Της Σπυριδούλας Βλάχα,
«Τα κεφάλια μέσα», «Άντε να μπαίνουμε σε μία σειρά», «Καλή δύναμη», είναι κάποιες από τις φράσεις που ακούμε όταν μπαίνει ο Σεπτέμβρης. Το τέλος του Αυγούστου και η είσοδος στους φθινοπωρινούς μήνες «πυροδοτεί» μία σειρά συλλογικών συναισθημάτων και εκφράσεων που υπονοούν τη δυσκολία της καθημερινότητας και της ρουτίνας. Γιατί όμως;
Ζούμε σε μία κοινωνία που περιμένουμε συνεχώς να έρθει το Σαββατοκύριακο, οι αργίες, οι γιορτές και το καλοκαίρι. Κι αυτό, γιατί οι παραπάνω ημέρες μας επιτρέπουν να «αποδράσουμε» από τις καθημερινές μας υποχρεώσεις και να κάνουμε πράγματα που μας ευχαριστούν. Και πράγματι, αυτή η αντίληψη της ζωής, αν όχι σε όλους, στους περισσότερους τουλάχιστον μας φαίνεται φυσιολογική. Όμως, πόσο φυσιολογικό και υγιές μπορεί να είναι να μην είμαστε ευχαριστημένοι από τη ζωή μας τις περισσότερες ημέρες του χρόνου και να μετράμε αντίστροφα για να φτάσουν στο τέλος τους;
Δυστυχώς, αυτή είναι η νοοτροπία που επικρατεί και θεωρείται, μάλιστα, γνώρισμα της ενήλικης ζωής. Το να είσαι ενήλικος, συνεπάγεται, ταυτόχρονα, πως πρέπει να κάνεις και πράγματα που δεν θέλεις. Όμως, τι συμβαίνει όταν αυτά τα πράγματα υπερτερούν σημαντικά όλων εκείνων που μας ευχαριστούν; Και πώς προέκυψε όλο αυτό να θεωρείται η κανονικότητα; Συχνά, άλλωστε, χαρακτηρίζονται «τρελοί» εκείνοι που παραιτούνται από μία φαινομενικά καλή δουλειά, με έναν καλό μισθό επειδή δεν τους ευχαριστεί και αποφασίζουν να κάνουν αυτό που πραγματικά τους αρέσει, έστω και με λιγότερη κοινωνική καταξίωση ή χρήματα.
Θα έλεγε κανείς πως στην καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε, της οποίας σκοπός είναι η συνεχής αύξηση της παραγωγής και, κατά συνέπεια, του κέρδους, είναι κάτι παραπάνω από συμφέρον να πιστεύει κάποιος πως η πολύωρη εργασία και η μη άντληση ευχαρίστησης από αυτήν είναι το φυσιολογικό και κάτι το οποίο πρέπει να αποδέχεται, ώστε να εξυπηρετούνται οι παραπάνω σκοποί. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τα ποσοστά κατάθλιψης και αγχωδών διαταραχών που αυξάνονται ολοένα και περισσότερο, μπορούμε να υποστηρίξουμε πως αυτή η συνθήκη δεν είναι μάλλον αυτή που χρειάζεται ένας άνθρωπος, ώστε να ευημερήσει.
Ως πολίτες και μέλη μιας κοινωνίας όσο μπορούμε και προσπαθούμε να αλλάξουμε την παραπάνω κατάσταση τόσο πιο ωφέλιμο θα είναι αυτό για εμάς. Ως άτομα, από την άλλη πλευρά, ο καθένας χρειάζεται να βρει τους ανθρώπους, τα μέρη ή τις δραστηριότητες με τις οποίες νιώθει πλήρης και να τα εντάξει όσο μπορεί στην καθημερινότητά του. Ίσως δεν είναι εύκολο, με μία ζωή που συνεχώς «τρέχει» και δεν μας αφήνει να πάρουμε ανάσα, όμως μπορεί αυτή η λίγη ώρα να μας προσφέρει τη δύναμη που χρειαζόμαστε για να αντεπεξέλθουμε. Άλλωστε, πολλές φορές μέσα στη βιασύνη και το άγχος μας, ξεχνάμε να παρατηρήσουμε μικρά, ευχάριστα πράγματα που συμβαίνουν. Αν δώσουμε λίγη παραπάνω σημασία σε αυτά, ίσως τότε η καθημερινότητα να γίνει περισσότερο υποφερτή.
Κλείνοντας, η καθημερινή ζωή, όπως είναι διαμορφωμένη σήμερα, ενέχει για τους περισσότερους ανθρώπους αρνητικό χαρακτήρα, ο οποίος, ωστόσο, θεωρείται φυσιολογικός. Οι κοινωνικοί παράγοντες που συμβάλλουν στην παραπάνω συνθήκη είναι ιδιαίτερα ισχυροί, ενώ, παράλληλα, παίζουν ρόλο και οι ατομικοί. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, ατομικά και συλλογικά, ώστε να μη χρειαστεί να ευχηθούμε ξανά «Καλή δύναμη» για να αντέξουμε τη ζωή μας!
