Της Ραφαηλίας-Προκοπίας Τσότρα,
Σύμφωνα με το άρθρο 339 παρ. 1 του Ποινικού Κώδικα:
- Όποιος ενεργεί ασελγή πράξη με πρόσωπο νεότερο από 15 ετών ή το παραπλανά με αποτέλεσμα να ενεργήσει ή να υποστεί τέτοια πράξη τιμωρείται, αν δεν υπάρχει περίπτωση να τιμωρηθεί βαρύτερα για το έγκλημα του άρθρου 351 Α, ως εξής: α) αν ο παθών δεν συμπλήρωσε τα δώδεκα έτη, με κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών· β) αν ο παθών συμπλήρωσε τα δώδεκα αλλά όχι τα δεκατέσσερα έτη, με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών και γ) αν συμπλήρωσε τα δεκατέσσερα και μέχρι τα δεκαπέντε έτη, με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών.
Με βάση την εν λόγω διάταξη, το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Πατρών, το οποίο συστάθηκε από την Πρόεδρο Πρωτοδικών Β. Γρηγοροπούλου και τους Πρωτοδίκες Γ.-Ε. Παπαγιαννοπούλου και Ε. Λυμπεροπούλου και τέσσερις ένορκους λαϊκούς δικαστές, καταδίκασε ομόφωνα, με την απόφαση υπ΄ αριθμόν 61 του 2006 τον Α.Ε. ως ένοχο για αποπλάνηση ανηλίκου κάτω των δέκα ετών (η παθούσα γεννήθηκε στις 15/06/1994 και το έγκλημα τελέστηκε στις αρχές Ιουνίου του 2004, λίγο πριν συμπληρώσει τα δέκα έτη) με την ποινή της πρόσκαιρης κάθειρξης δεκαπέντε (15) ετών και της οκταετούς (8) στέρησης των πολίτικων του δικαιωμάτων.
Στις αρχές Ιουνίου του 2004, η παθούσα Ε.Λ. είχε επισκεφθεί την οικία του κατηγορουμένου, ο οποίος ήταν γείτονας της στο Π. Αιτωλοακαρνανίας, για να παίξει με τον ανήλικο εγγονό του που διέμενε τότε μαζί του στο χωριό. Ενόσω η σύζυγος του κατηγορουμένου ασχολείτο με οικιακές εργασίες, εκείνος οδήγησε την ανήλικη παρά την θέληση της σε κοντινή οικία του, κλείδωσε την θύρα, έριξε το νεαρό κορίτσι πάνω στο κρεβάτι, την φίλησε στο στόμα, της κατέβασε το παντελόνι και το εσώρουχο και στη συνέχεια το δικό του παντελόνι και ήλθε σε συνουσία μαζί της. Μόλις ολοκλήρωσε την πράξη του, απομακρύνθηκε από την πίσω πόρτα του σπιτιού. Η παθούσα δεν αντέδρασε κατά τη διάρκεια της δράσης φοβούμενη για την σωματική της ακεραιότητα δεδομένου ότι βρισκόταν και σε ιδιαίτερα τρυφερή ηλικία που την καθιστούσε ευάλωτη και σωματικά ασθενέστερη από τον δράστη. Την επόμενη μέρα ο κατηγορούμενος προέβη στην ίδια ακριβώς πράξη παρά την έντονη αντίδραση της παθούσας. Εκμεταλλευόμενος την σιωπή του θύματος που μέχρι τότε δεν είχε αναφέρει όσα υπέστη, επιδίωκε τηλεφωνικώς να ξανασυναντήσει το νεαρό κορίτσι.
Προκειμένου το δικαστήριο να καταλήξει στην έκδοση της συγκεκριμένης οριστικής απόφασης, ακολούθησε μια πληθώρα διερευνητικών διαδικασιών που παραχώρησαν χρήσιμα στοιχεία για την απόδειξη της ενοχής του δράστη. Για την εξακρίβωση του χρονικού προσδιορισμού εκτύλιξης των γεγονότων, αξιοποιήθηκαν οι μαρτυρικές καταθέσεις της παθούσας, του μαρτυρά υπερασπίσεως Ν.Κ., γαμβρού του κατηγορουμένου, ο οποίος κατέθεσε ότι ο φερόμενος πήρε τον εγγονό του στην Αθήνα στις 6 Ιουνίου 2004 και του Δ.Α., γιου του κατηγορουμένου, ο οποίος ανέφερε ότι ο γιος του έφυγε για την Αθήνα στις 3 έως τις 5 Ιουνίου και επέστρεψε στις 18 με 20 Ιουνίου. Επικουρική ήταν και η κατάθεση της δασκάλας της παθούσας, Ε.Χ. η οποία ανέφερε ότι τα σχολεία είχαν κλείσει την 1 Ιουνίου λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων και αφού η πράξη τελέσθηκε πριν κλείσουν τα σχολεία, η παθούσα σίγουρα δεν είχε συμπληρώσει το 10ο έτος της ηλικίας της.
Για την επιβεβαίωση των πραγματικών περιστατικών, η έναρξη της διερεύνησης έγινε κατόπιν αγωγής των γονέων της ανήλικης παθούσας και συνακόλουθης, χωρίς όρκο κατάθεσής τους. Ακολούθησαν οι καταθέσεις δύο ανήλικων μαρτύρων, επίσης χωρίς όρκο, και οι ένορκες καταθέσεις των μαρτύρων κατηγορίας και υπερασπίσεως. Όσον αφορά την κατάθεση των γονέων, ο κατηγορούμενος ισχυρίστηκε ότι αποβλέπουν σε οικονομικό όφελος προσάπτοντάς του ψευδείς κατηγορίες. Η οικογένεια, ωστόσο, της παθούσας δεν κατηγορήθηκε για κανενός είδους οικονομική συναλλαγή με σκοπό την ανάκληση της κατηγορίας, γεγονός που ανέφερε και ο ίδιος ο κατηγορούμενος σε σχετική του κατάθεση («Δεν μου ζήτησαν χρήματα οι γονείς της Ε») και ο γαμβρός του («Δεν μας έχουν ενοχλήσει για λεφτά οι γονείς της Ε»). Επομένως, η άσκηση σχετικής αγωγής αποτελεί αδιαμφισβήτητα άσκηση νόμιμου δικαιώματος των γονέων της παθούσας και δεν αποβλέπει σε οικονομικό όφελος. Όσον αφορά τις μαρτυρικές καταθέσεις των δύο ανηλίκων, πρόκειται για περιγραφή των γεγονότων που ανέφερε η ίδια η παθούσα στις ανήλικες η ακρίβεια των οποίων επιβεβαιώνεται από την ταύτιση των συγκεκριμένων καταθέσεων με τα περιστατικά που περιέγραψε το θύμα ενώπιον του δικαστηρίου της ουσίας. Προς επίρρωση των ανωτέρω, κατέθεσε και η δασκάλα της Ε.Χ. η οποία ανέφερε βάσει της εικοσαετούς διδακτικής της εμπειρίας ότι η παθούσα λόγω της λεπτομερούς περιγραφής της, του νεαρού της ηλικίας της και της φανερούς ψυχολογικής της αναστάτωσης έλεγε την αλήθεια.
Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει και η ψυχολόγος Π.Τ. του Κέντρου Πρόληψης κατά των Ναρκωτικών «Ο», η οποία παρακολουθούσε την παθούσα μετά την αποκάλυψη του περιστατικού, στα μέσα Οκτωβρίου του 2004, επικαλούμενη την διεξοδική περιγραφή των περιστατικών (εκσπερμάτωση στο σώμα της παθούσας, αιμορραγία λόγω ρήξης του παρθενικού υμένα) και την συναισθηματική ταραχή του θύματος. Ισχυρίστηκε, ακόμη, ότι σύμφωνα με την παγκόσμια βιβλιογραφία δεν έχει αναφερθεί ποτέ καμία περίπτωση ψευδούς κατάθεσης ανηλίκου για σεξουαλική παρενόχληση. Προς ενίσχυση αυτής της άποψης, αξίζει να αναφερθεί ότι πράγματι οι ανήλικες θεωρούνται αξιόπιστοι μάρτυρες όσον αφορά εγκλήματα που σχετίζονται με τους ιδίους. Ειδικά η ηλικιακή κατηγορία από τα 5 έτη έως την εφηβεία, στην οποία εμπίπτει και η παθούσα, θεωρείται ότι προσφέρει τις ασφαλέστερες μαρτυρίες διότι τότε παρατηρείται ισοζύγιο κρίσης και φαντασίας.
Τα παραπάνω, αποτελούν τα προσωπικά αποδεικτικά στοιχεία που επιβεβαιώνουν την αλήθεια της κατάθεσης της παθούσας. Για την περαιτέρω ενίσχυση τους, διενεργήθηκε πραγματογνωμοσύνη, και συγκεκριμένα ιατροδικαστική εξέταση στο θύμα η οποία απέδειξε την ρήξη του παρθενικού της υμένα. Ωστόσο, επειδή η εξέταση διεξήχθη στις 15 Οκτωβρίου 2004 και τα γεγονότα έλαβαν χώρα στις αρχές Ιουνίου του 2004 δεν ήταν εφικτή η απόδειξη της ρήξης λόγω της αποπλάνησης του θύματος καθώς οι πληγές στον υμένα επουλώνονται πλήρως μετά την πάροδο των 20 ημερών.
Σύμφωνα με περιγραφές της παθούσας, μετά την σεξουαλική πράξη, ο κατηγορούμενος σκούπισε το σπέρμα και το αίμα με μία πετσέτα. Αυτή η αυτοψία, θα μπορούσε να αποτελέσει ισχυρό, πραγματικό αποδεικτικό μέσο ωστόσο λόγω της παρόδου μεγάλου χρονικού διαστήματος από την τέλεση του εγκλήματος, καθίσταται δυσχερέστατη η εύρεση και ανάλυση των χημικών ισοτόπων. Αυτές οι δυσχέρειες, δίνουν έρεισμα στον κατηγορούμενο να προαποφασιστεί την αθωότητα του και να υποστηρίξει ότι η ρήξη του παρθενικού υμένα οφείλεται σε σεξουαλική συνεύρεση της παθούσας το 2002, όταν το νεαρό κορίτσι είχε βρεθεί γυμνό με τον γιο του Ι. στα χωράφια. Ο ισχυρισμός, όμως, αυτός κρίθηκε αβάσιμος λόγω της έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων.
Δεδομένου της ισχύος των εις βάρος του στοιχείων, ο κατηγορούμενος, με σκοπό να επιτύχει μείωση της ποινής του, επικαλέστηκε ελαφρυντικά χάριν προτέρου εντίμου βίου σύμφωνα με το άρθρο 84 παρ. 2 του Π.Κ. Το αίτημα αυτό απέκρουσαν οι μάρτυρες Γ.Κ., Β.Μ., Ν.Ι., Δ.Σ. και Γ.Μ. σκιαγραφώντας την προσωπικότητα του και περιγράφοντας προγενέστερες ανήθικες πρακτικές του. Αναλυτικά, ο Γ.Μ. κατέθεσε ότι το 1992-1993, ο κατηγορούμενος παρακολουθούσε νεαρά παιδιά που έπαιζαν στο ποτάμι, κρυμμένος μέσα σε καλαμιές γεγονός που επιβεβαίωσε και η κόρη του Θ. και κατήγγειλε την επόμενη μέρα σε Αστυνομικό Τμήμα της Πάτρας. Παραπλήσιο περιστατικό κατέθεσε και ο μάρτυρας Γ.Κ., γείτονας του κατηγορουμένου περιγράφοντας μια πράξη εκ μέρους του κατηγορουμένου, προσβλητική και ανήθικη (έδειξε τα γεννητικά του όργανα στην γυναίκα του μάρτυρα Γ.Κ. και στον ίδιο). Οι ανήλικες μάρτυρες Θ.Γ. και Θ.Σ., είχαν αναφέρει στην δασκάλα τους επίσης ότι ο κατηγορούμενος τις ανέμενε μετά το σχόλασμα, στις 13 Οκτωβρίου 2004 σε ένα στενάκι δίπλα στο σχολείο τους και τις ακολούθησε, προβαίνοντας και σε προσβλητικές χειρονομίες. Η αναφορά αυτού του γεγονός αποτέλεσε και το έρεισμα για την περιγραφή της αποπλάνησης της συμμαθήτριάς τους στην δασκάλα Ε.Χ. Βέβαια, παρουσιάστηκαν ορισμένες δυσχέρειες αναφορικά με την κατάθεση της μάρτυρος Θ.Σ. καθώς ενώπιον του δικαστηρίου, αρνήθηκε αρχικά ότι είχε περιγράψει το γεγονός, στη συνέχεια όμως, παραδέχτηκε ότι προέβη σε νύξη του μαζί με άλλες δυο συμμαθήτριες της όπως είχε αναφέρει και στην προανακριτική ανάκριση.
Από την άλλη πλευρά, οι μάρτυρες υπεράσπισης του κατηγορουμένου μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονταν η σύζυγος, ο γιος, η θυγατέρα και ο γαμβρός του, ανέφεραν ότι επρόκειτο για εν γένει έντιμο και καλό άνθρωπο, οικογενειάρχη. Δεν μπόρεσαν ωστόσο να παρουσιάσουν έναν ικανοποιητικό αντίλογο εξήγησης του γεγονότος για το οποίο κατηγορείτο, ενώ χαρακτήρισαν ως έντιμους και τους γονείς της παθούσας. Δεν ανέφεραν ακόμη πιθανά αίτια και κίνητρα για ψευδείς κατηγορίες. Έτσι, έχοντας υπόψιν ότι η συγγένεια αποτελεί έναν διαστρεβλωτικό παράγοντα της μαρτυρικής καταθέσεως που την καθιστά μεροληπτική, ότι δεν υπάρχουν στοιχεία που να επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς των μαρτύρων υπεράσπισης και ότι τα μέχρι των αποδεικτικά στοιχεία φανερώνουν την αλήθεια της κατηγορίας, το δικαστήριο έκρινε αβάσιμους τους ισχυρισμούς υπέρ του κατηγορουμένου και ως εκ τούτου απέρριψε το αίτημα περί ελαφρυντικών. Μάλιστα, διαπιστώθηκε ότι λόγω επανειλημμένης απρεπούς συμπεριφοράς του κατηγορείται και για κατ΄ εξακολούθηση εκτέλεση βάσει του άρθρου 98 του Π.Κ.
Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό, ότι οι δικαστικές αρχές αξιοποίησαν τόσο πραγματικά (ιατρική εξέταση παθούσας) όσο και προσωπικά αποδεικτικά στοιχεία (μαρτυρικές καταθέσεις) για να επιβεβαιώσουν την αλήθεια των περιγραφόμενων περιστατικών της κατηγορίας. Παρά τις δυσχέρειες που υπήρξαν αναφορικά με τα πραγματικά στοιχεία λόγω της παρόδου μεγάλου χρονικού διαστήματος από την διάπραξη του εγκλήματος, η πληθώρα των μαρτυρικών καταθέσεων που περιέγραφαν ταυτόσημα το ίδιο γεγονός, το οποίο αναγόταν στην ίδια χρονική περίοδο λειτούργησε ενισχυτικά της ιατροδικαστικής εξέτασης επιβεβαιώνοντας την άμεση σύνδεση της με την αποπλάνηση. Έτσι διαπιστώθηκε η ενοχή του για την αποπλάνηση της παθούσας.
Ένα ακόμη σημαντικότατο στοιχείο που απέδειξε την ενοχή του δράστη, ήταν και η προγενέστερη ανήθικη, απρεπής και παράνομη συμπεριφορά σεξουαλικού περιεχομένου, η οποία σκιαγράφησε την προσωπικότητά του (offender’s profiling) αποδεικνύοντας την ροπή του προς τέτοιου είδους κατάπτυστες συμπεριφορές, καθιστώντας απορριπτέο το αίτημα του για ελαφρυντικά και οδηγώντας στην καταδίκη του και με την κατηγορία της κατ΄ εξακολούθησης εκτέλεσης.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Ποινική Δικαιοσύνη, Τεύχος 3, 2007
- Κουράκης Ν. Ε., Συμβολές στην Επιστήμη της Ανακριτικής, Αθήνα, Εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα Α.Ε., 2015
