Του Βασίλη Ανέστη,
Οι πρόσφατες Eκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα μείνουν για αρκετό καιρό στη μνήμη μας. Αποτέλεσαν, ίσως, τις πιο απρόσμενες και ενδιαφέρουσες «μονομαχίες», τόσο των υποψηφίων όσο και των κομμάτων. Μεγάλες αλλαγές σε Δήμους και Περιφέρειες, με τους πολιτικούς να «λογομαχούν» για το πολιτικό κόστος του καθενός. Το συνταρακτικότερο, φυσικά, είναι το απρόσμενο αποτέλεσμα για τον Κώστα Μπακογιάννη, στον Δήμο Αθηναίων, από τον αντίπαλό του, Χάρη Δούκα. Βέβαια, η φυγή του ενός δεν σημάνει αποκλείστηκα την ανωτερότητα του άλλου.
Καταρχάς, για να ξεκαθαριστεί λίγο το τοπίο, σε καμία περίπτωση η Ν.Δ. δεν έχασε τις εκλογικές αναμετρήσεις του Οκτωβρίου. Στην Πειραιώς εξακολουθούν να έχουν τα ηνία της Αυτοδιοίκησης, στην πληθώρα των Δήμων και των Περιφερειών. Η αποτυχία δυο χρισμένων υποψηφίων της, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, να ανανεώσουν τις θητείες τους στους δυο μεγαλύτερους Δήμους είναι απλώς το πρώτο μεγάλο πλήγμα για τους νεοδημοκράτες. Εάν συμμαζέψει τα «σπασμένα» σε σύντομο χρονικό διάστημα, δεν θα χρειάζεται να ανησυχεί για εκλογική απόσπαση ψηφοφόρων της.
Στον αντίποδα, δεν πρέπει να λογίζεται και ως απόλυτη νίκη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Παρομοίως για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Τα δυο δυνατά κόμματα της Αντιπολίτευσης πέτυχαν από κοινού και μόνο την αντιμετώπιση «γαλάζιων» αντίπαλων. Εάν, πράγματι, ένα από τα δυο επέστρεφε δυναμικά στην πολιτική σκηνή, αυτό θα συνέβαινε στις πρόσφατες Εθνικές Εκλογές. Αντ΄ αυτού, έλαβαν κάτω από 20%.
Αλήθεια, γιατί πρέπει και σε αυτές τις Εκλογές να μιλάμε για κομματική εξάρτιση; Θεωρητικά, η δημόσια διοίκηση θα έπρεπε να είναι αποκεντρωμένη ως προς τα πρόσωπα και τις πολιτικές της. Ποτέ δεν μου άρεσε να παρακολουθώ αυτήν την κομματοποίηση των συνδυασμών. Ο ρόλος της Αυτοδιοίκησης είναι ίσως ο πιο σημαντικός. Από μια γειτονιά, έναν Δήμο ξεκινάει το πρόβλημα και μετέπειτα επεκτείνεται(!). Είναι κάπως απεχθές να πραγματοποιείται αλόγιστη εισροή των κομμάτων. Στην προκειμένη περίπτωση, το σφάλμα καταλογίζεται στη Ν.Δ. Ταυτίστηκε με υπερβολικούς υποψήφιους, τη στιγμή που ο χάρτης είναι ήδη βαμμένος μπλε. Πριν λίγους μήνες έλαβε 41%. Ανεκδιήγητο λάθος.
Στο δια ταύτα της υπόθεσης. Οι Αθηναίοι πρωτίστως μίλησαν. Έδειξαν πως υπάρχει ένας αναβρασμός στην κοινωνία. Είναι οι Δημοτικές Εκλογές ένας τρόπος έκφρασης αγανάκτησης έναντι της (εκάστοτε) Κυβέρνησης; Ναι. Αναδεικνύεται φθορά των ποσοστών και της επιρροής της Ν.Δ.; Ναι. Μάλιστα, εάν τον Μάιο δεν έχει αλλάξει συνταραχτικά η κατάσταση, οι Ευρωεκλογές θα καταστούν απογοητευτικές για την Κυβέρνηση. Όλοι ξέρουμε τι επακολουθεί σε μια κυβερνητική θητεία, όταν χάνει Αυτοδιοίκηση και Ευρωεκλογές. Μεσολαβεί εσωτερική ρήξη και στο τέλος πρόωρες εκλογές.
Όμως, γιατί όλοι έχουμε αποχαυνωθεί από την ήττα Μπακογιάννη; Πρώτον, ήταν απρόσμενο. Την α΄ Κυριακή χρειάστηκε μόλις 1,5% για να λήξει τη διαδικασία. Η αποχή έπαιξε καθοριστικό ρολό. Μάλιστα, σε σύγκριση με το 2019, έχασε το 45% των ψήφων του. Τη β΄ Κυριακή έχασε άλλες 7 χιλιάδες ψήφους. Δεύτερον, πραγματοποιήθηκε το debate. Πραγματικά, αποτέλεσε το «αυτογκόλ» της υπόθεσης, όπως κατέληξε για τον ίδιο, με νικητή τον αντίπαλο του. Ο Χάρης Δούκας μόνο επωφελημένος βγήκε από την τηλεμαχία. Σε συνάρτηση με τη συσπείρωση, το 14,19% το μετέτρεψε σε 55,96%.
Ο Κώστας Μπακογιάννης, για καλή του τύχη, δεν θα έχανε επειδή δεν πέτυχε η ανάπλαση της Πανεπιστήμιου και της πλατείας Συντάγματος. Ούτε γιατί δεν κατάφερε να προσφέρει ένα επικοινωνιακό έργο της «βιτρίνας». Σαν Δήμαρχος έκανε μόνο λεπτομερείς αλλαγές, οι οποίες δεν είχαν ουσιώδη αντίκτυπο. Επομένως, έτσι δικαιολογείται η αποτυχία επανεκλογής του. Για τον ίδιο, όντως, το πάθημα δεν έγινε μάθημα.
