτε πρόκειται για έναν συμβολισμό των αγωνιστών που προασπίζονται τα ιδανικά τους μέχρι τέλους, είτε για μία πιο μακάβρια πρόσληψη, που αναδεικνύει την πράξη της σφαγής ως μία ενέργεια σύντομη, βίαιη και απότομη, που δεν αφήνει στο θύμα χρόνο για να ελιχθεί, ούτε καν για να τρομάξει, το συγκεκριμένο ποίημα εντάσσει, αδήριτα, τον αναγνώστη σε ένα περιβάλλον στοχασμών και προβληματισμών πάνω σε ζητήματα θεμελιώδη και, ταυτοχρόνως, πιο προσωπικά.
Μία άλλη έννοια που αναδεικνύεται ως θεμέλιος πυλώνας της εν λόγω ποιητικής συλλογής είναι αυτή του πένθους. Ένα από τα εντονότερα συναισθήματα της ανθρώπινης υπάρξεως, η αίσθηση ενός τέλους που κανένας δεν επιθυμεί, όμως ποτέ δεν αίρεται. Οι καταβολές της απώλειας με τη μορφή του θρήνου, η τρομακτικά αρμονική αντίθεση ανάμεσα στον θάνατο και τη ζωή, τα αντικείμενα που μακάβρια στέκουν εκεί όπου κάποτε τα άφησε κάποιος που δεν υπάρχει πια, αποτελούν στοιχεία που μας εντάσσουν σε ένα περιβάλλον θλίψης, αλλά και γόνιμης περιεργασίας, αφυπνίζοντας μνήμες προσωπικές και συνάμα επώδυνες. Η παρουσία των νεκρών, μέσα από μνήμες και φωτογραφίες, δεν παύει ποτέ να υφίσταται, ενώ η έννοια του πένθους, με όλες του τις προεκτάσεις και την απόλυτη σιωπή που αυτό επιτάσσει, αναδεικνύεται σε βασικό θέμα της συλλογής.
Μία ποιητική συλλογή εμπνευσμένη και συγκινητική, που με απόλυτη ευθύτητα ξυπνά μνήμες άλλοτε οδυνηρές και επίπονες κι άλλοτε ελπιδοφόρες. Μία συλλογή που μέσα από γνωρίσματα πεσιμιστικά μας μεταφέρει σε ένα περιβάλλον αποσύνθεσης, που υποβάλλει μηνύματα συσχετιζόμενα με την ανθρώπινη αλλοτρίωση, την παραίτηση και την υποταγή. Τοπία ερημικά, σχεδόν σάπια, συναισθήματα έντονα, όπως η εκδικητικότητα και το μίσος, αλλά και λέξεις αιχμηρές όπως είναι ο θάνατος, το μίσος και η αλήθεια, διαπλέκονται αρμονικά με αντιθέσεις έντονες που αφήνουν μία επίγευση γλυκόπικρη, ανάμεσα στη θλιβερή επιβεβαίωση και την ανατροπή.
Σε κάθε περίπτωση, η ποιητική συλλογή του Δημήτρη Λέντζου συνιστά ένα έργο άρτιο, έναν συγκερασμό έντονων συναισθημάτων, σκέψεων και καταβολών που οδηγούν τον αναγνώστη σε μονοπάτια πρωτόγνωρα, γεμάτα στοχασμούς και συγκινησιακές αναφορές. Μία συλλογή αφοπλιστική, γεμάτη με ποιήματα αιχμηρά που λειτουργούν ως καταλύτες (ίσως και σαν… ξυράφια), αφυπνίζοντας, προβληματίζοντας και κυρίως… επαναπροσδιορίζοντας όλα αυτά που συνηθίζουμε να κοιτάμε φευγαλέα, χωρίς ποτέ να κατανοούμε.
