Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι κι επισήμως ο νέος Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Με συνοπτικές διαδικασίες και χειρουργική ακρίβεια, τοποθετήθηκε στην καρδιά του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αναδεικνυόμενος σε κεντρικό παράγοντα της πολιτικής μας ζωής.
Ένας άνθρωπος, λοιπόν, ο οποίος εμφανίστηκε από το πουθενά, χωρίς καν να είναι μόνιμος κάτοικος Ελλάδος, κατόρθωσε να εκλεγεί αρχηγός της Αξιωματική Αντιπολίτευσης. Αφιερώνοντας μόλις έναν μήνα από τη ζωή του στο κόμμα του, νίκησε ένα στέλεχος που βρίσκεται, κυριολεκτικά, μία ζωή σε αυτό. Δεν πιέστηκε ούτε καν να απαντήσει στο πώς γίνεται ένα «αμερικανοθρεμένο» πλουσιόπαιδο – “golden boy” της Goldman Sachs – να φιλοδοξεί να ηγηθεί ενός Αριστερού κόμματος. Τα τρανταχτά ψέματα που περιελάμβανε το βιογραφικό που δημοσίευσε, ουδεμία συνέπεια επέφεραν στην εκστρατεία του. Δικαιώθηκε από το εκλογικό σώμα για την παντελή απουσία πολιτικών προτάσεων από τον λόγο του.
Δεν εισέπραξε την παραμικρή πολιτική φθορά για τις εθνικά επικίνδυνες θέσεις που διατύπωσε για το Κυπριακό, τις οποίες, μάλιστα, προκλητικά απέδωσε στην αϋπνία και την, προς ώρας, μειωμένη ικανότητας χρήσης της ελληνικής γλώσσας. Αντιμετωπίστηκε με πλήρη απάθεια η άρνησή του να συμμετάσχει σε debate με τη συνυποψήφιά του. Επιβραβεύτηκε για την προκλητική διαφήμιση της σεξουαλικής του ιδιαιτερότητας: Από τη μία, προβάλλονταν διαρκώς ως πρότυπο ευτυχισμένης οικογένειας το ομόφυλο ζεύγος μαζί με τα περήφανα πεθερικά και, από την άλλη, η Αχτσιόγλου κατηγορούταν για εχθροπάθεια (sic) έναντι των Λ.Ο.Α.Τ.Κ.Ι., διότι βγήκε βόλτα με το παιδάκι της παραμονή του Β’ γύρου…
Κάποιοι θα αποδώσουν όλα τα ανωτέρω στη δύναμη της επικοινωνίας, στην επικράτηση της μεταπολιτικής κ.ο.κ. Η αλήθεια, όμως, που κάποιοι είτε δεν μπορούν να αντιληφθούν είτε αρνούνται να παραδεχτούν και να εκφράσουν δημοσίως, είναι ότι η νίκη Κασσελάκη είναι μια θριαμβευτική επικράτηση των μηχανισμών των μεγάλων συμφερόντων που τον στήριξαν. Όσο άρτια κι αν είναι η επικοινωνιακή προβολή μιας υποψηφιότητας, δεν μπορεί να συγκεντρώσει 65.000 ψήφους σ’ ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και, μάλιστα, να πρωτεύσει σε εκλογές ανάδειξης ηγεσίας, χωρίς να έχει από πίσω του έναν ισχυρό μηχανισμό. Ο νυν Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να τον διαθέτει.
Αυτός ο οποίος τον διαθέτει είναι ο τέως. Το αποτέλεσμα δε των εκλογών αποδεικνύει περίτρανα ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήταν και παραμένει ο ουσιαστικός ιδιοκτήτης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ο Τσίπρας δεν έφυγε από την ηγεσία του κόμματος για να συνταξιοδοτηθεί. Έφυγε για να ανασυγκροτηθεί και να επανέλθει, αν όχι τυπικά, σίγουρα ουσιαστικά. Όλοι οι στενοί συνεργάτες του Κασσελάκη είναι άνθρωποι του Τσίπρα. Ο «αψύς Κρητικός» Πολάκης, ο εν αποστρατεία ναύαρχος Αποστολάκης, ο Παππάς, ο εξάδελφος Γιώργος Τσίπρας κ.ά. Πού μας οδηγούν όλα τα ανωτέρω; Στο ότι αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη ένα σχέδιο που έχει ως στόχο να αναδιατάξει το πολιτικό σύστημα της χώρας, να εξασφαλίσει και να προωθήσει συγκεκριμένα συμφέροντα.
Είναι γνωστό ότι ο Τσίπρας ήθελε εδώ και χρόνια να μετεξελίξει τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Το στραπάτσο του καλοκαιριού του 2015 τον έπεισε ότι – αυτήν τη στιγμή τουλάχιστον – στο ελληνικό πολιτικό σύστημα ουδέν κόμμα μπορεί να μακροημερεύσει στην Κυβέρνηση, υλοποιώντας μια ατζέντα ρήξης με το ευρωπαϊκό και, εν γένει, δυτικό κατεστημένο. Τι κάνει λοιπόν; Γίνεται ο καλύτερος φίλος του ευρωπαϊκού και αμερικανικού κατεστημένου, πουλώντας του εκδούλευση: Ένας πολιτικός με Αριστερή ριζοσπαστική προβιά, ο οποίος, όμως, μπορεί να κάνει τη βρώμικη δουλειά, αποτελεσματικότερα από τους γνωστούς, διαχρονικούς φιλοδυτικούς πολιτικούς: Από ηγέτης του «αντι-μνημονίου» μετεβλήθη στον πλέον «μνημονιακό» Πρωθυπουργό. Υπέγραψε κι εφάρμοσε το σκληρότερο όλων των μνημονίων, συναντώντας, μάλιστα, ισχνές αντιδράσεις σε επίπεδο κοινής γνώμης, όταν στα δύο προηγούμενα μνημόνια είχαμε επεισόδια που στοίχησαν ακόμα και ανθρώπινες ζωές. Υποθήκευσε τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια στο Υπερταμείο και πάλι χωρίς να ανοίξει μύτη. Παρέδωσε τα «κόκκινα» δάνεια στα funds. Υπέγραψε την επονείδιστη Συμφωνία των Πρεσπών, «λύνοντας» το Σκοπιανό Ζήτημα και ξεμπλοκάροντας, για χάρη των Αμερικανών και των Ευρωπαίων, την επέκταση του Ν.Α.Τ.Ο. και της Ε.Ε. στα Βαλκάνια. Διακηρύσσει δε ότι πρέπει να έχουμε «Πρέσπες του Αιγαίου», για τα ελληνοτουρκικά.
Ακόμα και την πολιτισμική ατζέντα του αμερικανικού και ευρωπαϊκού κατεστημένου προώθησε ο Τσίπρας, που δεν είναι άλλη από την επιβολή της «δικτατορίας» της πολιτικής ορθότητας: Επέκταση συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, τσαρλατάνικη σεξουαλική αγωγή στα σχολεία σχετικά με τις λεγόμενες έμφυλες ταυτότητες κ.λπ. Σε αντάλλαγμα, οι Ευρωπαίοι του έδιναν τη δυνατότητα να μοιράζει κάποιο γλίσχρο επίδομα, βαφτίζοντάς το «13η σύνταξη», τον εκθείαζαν δημοσίως φτάνοντας στο σημείο να του υποσχεθούν μέχρι και Νόμπελ Ειρήνης για το ξεπούλημα της Μακεδονίας, αλλά έκαναν και κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: Πίεζαν Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ. να συμπλεύσουν με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στα μεγάλα ζητήματα. Πίεζαν τον Μητσοτάκη να υπερψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών. Πίεζαν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να συνεργαστεί με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., με το πρόσχημα πως πρέπει να υποταχθεί στην Αριστερή στροφή της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Έτσι, ο Τσίπρας παρουσιαζόταν ως ο πολιτικός που χαίρει της εκτιμήσεως των Ευρωπαίων, ερεθίζοντας τα ευρωλιγούρικα αντανακλαστικά της εγχώριας Κεντροδεξιάς. Ταυτοχρόνως, πλασαριζόταν ως ο ηγέτης του συνόλου της Κεντροαριστεράς και με την ευρωπαϊκή βούλα. Αξίζει να θυμηθούμε, άλλωστε, ότι οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές του έχουν δώσει τη θέση του «Παρατηρητή» στις συνεδριάσεις τους, αδειάζοντας μεγαλοπρεπώς το ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Τόσο την εποχή εκείνη όσο και σήμερα, αυτό που ενδιαφέρει τον αμερικανικό και ευρωπαϊκό παράγοντα είναι η εξάλειψη κάθε φωνής στα κόμματα εξουσίας, που να αμφισβητεί κυβερνητικές επιλογές που αφορούν την προαγωγή των συμφερόντων των ηγετριών δυνάμεων και των ελίτ τους. Να εξασφαλίσουν ότι όποια Κυβέρνηση κι αν προκύψει, δεν θα αμφισβητήσει τις επιβαλλόμενες επιλογές της προηγούμενης.
Είναι κοινή πεποίθηση σε πολλούς παρατηρητές της πολιτικής ζωής ότι ο Μητσοτάκης ετοιμάζεται να ανοίξει τα ελληνοτουρκικά ζητήματα άμεσα, μιας και ακόμη διαθέτει πολιτικό «λίπος» για καύσιμο. Αιγαίο και Κυπριακό θα τεθούν στο τραπέζι, με το πρώτο να αποτελεί για πολλούς προϋπόθεση ώστε να μην αμφισβητηθεί η όποια συμφωνία για το πρώτο. Γι’ αυτό Η.Π.Α. και Ε.Ε. θέλουν να εξασφαλίσουν συναίνεση όλων των κομμάτων εξουσίας.
Με την αφοσίωση του Μητσοτάκη να θεωρείται εν πολλοίς δεδομένη, η μπάλα πάει στο γήπεδο της αντιπολίτευσης: Ο Τσίπρας ελέγχει τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αλλά μετά τις απανωτές ήττες δεν μπορεί να σταθεί στην ηγεσία του. Έρχεται, λοιπόν, σε αυτήν ένας άνθρωπος των Αμερικάνων, ο οποίος θα επισπεύσει τη διάσπαση του κόμματος. Τα στελέχη «του 4%» θα εξοστρακιστούν κι ο Τσίπρας, με τον Κασσελάκη μπροστινό, θα πάνε στη δημιουργία ενός νέους κόμματος με πιο Κεντροαριστερή τοποθέτηση, θεωρητικά κι επικοινωνιακά τουλάχιστον.
Ακολούθως, θα αρχίσει η πίεση στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.: Οι επιλογές της ηγεσίας του φαίνεται πως οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα κατώτερο του αναμενομένου στις Αυτοδιοικητικές Εκλογές. Μάλιστα, φαίνεται πως σιγά-σιγά κατεβαίνουν και οι τόνοι αναφορικά με την τοποθέτηση του πήχη στη δεύτερη θέση στις Ευρωεκλογές. Τα «παπαγαλάκια», λοιπόν, θα μιλήσουν για το γεγονός ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως κόμμα χρεοκόπησε πολιτικά. Ότι αν δεν μπόρεσε να κάνει τη μεγάλη επιστροφή μετά από πέντε χρόνια Μητσοτάκη και με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. υπό διάλυση, δεν θα το κατορθώσει ποτέ. Εκεί θα εμφανιστεί η πέμπτη φάλαγγα που θα μιλά για την ανάγκη συγκρότησης μιας «μεγάλης Κεντροαριστεράς» και για «αντι-δεξιό μέτωπο». Η δικαιολογία, μάλιστα, για την πρόταση συμπόρευσης με Κασσελάκη και Τσίπρα είναι έτοιμη: «Ξεφορτώθηκαν τους ακραίους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.». Στόχος, λοιπόν, είναι η δημιουργία ενός νέου κόμματος στην Κεντροαριστερά, πλήρως ελεγχόμενο από τον εξωτερικό παράγοντα και χωρίς ουσιαστικές διαφορές από μια Ν.Δ. που ο Μητσοτάκης επιχειρεί να τραβήξει όλο και πιο κοντά του.
Η εκλογή Κασσελάκη αποτελεί μια ήττα της πραγματικής πολιτικής και μια νίκη των μεγάλων συμφερόντων. Είναι το πρώτο βήμα για τον πλήρη εξανδραποδισμό της πολιτικής ζωή μας με ηθικούς αυτουργούς –τα αλλοδαπά κυρίως μεγάλα συμφέροντα και εκτελεστικά όργανα– αδίστακτους τύπους που κάνουν τα πάντα για τη θέση εξουσίας, έστω κι αν είναι δοσμένη κι ανακλητή από τους πάτρωνές τους. Αν δεν κινητοποιηθούν υγιείς πολιτικές δυνάμεις όλων των κομμάτων, έρχονται μαύρες ημέρες για την Ελλάδα…
