Της Ειρήνης Λάττα,
Παρακολουθώντας τις ειδήσεις, για τις οποίες θέλοντας και μη βομβαρδιζόμαστε καθημερινά, νομίζω έχουμε όλοι αρχίσει να αναρωτιόμαστε, για ακόμα μια φορά σε τι κόσμο ζούμε; Είχαμε ξεκινήσει να το λέμε ήδη από τις τόσες πλημμύρες, για τις οποίες κακά τα ψέματα δεν πέσαμε και από τα σύννεφα. Αλλά, μετά το περιστατικό στον λιμένα του Πειραιά, δεν ξέρω καν αν υπάρχουν πια λέξεις. Δεν υπάρχουν λόγια, ούτε καν άλλες σκέψεις, για να περιγράψουν το ανθρώπινο είδος και το κράτος «δικαίου» στο οποίο υποτίθεται ότι ζούμε. Ένα κράτος, το οποίο αποποιείται όλων των ευθυνών για κάθε έγκλημα που διαπράττεται.
Σε μια χώρα, όπου το καλοκαίρι μαστίζεται από τις πυρκαγιές και τον χειμώνα από τις πλημμύρες, καταστρέφοντας ζωές και τον μόχθο χιλιάδων ανθρώπων. Σε μια χώρα στην οποία η ανθρώπινη ζωή είναι αμφιβόλου αξίας, μιας και χάνεται τόσο εύκολα• φονικές πυρκαγιές, με θύματα απανθρακωμένους ανθρώπους και ζώα, οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων δολοφονούν νέα παιδιά, τραίνα συγκρούονται μεταξύ τους, σκοτώνοντας πλήθος φοιτητών, σφοδρές καταιγίδες έχουν επίσης θύματα ανθρώπους, και τόσα άλλα που πλέον μας έχουν αφήσει άναυδους. Επόμενο θα είναι τι; Να αυξηθούν ακόμα περισσότερο τα ψυχικά νοσήματα και οι αυτοκτονίες; Γιατί, πώς γίνεται μια ανθρώπινη ψυχή να αντέξει τόσο πόνο και τόσο παραλογισμό; Παραλογισμός είναι. Δε γίνεται να υπάρχει λογική σε τέτοια συμβάντα. Δε γίνεται ο άνθρωπος να έχει γίνει έτσι, να έχει χάσει κάθε ηθική και κάθε αξία του. Δεν γίνεται να καθόμαστε στον καναπέ μας και αν δεν κράζουμε όσα βλέπουμε από την οθόνη μας, να βλέπουμε ανθρώπους να σκοτώνονται, επειδή ήθελαν να μπουν σε ένα καράβι, ή λόγω μιας κακοκαιρίας.
Πλέον είμαστε –όσοι έχουμε μείνει– ευγνώμονες που ζούμε, γιατί ειδικά τώρα, στις μέρες που διανύουμε, τίποτα, και πόσο μάλλον η ίδια η ζωή δε θεωρείται δεδομένη. Καθημερινά ξυπνάμε και καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και κάτι καινούριο. Με τι ψυχικό σθένος πια; Πώς γίνεται να μένει δύναμη για όνειρα στους νέους ανθρώπους; Όταν όλα τριγύρω τους φαίνονται να καταστρέφονται. Όταν πρέπει να συνεχίσουμε τη ζωή μας, ενώ άλλοι άνθρωποι την έχουν χάσει χωρίς λόγο και τόσο απλά. Τι μπορούμε να κάνουμε; Προσπαθώ πραγματικά μέσα σε ένα τόσο μεγάλο χάος να βρω την αισιόδοξη ματιά, που υπάρχει παντού. Όμως, όταν επαναλαμβάνεται συνέχεια το μοτίβο των τόσο τραγικών γεγονότων, δεν μένουν πολλά περιθώρια. Δεν γίνεται αλλιώς. Η μόνη διέξοδος είναι η σκέψη πως όσο τραγικά και αν γίνουν όλα, πάντα κάπου κρύβεται έστω ένα μικρό φως, το οποίο βρίσκεται σε κάθε άνθρωπο που δεν τα έχει βάλει κάτω, που προσπαθεί, να εργάζεται εθελοντικά για να αντιμετωπίσει όλες αυτές τις καταστροφές, για να διαδηλώσει -χωρίς να φτάνει στα όρια- για το δίκαιο, που βοηθάει τον συνάνθρωπο, που δε γίνεται ένα με τους ανθρώπους που μειώνουν ή εξαλείφουν την αξία της ζωής.
Ναι, εκείνοι οι άνθρωποι είναι η ελπίδα. Και αν βρούμε τη δύναμη, την ελπίδα μπορούμε να τη δούμε παντού, ακόμα και εκεί που ακόμα και εμείς νομίζουμε ότι δεν υπάρχει ή έχει χαθεί. Και προσπαθώντας να τελειώσω αυτό το κείμενο με μια –μικρή έστω– σταγόνα ελπίδας, αφήνω κάποια από τα λόγια του μεγάλου μας ποιητή, Γιώργου Σεφέρη, λίγο μετά τη βράβευσή του με Νόμπελ, όπου μιλούσε για την Ελληνική πατρίδα και παράδοση: «Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά• κανόνας της είναι η δικαιοσύνη .
Σ’ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται. Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Oιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε». Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Oιδίποδα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Σεφέρης, Γ. 2020), «Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου και να βρίσκεται». Doctv.gr. Διαθέσιμο εδώ.
