Της Μαριαλένας Κουντούρη,
Έπειτα από 3 καλοκαιρινούς μήνες, με καύσωνες, ήλιο και αφόρητη ζέστη ήρθε η στιγμή να γίνει και μια αποτίμηση σχετικά με το τι έμεινε πίσω… κι αυτό που έμεινε είναι τελικά αμέτρητα κατοικίδια, τα οποία «θυσιάστηκαν» στον βωμό των καλοκαιρινών διακοπών.
Συγκεκριμένα, πολλοί άνθρωποι προτίμησαν να εγκαταλείψουν τα «αγαπημένα» τους κατοικίδια, τη συντροφιά τους, την παρέα τους, με άλλα λόγια, στον δρόμο, με μοναδικό σκοπό να απολαύσουν τις διακοπές τους δίχως έγνοιες και μπελάδες που, όπως ισχυρίζονται, θα τους προξενούσαν.
Παρατηρούμε περιποιημένους σκύλους, γάτες, πτηνά ακόμη και κουνέλια παρατημένα στο έλεός τους. Ζωάκια που μέχρι πρότινος ζούσαν σε ένα ζεστό σπίτι, τώρα αναγκάζονται να επιβιώσουν μόνα τους, δίχως να είναι εξοικειωμένα με τη ζωή στον δρόμο. Πολλά, μάλιστα, από αυτά δεν προλαβαίνουν καν να συνηθίσουν την αδέσποτη ζωή, γιατί… οι κίνδυνοι βρίσκονται παντού.
Αυτό το φαινόμενο έχει διογκωθεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια για πολλούς λόγους. Αρχικά, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού θεωρεί «βάρος» το να πληρώνει ξενοδοχεία ζώων ή ανθρώπους που ειδικεύονται στη φροντίδα των κατοικίδιων τους. Αυτό, βέβαια, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το γεγονός ότι οι διακοπές τους προϋποθέτουν περισσότερα έξοδα απ’ όσα θα διέθεταν για τη φιλοξενία του «συντροφικού» τους φίλου .
Επιπλέον, στην όξυνση αυτού του κοινωνικού προβλήματος συμβάλει και η άρνηση συγκεκριμένων καταλυμάτων να δέχονται κατοικίδια. Σαφώς, αυτό δεν αποτελεί μια πειστική δικαιολογία, διότι όταν το εκάστοτε ξενοδοχειακό κατάλυμα για οποιονδήποτε λόγο δεν βρίσκεται σε θέση να φιλοξενήσει το κατοικίδιο μας, η μοναδική λύση είναι: επιλέγουμε άλλο κατάλυμα!
Ένας ακόμα λόγος –και κατά τη γνώμη μου ο πιο βασικός– είναι η έλλειψη ατομικής ευθύνης. Ειδικότερα, η υιοθεσία ενός ζώου οφείλει να είναι προϊόν ώριμης σκέψης. Μια τόσο μεγάλη αλλαγή προϋποθέτει χρόνο και συζήτηση. Πρόκειται για την προσθήκη ενός ακόμη μέλους στην οικογένεια, οπότε και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στη λήψη αυτής της απόφασης.
Τέλος, η φροντίδα του κατοικίδιου μας θα πρέπει να είναι το κύριο μέλημά μας, διότι από εμάς εξαρτάται η ευτυχία τους. Μια ζωή στον δρόμο δεν αξίζει σε κανέναν, πολλώ δε μάλλον σε ένα ανυπεράσπιστο ον. Άλλωστε, όπως λέει και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο τραγούδι του «Αδέσποτη ζωή»:
«Αδέσποτη ζωή, βραχνό ραδιόφωνο που παίζει μονάχο του μες στην καταιγίδα…»
