Της Σόνιας Βαλαβανίδη,
Ένα ζήτημα που φαίνεται πως απασχολεί τους σημερινούς γονείς είναι η συμπεριφορά των καθηγητών απέναντι στα παιδιά τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που λειτουργούν απαξιωτικά εξευτελίζοντας την προσωπικότητα του παιδιού ξεχνώντας μάλλον το λειτούργημα τους. Γι’ αυτό άλλωστε το κράτος οφείλει να ελέγχει τους διδάσκοντες πριν από οποιονδήποτε διορισμό, αλλά αυτό το θέμα δεν θα αναλυθεί στο παρόν άρθρο.
Κρίνω απαραίτητο, όμως, να σχολιάσουμε το πως διαρρηγνύουν την προσωπικότητα του νέου που βρίσκεται υπό κατασκευή οι αυθαιρεσίες ενός/μιας δασκάλου/ας που και στην τελική μάλλον δεν ήθελε να γίνει δάσκαλος/α. Ας γίνω πιο συγκεκριμένη. Αν παρατηρήσει κανείς μια σχολική αίθουσα ως ένα αόρατος επισκέπτης προφανώς αυτό που θα αντικρύσει δεν θα είναι μια αξιοζήλευτη εκπαιδευτική πράξη. Απέχουμε μακράν από αυτό. Σε αυτό δεν φταίνε μόνο οι μαθητές όπως πολλές φορές αφήνεται να εννοηθεί από τους άμεσα ενδιαφερόμενους.
Ας στρέψουμε τώρα τον φακό στον/στη καθηγητή/τρια. Ας δούμε τις σπασμωδικές κινήσεις που «ουρλιάζουν» πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος θα προτιμούσε να βρίσκεται οπουδήποτε αλλού. Ας προσέξουμε το ύφος με το οποίο θέτει τις ερωτήσεις στους μαθητές του και ας δώσουμε σημασία στο σαρκασμό που βγαίνει από τα χείλη του εκτοξεύοντάς τον κατευθείαν στην ψυχή του παιδιού. Η ειρωνεία με την οποία αντιμετωπίζει τους μαθητές εξαιτίας των λανθασμένων απαντήσεων φτάνει στα όρια της ψυχικής κακοποίησης. Το «Δεν περίμενα κάτι άλλο από εσένα», «είσαι χαζός» είναι φράσεις που συχνά ξεστομίζονται από τέτοιους σαθρούς εκπαιδευτικούς που δίχως καμία ντροπή προσβάλλουν και κακοποιούν συναισθηματικά ένα παιδί. Είναι φανερό ότι ένας τέτοιος εκπαιδευτικός πέρα από το γεγονός πως οφείλει να απομακρυνθεί από την εκπαιδευτική διαδικασία πρέπει και να επισκεφτεί κάποιον ειδικό. Ουτοπία και πάλι ουτοπία μιας και γνωρίζουμε ότι στην Ελλάδα η έννοια φυσιολογικό και μη φυσιολογικό συγχέονται σκόπιμα ουκ ολίγες φορές.
Μια άλλη παράμετρος της ίδιας όμως συμπεριφοράς είναι ο τρόπος που σχολιάζουν τις γραπτές εργασίες των παιδιών. Ένα τετράδιο γεμάτο κοκκινάδια είναι μια εκπαιδευτική τεχνική άλλης εποχής. Ο/Η σημερινός/ή εκπαιδευτικός πρέπει να «αγκαλιάζει» τα λάθη των μαθητών του/της. Προφανώς και πρέπει να τα επισημαίνει μα να μην στέκεται μόνο σε αυτά. Ακόμα όμως και όταν τα επισημαίνει επιβάλλεται να βρίσκει τρόπους που να μην τραυματίζουν την αυτοπεποίθηση του και να το βοηθούν να κατανοήσει τις αστοχίες του έτσι ώστε να μην τις επαναλάβει. Όμορφα λόγια σε κάθε σελίδα εργασιών που με κόπο δημιούργησε. Θαυμαστικά και αυτοκόλλητα με κάθε είδους ευχάριστη απεικόνιση είναι ευπρόσδεκτα. Υπάρχει τρόπος και τον ατημέλητο μαθητή να τον ενισχύσεις προβάλλοντας τα χαρακτηριστικά που τον ξεχωρίζουν και ωθώντας τον να προσπαθήσει έστω και μια φορά. Πάντα υπάρχει τρόπος. Ο σωστός τρόπος. Τι από όλα αυτά γίνεται στα ελληνικά σχολεία; Τίποτα σχεδόν. Ελάχιστοι εκπαιδευτικοί αγαπούν το λειτούργημά τους και πράττουν με βάση το συμφέρον των παιδιών. Οι περισσότεροι απλώς εκτελούν μηχανικά το έργο τους χωρίς καμία ενσυναίσθηση με σκοπό την πληρωμή στο τέλος του μήνα. Σας προκαλώ λοιπόν να ανοίξετε τα τετράδια των παιδιών σας και να δείτε πόσοι από τους εκπαιδευτικούς πράττουν λειτούργημα και πόσοι απλώς πράττουν το απόλυτο τίποτα όντας «γρανάζια» του δημόσιου συστήματος.
Θα με ρωτήσετε και τι κάνουμε για αυτό; Θα σας απαντήσω, πρωτίστως, το κράτος οφείλει να ελέγχει αμερόληπτα τους εκπαιδευτικούς που διορίζει έτσι ώστε να επιλέγονται οι κατάλληλοι διδάσκοντες. Δευτερευόντως, να ελέγχουμε ως γονείς τη συμπεριφορά των καθηγητών όταν αυτή παρεκκλίνει από την αρμόζουσα και τέλος να μην πιέζουμε τα παιδιά μας να επιλέξουν ένα επάγγελμα που δεν ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία τους μόνο και μόνο για το κοινωνικό τους γόητρο. Περίεργο αλλά ναι…συμβαίνει!
