Της Σόνιας Βαλαβανίδη,
Η ψήφος συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο μιας δημοκρατικής κοινωνίας, πρόταση που ακούγεται συχνά από τα χείλη πολιτικών και όχι μόνο. Δεν συμφωνείτε; Ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, τέτοιου είδους πομπώδεις μεν αληθείς δε προτάσεις επαναλαμβάνονται ευλαβικά από κάθε ενδιαφερόμενο, προτάσσοντας πάντα το συμφέρον της κοινότητας και ποτέ το δικό τους.
Προφανώς, η ψήφος αποτελεί έρεισμα της Δημοκρατίας και αλίμονο αν ισχυριζόμουν το αντίθετο! Αυτό που με προβληματίζει είναι οι επιλογές μας και αυτές θέλω να αναλύσω βαθύτερα. Γιατί καταλήγουμε σχεδόν πάντα να μετανιώνουμε για την ψήφο μας; Αν σκεφτεί κανείς τις Εθνικές Εκλογές πριν λίγους μήνες, τις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πριν λίγες εβδομάδες, τις Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές που αναμένεται να ολοκληρωθούν διαπιστώνει ότι ο ελληνικός λαός μάλλον έπαθε, αλλά δεν έμαθε.
Παρά τις συνεχείς απογοητεύσεις που γευόμαστε, παρά τις υποσχέσεις που ποτέ δεν υλοποιούνται, παρά τις απαράδεκτες δηλώσεις ορισμένων πολιτικών που εμπιστευτήκαμε, δεν προχωράμε στην αποκαθήλωσή τους. Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι τι συμβαίνει στο μυαλό μας. Γιατί ενώ δεινοπαθούμε και οργιζόμαστε για τις συνθήκες της ζωής μας, η ψήφος δεν λειτουργεί ως μέσο διαμαρτυρίας; Μήπως τα προσωπικά μας συμφέροντα, που συνδέονται άμεσα με πρόσωπα της πολιτικής ηγεσίας, είναι τόσο ισχυρά που εθελοτυφλούμε ή σαν λαός απλώς λατρεύουμε να μισούμε αυτούς που ψηφίζουμε; Ενδόμυχα, ίσως αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν τον καθρέφτη μας και αν μπορούσαμε να τους κλέψουμε για λίγο τη θέση, θα κάναμε τα ίδια και χειρότερα.
Για να το πάω ένα βήμα πιο πέρα, μήπως τους θαυμάζουμε και θέλουμε λίγη από τη λάμψη τους; Τα κουστούμια, τα ταγέρ, η πολυτέλεια, οι σπουδές συνιστούν πόλο έλξης για πολλούς. Στα μάτια των ψηφοφόρων οι δυνατότητες αυτές που προφανώς δεν αφορούν τη λεγόμενη pleba, μα μόνο τους «άριστους», δημιουργούν μια εικόνα κατάλληλου εκπροσώπου. Ενός εκπροσώπου που η εικόνα του και η ζωή του θα θέλαμε να γίνει δική μας σε ένα παράλληλο σύμπαν. Έτσι, ενώ κατασπαταλά το δημόσιο χρήμα, απεμπολεί κάθε είδους ευθύνη σε μια κρίσιμη στιγμή και δεν συμβάλλει στη βελτίωση των συνθηκών ζωής μας, εμείς τον επιβραβεύουμε με την ψήφο μας λόγω της άριστης εικόνας που προωθεί.
Αργότερα, όταν πια οι δυσκολίες της ζωής μάς επαναφέρουν στην πραγματικότητα, απομαγευόμαστε από αυτήν την κάλπικη κάλυψη και ψέγουμε τις επιλογές μας. Αργούμε πολύ και πάλι δεν τολμάμε να κάνουμε ριζικές αλλαγές. Όταν πάλι προχωρήσουμε σε αλλαγές, αυτές δεν διαφέρουν από τις επιλογές του παρελθόντος, μόνο που τις προωθούμε ως προοδευτικές. Συνεχίζουμε ακάθεκτοι να επιλέγουμε με βάση το φαίνεσθαι, δίχως να υπολογίζουμε το κόστος. Γραπωνόμαστε απελπισμένοι από ανθρώπους που προοιωνίζουν ένα καλύτερο μέλλον και δίνουν υποσχέσεις που πολύ πιθανόν να μην πραγματοποιήσουν. Κάθε φορά που κάποιος εμφανίζεται ως σωτήρας της μικρής μας χώρας, εμείς, χωρίς να πραγματευόμαστε τις πολιτικές ιδέες, τον πριμοδοτούμε με την ψήφο μας. Είναι σαν αυτός ο λαός να χρειάζεται πάντα κάποιον άλλον για να τον σώσει, γιατί απλώς θέλει να αποποιηθεί τις ευθύνες που του αναλογούν.
Δυστυχώς, η πολιτική μας κρίση δεν σχετίζεται με ιδεολογίες και απόψεις, μα με κατασκευασμένες εικόνες και κάλπικες προσδοκίες. Ειρωνικό, αν σκεφτεί κανείς ότι η χώρα μας ήταν αυτή που καλλιέργησε τις αρχές της πολιτικής σκέψης. Στο ερώτημα πώς θα αλλάξουμε αυτή μας τη συμπεριφορά η απάντηση δεν είναι εύκολη. Απαιτείται μια εκπαιδευτική πολιτική που να προάγει την κριτική ικανότητα και όχι απλώς τη συσσώρευση γνώσεων. Δεν φτάνει μόνο αυτό. Ο καθένας ξεχωριστά οφείλει να προχωρήσει σε μια αυτοκριτική και να κατανοήσει την ευθύνη που φέρει με την ψήφο του.
