Της Μαριάντας Πιλάτη,
Όλα ξεκίνησαν από τον Νίκο Μιχαλολιάκο. Ο Νίκος Μιχαλολιάκος, γιος του ταγματασφαλίτη Γιώργου Μιχαλολιάκου, ξεκίνησε τα πρώτα του πολιτικά βήματα στο κόμμα της «4ης Αυγούστου» του Κωνσταντίνου Πλεύρη. Το 1978 θα συλληφθεί για την κατοχή όπλων και εκρηκτικών μαζί με άλλους πολιτικούς του συντρόφους και στην δεκάμηνη παραμονή του στις φυλακές του Κορυδαλλού θα συναντήσει και τον πρώην δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο. Μετά την αποφυλάκισή του, το 1979, ο Νίκος Μιχαλολιάκος αποφασίζει να ιδρύσει μαζί με φίλους από το κόμμα της «4ης Αυγούστου» τη «Χρυσή Αυγή».
Η Χρυσή Αυγή ταυτιζόταν ιδεολογικά με τον ναζισμό, με τον θαυμασμό προς τον Χίτλερ και αρχικά υποστήριζε ένθερμα την αποστροφή προς τον Χριστιανισμό, τον οποίο θεωρούσε εβραϊκή αίρεση. Αργότερα, ωστόσο, η πίστη του πολιτικού μορφώματος έγινε Χριστιανική ορθόδοξη, εξαιτίας των περισσότερων ψήφων από συντηρητικούς ψηφοφόρους.
Η οργάνωση έκανε πολύ συχνά επιθέσεις σε άτομα που βρίσκονταν στην πλατεία Εξαρχείων, και στη συνέχεια κατέληξε να προσπαθεί να επιβάλλει στρατιωτικό πραξικόπημα το 1983 με την βοήθεια αξιωματικών του στρατού. Ωστόσο, το πραξικόπημα δεν έγινε ποτέ. Ο Νίκος Μιχαλολιάκος βρίσκει τότε θέση στο κόμμα «ΕΠΕΝ» του Χουντικού Γεώργιου Παπαδόπουλου, αλλά λίγο καιρό αργότερα επιστρέφει στη βάση της Χρυσής Αυγής, έχοντας στον πλευρό του τον Χρήστο Παππά.
Όμως, η Χρυσή Αυγή δεν ήταν ναζιστική οργάνωση μόνο στα λόγια αλλά και στην πράξη. Το Μακεδονικό Ζήτημα που αναθερμάνθηκε το 1992 αποτέλεσε την αφορμή. Τραμπούκοι της Χρυσής Αυγής βγαίνουν στους δρόμους και επιτίθενται σε ομάδες αριστερών και γενικά σε όλους όσοι θεωρούνται «προδότες» της ελληνικότητας της Μακεδονίας. Μάλιστα, σε ομιλία της τότε γενικής γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, Αλέκας Παπαρήγα, ένα μέλος της Χρυσής Αυγής θα της επιτεθεί με μαχαίρι εξαιτίας, όπως δήλωσε ο ίδιος, των θέσεων του κόμματος για το Μακεδονικό.
Το 1994, ο Νίκος Μιχαλολιάκος πιστεύει ότι το κόμμα του έχει αποκτήσει ένα ισχυρό υποστηρικτικό κοινό. Έτσι, αποφασίζει να θέσει υποψηφιότητα στις Ευρωεκλογές. Ωστόσο, η προσπάθεια αποτυγχάνει, με τον ίδιο να θεωρεί ότι αιτία της ήττας του είναι ο αποκλεισμός του κόμματος από τα τότε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Δυο χρόνια μετά, το επεισόδιο στα Ίμια και οι δολοφονίες των Ελληνοκύπριων στην πράσινη γραμμή δίνουν αισιοδοξία στους πυρήνες του κόμματος ότι η εκλογική τους προσπάθεια αυτή την φορά θα στεφθεί με επιτυχία. Τελικά, κάτι τέτοιο δε θα συμβεί, καθώς οι εσωτερικές συγκρούσεις εμπόδιζαν την ανάδειξη του νεοναζιστικού κόμματος.
Στην συνέχεια, το 2004, ο Νίκος Μιχαλολιάκος θα προχωρήσει στην επανέκδοση της Χουντικής εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος» και της «Πατριωτικής Συμμαχίας», μίας οργάνωσης – παρακλάδι της Χρυσής Αυγής που αποτελείτο από στελέχη της ΕΠΕΝ και του ΛΑΟΣ. Επικεφαλής τοποθετείται ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος, όμως τα νήματα κινεί ο Νίκος Μιχαλολιάκος από τα παρασκήνια. Στη συνέχεια θα προσπαθήσει να εισχωρήσει στο κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη, όμως με προτροπή του Αδώνιδος Γεωργιάδη, αυτή η συνεργασία δεν θα πραγματοποιηθεί, καθώς ο νυν Υπουργός της Νέας Δημοκρατίας θεωρεί ότι ο ναζισμός και η ακραία εθνικιστική ιδεολογία του αρχηγού της Χρυσής Αυγής θα έβλαπτε το συντηρητικό κόμμα.
Η άνοδος της Χρυσής Αυγής θα ξεκινήσει το 2008. Στην επετειακή συγκέντρωση της οργάνωσης για τα γεγονότα των Ιμίων, οι Χρυσαυγίτες περνούν ανεμπόδιστοι μέσα από τα ΜΑΤ και ξυλοκοπούν αντιφασίστες. Μετά από αυτό, μέλη της Χρυσής Αυγής εμφανίζονται σε τηλεοπτικά πάνελ εκθέτοντας τις ακροδεξιές απόψεις τους. Απαντούν σε ερωτήσεις περί γάμων μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών, Πακιστανών και Ινδών, υποστηρίζοντας ότι με αυτές τις πράξεις «χαλάει η φυλή». Εκτός των άλλων, η απάντηση στο γιατί θεωρούν κάτι τέτοιο είναι: «Γιατί έτσι μας αρέσει».
Όμως, το παραλήρημα δεν τελειώνει εκεί. Η Χρυσή Αυγή καταφέρνει να κερδίσει αρκετούς ψηφοφόρους σε περιοχές της Αθήνας όπου κατοικούν μετανάστες. Αποφασιστική καμπή στην άνοδο του φασιστικού κόμματος, αποτέλεσε φυσικά η οικονομική κρίση, η ελλιπής μόρφωση ορισμένων κοινωνικών τάξεων και η αδυναμία του κράτους για μία σωστή μεταναστευτική πολιτική, η οποία εκφράστηκε με την εκλογή του κόμματος το 2012.
Στο προσκήνιο βρίσκεται πλέον από το 2000 και ο Ηλίας Κασιδιάρης, το νούμερο ένα στις επιθέσεις σε μετανάστες και αντιφασίστες. Το 2012 τα μέλη του κόμματος οργανώνονται σε τάγματα εφόδου στη Μεσσηνία, ως ομάδες περιφρούρησης των Ελλήνων κατά του «λαθραίου αλλοδαπού εισβολέα».
Από τότε οι επιθέσεις σε μετανάστες και αντιφασίστες κλιμακώνονται σε τραγικό επίπεδο. Δολοφονούνται πάρα πολλοί μετανάστες, με πιο τρανταχτή ιστορία την δολοφονία του εικοσιεπτάχρονου Σαρζάτ Λουκμάν, ο οποίος δολοφονήθηκε με μαχαίρι πηγαίνοντας στη δουλειά του. Λίγο αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2013 δολοφονείται με μαχαίρι ο αντιφασίστας τραγουδιστής Παύλος Φύσσας από τον Χρυσαυγίτη Ρουπακιά. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα αποτέλεσε τα αποκαλυπτήρια για τη δράση του νεοναζιστικού κόμματος και τη μετέπειτα πτώση και παρακμή του. Εν τέλει, η Χρυσή Αυγή τον Οκτώβριο του 2020 καταδικάστηκε ως εγκληματική οργάνωση.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Χασαπόπουλος Ν. (2013), Χρυσή Αυγή: Η ιστορία, τα πρόσωπα και η αλήθεια, Αθήνα: Λιβάνης.
- Συλλογικό (2020), Η δίκη της Χρυσής Αυγής – Η αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου της εγκληματικής-ναζιστικής οργάνωσης, Αθήνα: Σύγχρονη Εποχή.
- Μοναχός Αββακούμ (2013), Η Χρυσή Αυγή Ως “Δούρειος Ίππος” Αντιχριστιανισμού – Νεοναζισμός-Νεοπαγανισμός: η υπονόμευση του Ελληνικού Έθνους, Ιδιωτική Έκδοση.
