Του Θανάση Μάριζα,
«Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε η εκδίωξη του Ρεπουμπλικάνου Kevin McCarthy από το αξίωμα του Ομιλητή της Βουλής, καθιστώντας τον ως τον συντομότερο κάτοχό του, από το μακρινό 1876». Με την εν λόγω κλισέ φράση πιθανώς να άρχιζε το παρόν κείμενο, σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, όπου η πολιτική κανονικότητα στις Η.Π.Α. ήταν ακόμα παρούσα. Μέσα, όμως, στον παραλογισμό και την αιμοδιψή ατμόσφαιρα που επικρατεί την τελευταία δεκαετία, το ιστορικό… κατόρθωμα του McCarthy φαίνεται να ταιριάζει απόλυτα, ως ακόμη ένα κομμάτι στο αλλοπρόσαλλο παζλ της αμερικανικής πολιτικής.
Πράγματι, η ανωτέρω εξέλιξη αποτελεί απλώς το κερασάκι στη μεταφορική τούρτα της θητείας του McCarthy. Μια θητεία που ξεκίνησε με το… αριστερό, 269 ημέρες πριν, μετά από μια βάναυση διαδικασία ψηφοφορίας 15 (!) γύρων, από την οποία ο McCarthy βγήκε μεν νικηφόρος (αν και με το μικρότερο δυνατό ποσοστό), όχι όμως και αλώβητος. Τότε, ο ίδιος είχε δηλώσει ότι «[…] δεν έχει σημασία το πώς ξεκινάς, αλλά το πώς τελειώνεις. Τώρα, αρχίζει η σκληρή δουλειά». Δυστυχώς για τον ίδιο, τα ασταθή θεμέλια της εκκίνησής του δεν κατέληξαν σε ανοικοδόμηση, αλλά σε πλήρη κατεδάφιση, κατά τον τερματισμό.
Η ολοκλήρωση του εν λόγω κύκλου σημαδεύτηκε χαρακτηριστικά από το γεγονός, πως το άδοξο τέλος προέκυψε μέσα από τα ίδια χέρια που είχαν προκαλέσει και την τρικυμιώδη έναρξη. Πρόκειται για μια ενδοκομματική, ακροδεξιά «αντίσταση», με ανεπίσημο επικεφαλής το Βουλευτή από τη Florida, Matt Gaetz (ο οποίος – ειρήσθω εν παρόδω – βρίσκεται, εδώ και τρία χρόνια, υπό έρευνα για εμπόριο λευκής σαρκός και σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκου). Ο ίδιος και οι υποτακτικοί του είχαν, τον Ιανουάριο, αναγκάσει τη ψηφοφορία εκλογής του McCarthy να επαναληφθεί εις… δεκατετραπλούν, παρά το γεγονός ότι το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είχε αποτελέσει τυπικότητα, λόγω του ρεπουμπλικανικά ελεγχόμενου Κοινοβουλίου.
Επιστρέφοντας στον Οκτώβρη, ο Gaetz χρησιμοποίησε ένα εργαλείο που του είχε παραδώσει ο ίδιος ο McCarthy, δηλαδή τη δυνατότητα ενός και μοναδικού βουλευτή να δημιουργήσει ψηφοφορία για την καθαίρεση του Ομιλητή του Κοινοβουλίου, ώστε να απομακρύνει τον τελευταίο από τον εν λόγω θώκο. Το γιατί ο McCarthy είχε κάνει κάτι τέτοιο, είναι ένα εύλογο ερώτημα. Η απάντηση έγκειται στη -διαρκώς αποδεδειγμένη ως λανθάνουσα- λογική του κατευνασμού. Θεωρώντας πως, κάνοντας αυτή τη χάρη στους εχθρούς του (ώστε να κάμψει τις αντιστάσεις τους ως προς την εκλογή του), θα εξασφάλιζε παράλληλα και μια ομαλή πλεύση στο πολυπόθητο αξίωμά του, ο McCarthy προσέθεσε ακούσια τον εαυτό του στη λίστα των θυμάτων αυτής της αναποτελεσματικής διπλωματικής τεχνικής (δίπλα σε ονόματα, όπως αυτό του πάλαι ποτέ Βρετανού Πρωθυπουργού, Neville Chamberlain).
Το συγκεκριμένο περιστατικό αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της δυσλειτουργικής σαπουνόπερας των Ρεπουμπλικάνων, αν και πήρε μια ακόμη πιο ανησυχητική τροπή: το ρόλο του πρωταγωνιστή ανέλαβε, αυτή τη φορά, ένας τραμπούκος από τη Florida, οπλισμένος με μια νομική «καραμπίνα» και διατεθειμένος να διαταράξει τις λεπτές ισορροπίες ισχύος της ίδιας του της παράταξης. Κάπου εδώ προκύπτει μια ακόμα δικαιολογημένη απορία: Γιατί ο Gaetz να θυσιάσει το συμφέρον του κόμματός του, στο βωμό μια προσωπικής βεντέτας; Εδώ, η απάντηση δύναται να εντοπιστεί στον ολοένα αυξανόμενο διπολισμό της αμερικανικής πολιτικής, ως αντικατοπτρισμό της αντίστοιχης εγχώριας κοινωνίας (ή, μήπως, το αντίθετο;). Οι Ρεπουμπλικάνοι δεν έχουν ξεφύγει από αυτό το «τέρας» δικής τους δημιουργίας: ακραία στοιχεία, όπως ο Gaetz, κουβαλώντας τους θυρεούς του πρώην Προέδρου Trump, έχουν αναλάβει μια σταυροφορία «ξερίζωσης» των ενδοκομματικών στοιχείων που κρίνονται ως όχι αρκετά «γνήσια».
Το θανάσιμο αμάρτημα του McCarthy, σύμφωνα με αυτό το δικαστήριο του παραλόγου; Η συνεργασία με τους μισητούς Δημοκρατικούς για την αποφυγή ενός πιθανού κλεισίματος των ομοσπονδιακών υπηρεσιών, στις αρχές του τρέχοντος μήνα. Η ειρωνεία της υπόθεσης; Όχι μόνο ο Gaetz βασιζόταν στις Δημοκρατικές ψήφους για να απομακρύνει τον McCarthy, αλλά, έχοντας απορριφθεί από πολλούς (αν και όχι αρκετούς) ομοϊδεάτες του, αναγκάστηκε να πραγματοποιήσει τις επικλήσεις του από το μέρος της αίθουσας, όπου είναι τοποθετημένοι οι Δημοκρατικοί. Οι τελευταίοι, βλέποντας τους αντιζήλους τους να ετοιμάζονται να πυροβολήσουν τους εαυτούς τους στο πόδι, επέλεξαν τη σοφή δίοδο του να μείνουν με τα χέρια σταυρωμένα. Εξάλλου, όπως λέει και ένα από τα πασίγνωστα ρητά του Ναπολέοντα, «ποτέ μη διακόπτεις τον αντίπαλό σου, όταν εκείνος κάνει κάποιο λάθος».
Με το μελάνι να έχει, πλέον, στεγνώσει, ο McCarthy δε θα μείνει στην Ιστορία μόνο ως ένας από τους συντομότερους Ομιλητές, αλλά και ως ένας από τους πιο αδύναμους. Ασαφείς δεσμεύσεις περί παραπομπής του Προέδρου Biden, λόγω κάποιων μηδαμινών παραπτωμάτων του υιού του, σε συνδυασμό με ακαθόριστες απόψεις σε ζητήματα υψίστης σημασίας (όπως π.χ. η στήριξη στην Ουκρανία), οι οποίες φαίνεται να άλλαζαν κατά το δοκούν του κόμματος, σιγοντάρουν ιδανικά το φινάλε της… αρχαίας τραγωδίας του.
Τι εξασφαλίζει, λοιπόν, το μέλλον; Απ’ ό, τι φαίνεται, περισσότερη αβεβαιότητα. Η διαδικασία εκλογής του επόμενου Ομιλητή ξεκίνησε ακριβώς από εκεί που είχε μείνει με τον McCarthy: ο Steve Scalise, έως τώρα επικεφαλής της ρεπουμπλικανικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, εξασφάλισε μεν αρχικά το χρίσμα του κόμματός του, ήρθε δε αντιμέτωπος με τους ίδιους «δαίμονες», διατεθειμένους να πολεμήσουν το οτιδήποτε δεν έχει πάνω τη σφραγίδα έγκρισης “Trump”. Αναγκάστηκε, έτσι, να παραιτηθεί, κάτι που ώθησε τον τραμπικό Jim Jordan στη θέση του επίσημου κομματικού υποψηφίου. Ο τελευταίος, πάντως, έχει γίνει ήδη στόχος ενδοκομματικών «πυρών». Ως εκ τούτου, λοιπόν, ένα βασικό «προπύργιο» για κάθε κοινοβουλευτική πλειοψηφία που… σέβεται τον εαυτό της, είναι πλέον στον αέρα. Όπως είπαμε και τον περασμένο μήνα, η αδυναμία των Ρεπουμπλικάνων να απεξαρτηθούν από τον 45ο Πρόεδρο φαίνεται, πλέον, να τους κοστίζει ανοικτά. Γιατί οι ματαιόδοξες και προσωποπαγείς επιτυχίες του τελευταίου άφηναν, συνάμα, το σκοτεινό αποτύπωμά τους στο κόμμα, ως ένα άλλο Πορτραίτο του Dorian Gray.
Το πραγματικά μοιραίο λάθος του McCarthy έγκειται, ακριβώς, σε αυτή του την προσπάθεια να διαπραγματευτεί με εκείνους που ήθελαν την πολιτική του δολοφονία και να εξευμενίσει το αδάμαστο τέρας του τραμπισμού, σε ένα μοτίβο ολοένα επαναλαμβανόμενο για τους «Ελέφαντες» του 2023. Στο τέλος, ερωτώμενος σχετικά, ο ίδιος αποφάσισε να μπλέξει το εγκώμιο του εαυτού του, σε έναν τελικό απολογισμό πλούσιο σε αυτοεπαίνους, αλλά φτωχό σε αυτοκριτική. Ένα, πάντως, είναι σίγουρο: οι πολιτικοί αναλυτές δε θα είναι εξίσου ηδυλόγοι προς έναν Ομιλητή, η προθυμία του οποίου να εκθέσει ανεπανόρθωτα τον εαυτό του, πάνω στο κυνήγι ενός τίτλου, αποδείχτηκε πως αποτέλεσε και την προβλέψιμη κατάρρευσή του.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- McCarthy’s Ouster is Proof, Once Again, that Appeasement Doesn’t Work, The New Yorker, διαθέσιμο εδώ
- Kevin McCarthy wins House speaker bid after gruelling 15-vote saga, The Guardian, διαθέσιμο εδώ
- House Speaker race comes down to the wire on eve of planned vote, Financial Times, διαθέσιμοεδώ
- US House in limbo as Steve Scalise scrambles for votes, BBC, διαθέσιμο εδώ
