Της Γεωργίας Διπλού,
Θα ξεκινήσω αυτό το άρθρο ρομαντικά, ελπίζοντας ότι στο τέλος δεν θα καταλήξω αλλοπαρμένη. Και ποιος δεν θα ήθελε να ζήσει έναν έρωτα σαν αυτόν που περιγράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στο ποίημά του «Μονόγραμμα». Ποιος δε θα ήθελε να μπει στο Forbes 30 under 30, όπως η Malena Rice, φοιτήτρια του MIT και μόλις 26. Και ο χαρακτήρας του Νομπελίστα ποιητή και η νεαρή κοπέλα έχουν ένα κοινό, ο ένας σε πλασματικό και η άλλη σε υπαρκτό επίπεδο, και οι δύο τόλμησαν για κάτι που ήθελαν.
Φεβρουάριος 2020: Τέσσερα κορίτσια εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους πήραν μέρος σε έναν ευρωπαϊκό διαγωνισμό με θέμα τις φυσικές καταστροφές… για πλάκα. Δεν αποσκοπούσαν πουθενά, απλά ήθελαν να είναι παρέα και κυρίως να χάσουν μάθημα. 2 μήνες μετά που βγήκαν τα αποτελέσματα, μάθαμε ότι είχαμε βγει πρώτες με τις κολλητές μου. Τολμήσαμε και διασκεδάσαμε. Την ημέρα που το έμαθα είχα προπόνηση. Είπα στον coach ότι ήμουν άρρωστη και έφυγα. Πήγα να βρω τις φίλες μου. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτό το συναίσθημα της δικαίωσης.
Βρε παιδί μου, όπως το λέει και ο Πάνος Βλάχος «Ζωή, μπορώ να σου μιλήσω; Κάτι να σε ρωτήσω; Και θα σε αφήσω. Θέλω να μου κάνεις μαθήματα ζωής. Να μου μάθεις πως να ζεις. Να μην με προσπερνά κανείς. Αυτό. Θέλω να ερωτευτώ, χωρίς να λερωθώ. Μην βαρεθώ και στενοχωρηθώ. Να ηγηθώ χωρίς να παρεξηγηθώ.». Ένα τόσο απλό τραγούδι που για να καταλάβεις τα νοήματα του κρίνεται αναγκαίο να απομονώσεις τους στίχους από τον ήχο. Η ζωή έχει άλλη μαγεία αν τολμάς και ας ξέρεις ότι θα πληγωθείς και θα απογοητευτείς. Ο κάθε φόβος σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο Everest της ζωής. Γνωρίζεις ολοκληρωτικά το είναι σου. Τα καλά και τα άσχημα. Σου καλλιεργεί τη σωστή αυτοπεποίθηση. Όχι! Δεν σε κάνει delusional. Σε κάνει να αγαπάς το πόσο διαφορετικός είσαι. Ο πόνος και ο φόβος είναι απτές αποδείξεις του ότι είμαστε ζωντανοί. Αντί να ζεις από τις ζωές των φίλων σου μην τυχόν και πληγωθείς… Βγες, Ζήσε, Ανάπνευσε, Κάνε λάθη, πέσε και ξανά σήκω, γιατί τα χρόνια θα περνάνε και είναι πολύ άσχημο να μετανιώνεις για κάτι που δεν προσπάθησες, επειδή φοβήθηκες τα πρέπει και τα μη μιας κουτής κοινωνίας.
Είναι χρέος μας προς την ομορφιά της ζωής να αποδεχόμαστε και να αναμένουμε τα πάντα με ένα χαμόγελο και με αισιοδοξία. Και ρωτώ, δεν θα κόψεις το τριαντάφυλλο, επειδή έχει αγκάθια; Αυτά το κάνουν όμορφο. Τα άγρια φυλλώματά του και τα άγρια αγκάθια του… Η αδάμαστη αυτή ομορφιά. Χωρίς αυτά θα ήταν ένα απλό όμορφο λουλούδι. Αν θες να ζήσεις, κάνε βλακείες με αυτούς που αγαπάς και θέλεις να έχεις κοντά σου. Χόρεψε στη βροχή, χαμογέλα και συγχρονίσου στον ήχο της καταιγίδας. Ζήσε χωρίς να φοβάσαι τον πόνο ή τον θάνατο. Κάποια στιγμή θα συμβούν και τα δύο. Ευθύνη δική σου είναι να μην μετανιώσεις γι’ αυτά που δεν έκανες. Μίλα στην κοπέλα/αγόρι που σου αρέσει, κάνε εκείνο το μεταπτυχιακό. Πήγαινε να μάθεις αυτό το άθλημα ή αυτό το μουσικό όργανο. Κανόνισε αυτό το ταξίδι των ονείρων σου. Πάρε αυτό το επαγγελματικό ρίσκο. Make Memories! Η τόλμη κρύβει ιδιοφυΐα.
Πριν τελειώσω αυτό το άρθρο, θέλω να μοιραστώ μια ιστορία (αρκετά γνωστή). Τον Αύγουστο του 1928 ο Φλέμινγκ έφυγε για διακοπές. Εκείνο το διάστημα μελετούσε τον σταφυλόκοκκο. Πριν φύγει, τοποθέτησε τους δοκιμαστικούς σωλήνες σε έναν θάλαμο. Ήταν, όμως, τσαπατσούλης (Ναι μαμά! Όλες οι διάνοιες είναι χαοτικές(!)) και ένας σωλήνας έμεινε εκτός. Τον Σεπτέμβριο που επέστρεψε, ο ξεχασμένος σωλήνας είχε πιάσει μούχλα. Τι έκανε λοιπόν; Σίγουρα, δεν έκλαιγε για τη μοίρα του. Μελέτησε με προσοχή τη μούχλα και είπε το περίφημο “That’s funny”. Η μούχλα αυτή άνηκε στο είδος penicillium. Η αφηρημάδα του αυτή σήμερα αποτελεί σωτηρία. Τι θα γινόταν εάν ο Φλέμινγκ τότε έβαζε τα κλάματα, έλεγε πόσο άχρηστος είναι και εν τέλει τα παρατούσε;
Βγες, ρίσκαρε και κάνε λάθη —We are humans after all, γιατί μπορεί εσύ να θες κάτι πραγματικά, αλλά επειδή δεν το διεκδικείς, να το πάρει κάποιος που ναι μεν το διεκδικεί, αλλά δεν «καίγεται» κιόλας. Σε αυτή την περίπτωση, δεν είσαι ο μόνος που θα χάσει. Αυτό δεν είναι εγωιστικό;
