Της Λυδίας Τσώνη,
Το 2020 ο κόσμος άλλαξε. Τα σπίτια και τα μαγαζιά έκλεισαν. Οι φίλοι και οι συγγενείς απομακρύνθηκαν και η οικειότητα έγινε φόβος. Απομόνωση και απόγνωση. Δύο λέξεις που περιέγραφαν για πολλούς εκείνη την χρονιά. Σίγουρα, προσέφερε και την ευκαιρία για νέες εμπειρίες, πολύ ελεύθερο χρόνο και την ευκαιρία για την πραγματοποίηση μακροχρόνιων επιθυμιών. Στον κορμό της όμως, η καραντίνα είχε μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας, τόσο ισχυρή που για αρκετούς από ένα σημείο και μετά άρχισε να φαντάζει φυσιολογική.
Και μέσα σε αυτόν τον ασταμάτητο στρόβιλο όλοι ρωτούσαν καθημερινά την μόνη ερώτηση που κανείς δεν μπορούσε να απαντήσει: πότε θα σταματήσει αυτή η κατάσταση; Έτσι λοιπόν, κάθε καινούργιο χρόνο όλοι ευχόντουσαν η κατάσταση να αλλάξει. Και όμως δεν άλλαζε. Κάθε μέρα κάποιος διαμαρτυρόταν, κάποιος προσπαθούσε να αλλάξει τα πράγματα. Μα δεν άλλαζαν. Ώσπου μια μέρα ως δια μαγείας όλα όσα ευχηθήκαμε έγιναν! Οι μάσκες αφαιρέθηκαν, τα σχολεία και τα μαγαζιά άνοιξαν ξανά σε κανονικούς ρυθμούς, οι δουλειές επέστρεψαν στην ασφυκτική καθημερινότητα. Όλα έμοιαζαν να έχουν επιστρέψει σε αυτό που θέλουμε να ονομάζουμε «κανονικότητα».
Λένε πως όταν θες κάτι, τελικά γίνετε. Κανείς δεν μιλάει όμως για τις φορές που θέλουμε κάτι τόσο πολύ που πείθουμε τους εαυτούς μας πως έχει συμβεί χωρίς αυτό να είναι αλήθεια. Δεν ισχυρίζομαι βεβαίως ότι ζούμε στην ίδια τραγωδία με το παρελθόν. Σίγουρα, η κατάσταση τα τελευταία χρόνια έχει βελτιωθεί σημαντικά, αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι δεν έχει αφήσει πίσω της ορισμένα στίγματα και κατάλοιπα στην υγεία (ψυχική και σωματική), την κοινωνική ζωή, την οικονομία, τη μόρφωση, την καθημερινότητα, τα οποία συχνά προσπαθούμε να επικαλύψουμε ή να αγνοήσουμε αντί να τα αντιμετωπίσουμε.
Αρχικά, όλο και περισσότεροι άνθρωποι κυκλοφορούν πλέον με μάσκες, φοβούμενοι να έρθουν σε επαφή με τους υπόλοιπους ή να αναμειχθούν σε ένα μαγαζί, ακόμα και να περιμένουν σε ουρές. Επιπλέον, πολλοί προτιμούν να διεκπεραιώνουν τις δουλειές τους βασισμένοι σε ηλεκτρονικά μέσα είτε αυτό αφορά τα ψώνια, είτε επαγγελματικές συναντήσεις, ακόμα και προσωπικές συνομιλίες με φίλους! Κι αν άνθρωποι που συνήθιζαν κάποτε να επικοινωνούν με γράμματα μπορούν τόσο εύκολα να γυρίσουν την πλάτη σε κάθε μορφής διαπροσωπική επαφή. Σκεφτείτε πόσο εύκολο θα είναι κάτι τέτοιο για την επονομαζόμενη «γενιά του κόβιντ».
Αναφέρομαι βεβαίως στα παιδιά που γεννήθηκαν ή πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια μέσα στην καραντίνα, αποκτώντας με αυτό τον τρόπο ερεθίσματα από μια καθημερινότητα που μόνο φυσιολογική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Σύμφωνα με ειδικούς κάτι τέτοιο μπορεί να προκαλέσει ποικίλα ψυχολογικά προβλήματα, αλλά και μεταγενέστερη δυσκολία στην προσωπική επικοινωνία και επαφή. Βέβαια, υπάρχει και ένα ακόμη βασικό στοιχείο που συχνά ξεχνάμε: αυτό της εκπαίδευσης. Όσο «βολικά» και αν ήταν τα διαδικτυακά μαθήματα, δημιούργησαν πολλαπλά κενά, τα οποία τα τελευταία χρόνια όχι απλώς δεν καλύπτονται, αλλά αντίθετα αυξάνονται. Το φαινόμενο γνωρίζει μεγαλύτερη έκταση στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, δεν εξαλείφεται όμως και στις μεγαλύτερες.
Τέλος, ένα από τα σημαντικότερα κατάλοιπα του κορωνοϊού είναι το πλήγμα της υγείας. Από τη μία πλευρά, η ψυχική υγεία επιδεινώθηκε σημαντικά με όλο και περισσότερους ανθρώπους να αναφέρουν ψυχολογικά προβλήματα και δυσκολίες. Από την άλλη, η σωματική υγεία δεν ήταν ποτέ πιο εύθραυστη, καθώς τα χρόνια αυτά λόγω της απομόνωσης το ανοσοποιητικό μας σύστημα δεν αναπτύχθηκε επαρκώς. Έτσι, είμαστε πιο ευάλωτοι σε νέες ασθένειες, τις οποίες αντιμετωπίζουμε άλλωστε και με περισσότερο φόβο απ’ ότι στο παρελθόν.
Συνοψίζοντας, τα χρόνια του κορωνοϊού αν και συνιστούν μια δυσάρεστη ανάμνηση, σίγουρα δεν αποτελούν ακόμη παρελθόν. Τα προβλήματα που προέκυψαν σε όλους τους τομείς της σύγχρονης πραγματικότητας είναι πολλαπλά και πρέπει οπωσδήποτε να αντιμετωπιστούν άμεσα. Την ευθύνη έχει τόσο η Πολιτεία όσο και ο καθένας μας ξεχωριστά. Μόνο έτσι θα κατορθώσουμε να προχωρήσουμε πραγματικά μπροστά, αναδιαμορφώνοντας τη ζωή μας και επαναπροσδιορίζοντας την σε μια καλύτερη κατεύθυνση.
