Της Χρυσάνθης-Ίριδας Ανεμογιάννη,
Τι είναι αυτό που μπορεί να ξυπνήσει τους υπνοβάτες; Πόσο γρήγορα έχουμε μάθει να κοιμόμαστε; Μπορούμε να μάθουμε σε κάποιο άλλο νανούρισμα; Θέλουμε να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε κρεβάτι;
Αντέχουμε να αλλάξουμε τον τρόπο που ζούμε; Μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που δημιουργούμε; Θέλουμε να αλλάξουμε τον τρόπο που γνωρίζουμε; Μπορούμε να μάθουμε να οικειοποιούμε; Τι επιλέγουμε να μοιραστούμε;
Μπορούμε να μάθουμε να ακούμε; Να ξυπνάμε με τον πιο μικρό ήχο; Με το πιο ανώδυνο ερέθισμα; Μπορούμε να ανοίξουμε τα μάτια μας μετά από έναν βαθύ ύπνο και αυτά να δουν αμέσως καθαρά; Μπορούμε να μην σηκωθούμε νωχελικά; Μπορούμε να μην είμαστε νωθροί; Μπορούμε να ανοίξουμε αμέσως το φως; Μπορούμε αμέσως να σκεφτούμε; Μπορούμε να δούμε καθαρά; Να συλλογιστούμε και να φανταστούμε; Ή μήπως μας είναι πιο εύκολο να ξανακοιμηθούμε;
Οι κόρες είναι κόκκινες. Και εσύ το μόνο που θυμάσαι είναι ένας βαθύς αναστεναγμός, τόσο διαφραγματικός σαν να ετοιμαζόσουν για βουτιά, ενώ τελικά αποκοιμήθηκες. Και ευτυχώς που σε πήρε ο ύπνος, γιατί αλλιώς θα πνιγόσουν. Και στην πραγματικότητα κάθε αναστεναγμός είναι και μια ανείπωτη σκέψη.
Και κάπως έτσι κατέληξες γλαρωμένος να ατενίζεις το κενό από το παράθυρο του δωματίου με τα βλέφαρά σου βαριά να πέφτουν σαν τις κουρτίνες που ξέχασες να κλείσεις. Αλλά τελικά ούτε αυτό πειράζει γιατί κανένα φως δεν σε ξυπνάει πια. Ούτε και το σκοτάδι.
Και κάπου ανάμεσα στον ύπνο και τον ξύπνιο ακούς μια γνώριμη φωνή να λέει να σηκωθείς από τον καναπέ. Το κεφάλι του σκύλου που σηκώθηκε να δει, πέφτει ξανά. Ο αναστεναγμός του σε νανουρίζει και πάλι. Τον κοιτάς, του τραβάς την κουβέρτα και μόνο ένα θες να τον ρωτήσεις: «Πιστεύεις πως εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο;».
Δεν τον ρωτάς τελικά για να μην τον ξυπνήσεις. Κοιμάσαι και εσύ ξανά. Δεν ακούς ούτε τις ειδήσεις των 8, ούτε τον καιρό, ούτε το τηλέφωνο, ούτε την πλήξη που χτυπά την πόρτα, ούτε σηκώνεσαι για την αγαπημένη σου σειρά. Ο λήθαργος φαίνεται πιο δελεαστικός, οπότε και τον επιλέγεις. Και έτσι, υπνοβατώντας πια μπορείς να σηκωθείς. Θα κάνεις τις δουλειές σου στα γρήγορα και θα επιστρέψεις πάλι πίσω, να σηκώσεις την κουβέρτα από το πάτωμα και να σπρώξεις το σκύλο που θα σου έχει πάρει τη θέση για να καθίσει στη μεριά σου. Και αύριο πάλι από την αρχή.
