Tης Δήμητρας Κούβελα,
Η Αλέκα Μαζαράκη, γνωστή ως Αλέκα Κατσέλη, ήταν μια διακεκριμένη ηθοποιός, γνωστή για την εξαιρετική της προσφορά τόσο στον κινηματογράφο όσο και στο θέατρο, με τις μεγαλύτερες τις επιτυχίες στο αρχαίο θέατρο. Επίσης, συμμετείχε και ως ιέρεια και πρωθιέρεια στην τελετή της Ολυμπιακής Φλόγας.
Γεννημένη στις 19 Οκτωβρίου 1917 στην Αθήνα, η Αλέκα Κατσέλη ήταν γόνος του Αθανασίου Μαζαράκη, που διετέλεσε διευθυντής της Τράπεζας Αθηνών. Από νεαρή ηλικία εκδήλωσε ενδιαφέρον για τις τέχνες και σπούδασε χορό στη «Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης» της Κούλας Πράτσικα. Έπειτα σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν.
Τα πρώτα βήματά της στο θέατρο ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’40, συγκεκριμένα το 1943 εμφανίστηκε στο έργο «Πρώτο έργο της Φάννυ», έργο του Μπέρναρντ Σο, στο Θέατρο Τέχνης. Έπειτα από έναν χρόνο άρχισε να εργάζεται στο Εθνικό Θέατρο, όπου και γνώρισε για πρώτη φορά τον Πέλο Κατσέλη, μελλοντικό της σύζυγο. Η ηθοποιός απέκτησε δύο παιδιά, τη Νόρα Κατσέλη, πολιτικό και ηθοποιό, και τον Λούκα Κατσέλη, πολιτικό και οικονομολόγο. Επίσης, η ηθοποιός συνεργάστηκε και με το θέατρο του Μάνου Κατράκη, αλλά και με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Το συναρπαστικό της ταξίδι στη σφαίρα του κλασικού δράματος ξεδιπλώθηκε με την ερμηνεία της στον ρόλο της Ηλέκτρας στην Ορέστεια, που ανέβηκε στο Ηρώδειο στον annus mirabilis του 1944. Στη συνέχεια, το 1954, κοσμεί τη σκηνή ως Άρτεμις σε μια απόδοση του Ιππόλυτου του Ευριπίδη. Αυτή η θεμελιώδης παράσταση σηματοδότησε τη γένεση της ετήσιας παράδοσης, του Φεστιβάλ Επιδαύρου, που επαναλαμβάνεται στο ίδιο χρονικό πλαίσιο.
Όσον αφορά την πορεία της στη μεγάλη οθόνη, η πρώτη συμμετοχή της έγινε μέσω της ταινίας Λύκαινα το 1951. Το 1962 βραβεύτηκε με τον τίτλο του Β’ Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στον ρόλο της Ηλέκτρας σε ταινία του Κακογιάννη. Από το 1936 υπήρξε ιέρεια στην τελετή της Ολυμπιακής Φλόγας, ενώ από το 1956 έως το 1964 υπήρξε πρωθιέρεια. Επίσης, υπήρξε τιμώμενο πρόσωπο στους Ολυμπιακούς του Τόκιο το 1964.
Πέραν της υποκριτικής, ασχολήθηκε και με τη μετάφραση θεατρικών κειμένων αλλά και με την διδασκαλία, εφόσον υπήρξε διδάσκουσα στη Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης της Κούλας Πράτσικα και στη σχολή του Πέλου Κατσέλη. Μετά τον θάνατο του συζύγου της έγινε διευθύντρια της σχολής μέχρι το 1985.
Η ηθοποιός απεβίωσε στις 11 Σεπτεμβρίου 1994 στην Αθήνα. Στη μνήμη του κοινού έμεινε χαραγμένη η εικόνα της σπουδαίας ηθοποιού, με άρτια υποκριτική τεχνική, μοναδική μόρφωση, αλλά και επιβλητική και καθηλωτική θεατρική παρουσία.
ENΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
