Της Γεωργίας Διπλού,
Ο Νίκος Καζαντζάκης στο έργο του Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά έχει συμπυκνώσει το νόημα της ζωής σε λίγες μόνο σειρές. «Η ευτυχία είναι πράγμα απλό και λιτοδίαιτο –ένα ποτήρι κρασί, ένα κάστανο, ένα φτωχικό μαγκαλάκι, η βουή της θάλασσας. Τίποτα άλλο».
Στο δικό μου το μυαλό παίζει σαν κασέτα στο τρανσιστοράκι του παππού η φράση «Πότε, άραγε, θα νιώσω απόλυτα ευτυχισμένη;». Πάντα θέλουμε το κάτι παραπάνω. Θέλουμε να μπούμε σε μια σχολή. Μπαίνουμε… και τότε θέλουμε να κοινωνικοποιηθούμε με εντελώς νέα άτομα. 1 point. Το καταφέρνουμε, αλλά δεν μας είναι αρκετό. Μετά θέλουμε μια δουλειά… Το καταφέρνουμε και αυτό. Έπειτα, επιζητούμε το κάτι παραπάνω. Ποτέ δεν είμαστε πλήρως ευτυχισμένοι. Διαβάζεις με έναν σκοπό. Βγαίνεις ραντεβού με σκοπό να βρεις αυτόν τον άνθρωπο που θα σου κάνει το «κλικ» και θα ταιριάξεις μαζί του/της. Περιμένεις τις διακοπές, για να μπεις σε ένα “relax mode”. Έχεις κάνει αυτοσκοπό πάντα να φτάνεις κάπου.
Ως άτομο που χωρίς ντροπή μπορώ να πω ότι περνάω φάσεις αντικοινωνικότητας, θέλω να είμαι μέσα και να χαλαρώνω με μια ωραία ταινία, έχω να πω ότι είναι ΟΚ να νιώθουμε πού και πού έτσι, χωρίς να σημαίνει ότι αυτό θα αποτελεί, φυσικά, μόνιμη κατάσταση. Αποτελεί άγραφο κανόνα πως το Σάββατο είναι η μέρα που πρέπει να βγεις έξω, για να νιώσεις ευτυχία. ΟΧΙ!. Δεν είναι έτσι! Εμείς ορίζουμε πότε τη βιώνουμε. Μπορεί να τη νιώσεις σε ένα οικογενειακό τραπέζι και όχι στη Σαββατιάτικη έξοδο. Δεν είναι σταθερό, ποικίλλει ανάλογα την περίσταση. Αν δεν το νιώθεις, δεν χρειάζεται να πιέσεις τον εαυτό σου να νιώσει χαρούμενος ένα Σάββατο βράδυ. Όταν πιέζεσαι για κάτι συμβαίνει συνήθως το αντίθετο. Ωραίο είναι το σύμπαν, οι θεωρίες, τα άστρα και όλο το σκηνικό τύπου Avatar: Γη, νερό, αέρας, φωτιά. Όλες οι δυνάμεις ενωμένες για το κοινό καλό.
Αλλά όταν υπερπροσπαθείς, η όλη προσπάθεια του manifest καταλήγει σε ένα ακατάσχετο toxic positivity. Είναι κλισέ, το ξέρω, αλλά η ευτυχία κρύβεται μέσα σου στα απλά και στα καθημερινά. Στη διαδρομή που θα κάνεις για τη σχολή ή τη δουλειά, στο χαζολόγημα μεταξύ των μαθημάτων. Στο χαμόγελο που θα σου «ρίξει» ο άνθρωπός σου, στην κουβέντα με τους φίλους και σε εκείνον τον καφέ που περίμενες 3 ώρες για να απολαύσεις.
Ως συνέχεια των προηγούμενων σκέψεών μου και ούσα πλέον σιγά σιγά στο κατώφλι των 20s συνειδητοποιώ τη δυσκολία της ηλικίας. Πασχίζεις να ανακαλύψεις ποιος είσαι και ποιος θες να γίνεις. Έχεις τόσες επιλογές και τόσα χρόνια μπροστά σου, γιατί δεν κυνηγάς αυτό που θες και συμβιβάζεσαι; Δεν θα είναι δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά σίγουρα θα αξίζει τον κόπο. Είναι μια από τις πιο όμορφες περιόδους στη ζωή ενός ανθρώπου, όμως, καθόλου ανώδυνη. Εξάλλου λένε ότι το δύσκολο είναι και το πιο γλυκό. Πέραν της πλάκας, σε αυτή την ευαίσθητη ηλικία που οι αλλαγές σου έρχονται ουρανοκατέβατες, έχεις να χτίσεις ένα μέλλον με καλούς και αξιόλογους ανθρώπους γύρω σου. Φυσικά και θα επιδέχεται αλλαγών όσο τα χρόνια περνάνε, αλλά εσύ οφείλεις πάνω από όλα στον εαυτό σου να έχεις μια σταθερά.
Αξίζει, λοιπόν, σε αυτή τη δεκαετία να ρισκάρεις. Ο τολμών νικά. Μπορεί το ρίσκο να μην αποδώσει πάντα τους καρπούς που θέλεις, αλλά θα σου έχει αφήσει οπωσδήποτε ένα μάθημα. Αυτό το μάθημα θα είναι η επιμονή και η υπομονή. Η προσήλωση σε έναν στόχο.
