Της Χιόνας Οικονομάκη,
Γεννημένος το 1968 στην Αθήνα, ο Γιάννης Δημητρόπουλος με καταγωγή από τη Σάμο, την Αίγυπτο και τη Γορτυνία, μεγάλωσε στην περιοχή του Πειραιά. Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και Συγκοινωνιολόγος με τίτλο MSc στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, ενώ δραστηριοποιήθηκε έντονα πάνω στο αντικείμενό του τόσο εντός όσο κι εκτός Ελλάδος. Είχε, ακόμα, δημοσιεύσει πλειάδα άρθρων και επιστημονικών εργασιών, ενώ, παράλληλα, διατηρούσε από το 2005 ένα προσωπικό blog, που δημοσίευσε κείμενά του πάνω σε πλήθος αντικειμένων. Ο Γιάννης Δημητρόπουλος έφυγε, ξαφνικά, από τη ζωή στις 25 Αυγούστου του 2021.
Το βιβλίο με τίτλο Ελπιδοφόρος Δούναβης που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Επίκεντρο αποτελεί το κράμα ορισμένων εξαιρετικά εμπνευσμένων κειμένων του Γιάννη Δημητρόπουλου, τα οποία είχαν –αρχικά– δημοσιευτεί στους ιστοτόπους amagi.gr και yankogohome.blogspot.com, στο διάστημα 2016 με 2020, με πληθώρα θεματικών. H εισαγωγή του βιβλίου είναι γραμμένη από τον Αχιλλέα Χεκίμογλου και συνιστά ένα κείμενο αφιερωμένο στο πρόσωπο του συγγραφέα που αναδεικνύει τις ιδιαιτερότητες της γραφής και της προσωπικότητάς του, ενώ, ταυτόχρονα, παρατίθεται μία σύντομη επισκόπηση της επαγγελματικής πορείας του Yanko, ο οποίος, ως πολιτικός μηχανικός, συνδέθηκε με μεγάλα έργα υποδομών που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην Ελλάδα του 20ού και 21ου αιώνα, όπως η Εγνατία Οδός, η Αττική Οδός και ο αυτοκινητόδρομος του Μορέα.
Συσχετίζοντας γεγονότα της σύγχρονης, αλλά και της παλαιότερης ελληνικής Ιστορίας και της μυθολογίας με ορισμένα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα, όπως ο ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στην πλατεία Ανθέων του κάτω Ζάγκρεμπ, ή το βυζαντινό εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννου Θεολόγου στην περιοχή της Οχρίδας, ο συγγραφέας προβαίνει στην καταγραφή των προσωπικών του παρατηρήσεων σε σχέση με πολλαπλά πολιτιστικά στοιχεία. Αναλυτικότερα, στην περίπτωση της βυζαντινής εκκλησίας στην Οχρίδα, ο συγγραφέας χαρακτηρίζει τον περιβάλλοντα χώρο ως «ένα αρχαίο τοπίο, σκοτεινό και φωτεινό μαζί» και κατόπιν συνδέει τη σταυροειδή κάτοψη του ναού με έναν προγενέστερο, αυτόν των Αγίων Αποστόλων στη βυζαντινή Αθήνα. Επιπρόσθετα, ο συγγραφέας μας δίνει ορισμένα εξαιρετικά ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία της περιοχής, υπογραμμίζοντας πως στη δυτική όχθη βρίσκονται, ακόμα, ίχνη της ρωμαϊκής Εγνατίας οδού.
Στην τελευταία ενότητα του βιβλίου με τίτλο «Ελληνικός Κόσμος», βρίσκονται άρθρα του συγγραφέα αφιερωμένα στις μεταναστεύσεις των Ελλήνων στο Ζάγκρεμπ κατά τον 18ο και 19ο αιώνα. Οι δοθείσες πληροφορίες είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και αναλυτικές, αφού παρουσιάζεται με έναν πολύ συνοπτικό τρόπο η πορεία των οικογενειών Δημητρίου, Μάλλιν, Πόποβιτς και Γκαβέλλα. Φυσικά, ο συγγραφέας επεκτείνει τον στοχασμό του και σε ζητήματα των ημερών μας, όπως η καταστροφική φωτιά στο Μάτι το 2018, η αμιγώς αστική Αθήνα που δεν θυμίζει σε τίποτα την όμορφη πόλη που κάποτε βαθμιαία αναπτυσσόταν, τα περιβαλλοντικά ζητήματα που ανακύπτουν από τα δεδομένα των ημερών μας και τη «γραφικότητα» που συνοδεύει τον όρο «Έλληνες του εξωτερικού», στη συνείδηση του σύγχρονου Έλληνα πολίτη.
Στο τέλος του βιβλίου βρίσκεται ένα ιδιαίτερα συγκινητικό ποίημα του Λουκά Δημητρόπουλου, γιου του συγγραφέα, αφιερωμένο στον αγαπημένο του πατέρα. «Αναληφθείς στην επιφάνεια του ουρανού / ζωγραφίστηκε, τώρα πια, / στο γλαυκό τέμπλο των αιώνων» είναι ένας από τους στίχους του ποιήματος που συνοψίζει τον θαυμασμό απέναντι σε έναν άνθρωπο γεμάτο έμπνευση που αγαπούσε τους στοχασμούς και καταπιανόταν με κάθε λογής δυνητικό προβληματισμό. Ο Γιάννης Δημητρόπουλος, επομένως, υπήρξε ένας άνθρωπος ιδιαίτερος, που αγαπούσε τη γραφή, μέσω της οποίας φρόντισε να αφήσει τη δική του παρακαταθήκη στις επόμενες γενεές. Μία παρακαταθήκη σπουδαία, γεμάτη γνώσεις και αναστοχασμούς.
