Της Μαρίας Αλευρομαγείρου,
1833: Ανέρχεται στον θρόνο της Ισπανίας η Ισαβέλλα Β΄. Το αξίωμά της θα κρατήσει για τα επόμενα 35 χρόνια, σε μια κρίσιμη περίοδο για την πολιτική κατάσταση του Βασιλείου. Ήταν η μεγαλύτερη κόρη του Βασιλιά και προκατόχου του στέμματος, Φερδινάνδου Ζ΄, και της τέταρτης συζύγου του (καθώς οι τρεις προηγούμενοι δεν είχαν καταφέρει να του δώσουν τον πολυπόθητο διάδοχο), Μαρίας Χριστίνας.
Γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1830, στην Μαδρίτη. Λίγο καιρό, όμως, πριν από τη γέννησή της, ο πατέρας της μέσα από το διάταγμα Pragmatic Sanction, επανέφερε ορισμένους κώδικες του Σάλιου Νόμου, ώστε να μπορέσει να εξασφαλίσει τη διαδοχή του τόσο από άρρενα όσο και από θήλυ διάδοχο. Πράγματι, μόλις 3 χρόνια μετά από τη γέννηση της Ισαβέλλας, ο Φερδινάνδος φεύγει από τη ζωή και έτσι η πρωτότοκη κόρη του ανέρχεται στον θρόνο. Η κίνηση, όμως, αυτή δεν χαιρετίστηκε θετικά από τον θείο της, Κάρολο Βουρβόνο, κόμη της Μολίνα, ο οποίος εποφθαλμιούσε τη θέση αυτή και προσπάθησε να ακυρώσει τη διαδοχή. Αρχίζει, έτσι, μια περίοδος αναταραχών και εμφύλιων συγκρούσεων για τη χώρα, που ονομάστηκαν Καρλικοί Πόλεμοι και αποτελούνταν από τρεις φάσεις.
Για ένα μεγάλο διάστημα, Αντιβασίλισσα είχε οριστεί η μητέρα της Ισαβέλλας, καθώς δεν ήταν η ίδια σε θέση να αναλάβει τα καθήκοντά της. Μέσα στο διάστημα αυτό, η Ισπανία περνάει σε μια νέα εποχή, αφού γίνεται Συνταγματική Μοναρχία –από Απόλυτη που ήταν προηγουμένως–, μέσα από τον Βασιλικό Καταστατικό Χάρτη του 1834 και του Συντάγματος του 1837. Τελικά, μόλις δέκα χρόνια αργότερα, το 1843, η Ισαβέλλα ορίζεται ως ενήλικη και ικανή να κυβερνήσει μόνη της το Βασίλειο. Το διάστημα αυτό θα επικρατήσει μια άνευ προηγουμένου πολιτική αστάθεια και θα λάβουν χώρα αρκετές εξεγέρσεις.
Για να προσδώσει ένα κύρος στη θέση της, παντρεύτηκε το 1846 τον Φραγκίσκο δε Ασίς, Δούκα του Καδίθ. Παρόλα αυτά, δεν κατόρθωσε να στρέψει το κλίμα υπέρ της, συνεχίζοντας τη δεσποτική συμπεριφορά της, ενώ ακόμα και ο γάμος της περνούσε κρίση, αφού οργίαζαν οι φήμες ότι το ζευγάρι ζούσε χωριστά.
Έτσι, το 1866, οργανώθηκε από το δυσαρεστημένο πλήθος και ορισμένους αξιωματικούς μια εξέγερση κατά της Ισαβέλλας, δίχως, όμως, κάποιο αποτέλεσμα. Ωστόσο, δύο χρόνια αργότερα, το 1868, μια νέα εξέγερση θα φέρει αποτελέσματα. Έμεινε γνωστή στην Ιστορία ως Ένδοξη Επανάσταση, με αποτέλεσμα την καθαίρεση της Βασίλισσας στις 30 Σεπτεμβρίου και την εξορία της στη Γαλλία. Το επίσημο τέλος της ηγεμονίας της ήρθε το 1870, ύστερα από την παραίτησή της προς όφελος του γιου της, Αλφόνσο ΙΒ΄.
Θα επιστρέψει στην Ισπανία λίγο μετά από την ενθρόνισή του, αλλά δεν θα μείνει για πολύ και θα αποφασίσει να γυρίσει στη Γαλλία και την πόλη του φωτός, όπου και θα πεθάνει το 1904, ολοκληρώνοντας μια ταραγμένη ζωή.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Isabella II queen of Spain, britannica.com, διαθέσιμο εδώ
- Isabel II of Spain, heirstothethrone-project.net, διαθέσιμο εδώ
- Isabella II (1830–1904), encyclopedia.com, διαθέσιμο εδώ
