Του Αντώνη Πετρόπουλου,
Η εμμονή για την αδιάκοπη αναζήτηση της επιτυχίας, η διάθεση για συνεχή απασχόληση και η προσπάθεια για όλο και περισσότερες δραστηριότητες σε λιγότερο χρόνο «κυοφορούν» μία νοοτροπία που ενισχύεται από τους διαπρύσιους υποστηρικτές της και ειδήμονες (και μη) του διαδικτύου. Παρόλα αυτά, στην επιδίωξή μας να κερδίσουμε χρόνο, χάνουμε πολύτιμες στιγμές και την ουσία της καθημερινότητας.
Ο σύγχρονος κόσμος είναι κορεσμένος από απαιτήσεις. Οι άνθρωποι στον «στίβο μάχης» της ζωής καλούνται να είναι ανταγωνιστικοί όσον αφορά τις ανάγκες που δημιουργούνται σε πολλά πεδία, όπως στην εργασία και την επιμόρφωση. Κυνηγούν την επιτυχία, επιδιώκουν να αυξήσουν τα στάνταρ τους και να γίνονται με κάθε τρόπο καλύτεροι σε όλους τους τομείς του βίου. Ανεξάρτητα από το πώς ορίζει κάποιος την επιτυχία και πώς τη μεταφράζει, ο απώτερος σκοπός είναι το αίσθημα της ευτυχίας, το οποίο, επίσης, ορίζεται διαφορετικά από τον καθένα, αλλά για όλους η «μορφή» του μοιάζει ίδια.
Στην κατάφορτη με υποχρεώσεις και απαιτήσεις καθημερινότητα, ένα νέο κύμα επικαλείται τη μεγαλύτερη προσωπική επιτυχία και την ακμάζουσα ζωή και μας βυθίζει περισσότερο στον ωκεανό των ατομικών προσδοκιών. Μια περιπλάνηση στο διαδίκτυο και στα ράφια βιβλιοπωλείων θα μας πείσει ότι οφείλουμε να μπούμε στη διαδικασία της προσωπικής εξέλιξης σε ένα ευρύ και ασαφές φάσμα πεδίων, προκειμένου να οδηγηθούμε στις ατομικές επιτυχίες. Αυτός ο δεσμός των ειδημόνων που προβάλλουν αδιάλειπτα τις δικές τους επιτυχίες και τις παρουσιάζουν ως αδιαμφισβήτητα εχέγγυα υποδεικνύει πώς να διαβούμε τον δρόμο προς την επιτυχία και την απόλυτη ευτυχία.
Και παρότι δεν υπάρχει κάτι αρνητικό στην επιθυμία για μεγιστοποίηση των δυνατοτήτων και στην προσωπική εργασία, η ουσία κατακρημνίζεται όταν κάποιος μετατρέπεται σε άοκνος εργάτης της βελτίωσης. Η εμμονή για έναν μόνιμα καλύτερο προσωπικό τρόπο ζωής έχει ως αποτέλεσμα τη δυσαρέσκεια και τη διαρκή μη ικανοποίηση που θα δημιουργεί περισσότερες και επίπλαστες ανάγκες
Ένα άλλο κοινό που εμφανίζει η νοοτροπία της συνεχούς βελτίωσης και των «εκφραστών» της είναι η ανάδυση και ενίσχυση του ατομικισμού. Όλες οι καθοδηγήσεις και τεχνικές είναι χτισμένες πάνω σε μία θεωρία που κάνει τον άνθρωπο να νομίζει ότι βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου… και αυτό καθιστά την ατομική αποτυχία σχεδόν απαρηγόρητη, ενώ, παράλληλα, κανένας δεν ξεχνάει περιστασιακά τον εαυτό του για να βρει τρόπους να υπηρετεί το κοινό καλό.
Μαζί με την εμμονή να είμαστε (και να δείχνουμε) απασχολημένοι κυριαρχεί η ψευδαίσθηση ότι η επιτυχία και η ευτυχία αποτελούν ένα ανυπέρβλητο μονοπάτι που προϋποθέτει συγκεκριμένα –φυτευτά– χαρακτηριστικά για να το διαβεί κανείς. Η πραγματικότητα, την οποία αποφεύγουμε για να ικανοποιήσουμε τις επουσιώδεις λεπτομέρειες, βρίσκεται σε εκείνες τις χαμένες συνήθειες που έχουμε παραγνωρίσει.
Και πιέζοντας εαυτούς για την απόκτηση καταναγκαστικών συνηθειών με άκαμπτο τρόπο, «σβήνει» και η κάθε απόλαυση που παρέχει μια δραστηριότητα ή συνήθεια. Διαβάζουμε για να ολοκληρώσουμε μία «κατασκευασμένη» υποχρέωση και όχι για να απολαύσουμε αυτό τον χρόνο που ούτως η άλλως είναι αξιοποιήσιμος. Επιθυμούμε τη γυμναστική για να αναγκάσουμε τον εαυτό μας σε μια διαδικασία που καταλήγει δυσάρεστη και δεν εστιάζουμε στην ευχαρίστηση που προσφέρει σε συνδυασμό με τα πολλαπλά οφέλη. Κάθε δραστηριότητα, ακόμα και κάθε ανάγκη όπως το φαγητό, γίνονται στο όνομα μιας ρουτίνας που θεωρείται ότι θα μας οδηγήσει στην επιτυχία ή την ευτυχία.
Η αντίληψη ότι όλα πρέπει να γίνονται, προκειμένου να μας οδηγήσουν σε κάποιο αποτέλεσμα είναι λανθασμένη. Ο άνθρωπος δεν είναι μηχανή και η μηχανική του δραστηριότητα προκαλεί ανεξέλεγκτο άγχος. Ας μην γίνονται οι απολαύσεις μέρος των προβλημάτων ή και τα ίδια τα προβλήματα.
