Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Είναι από τις φορές που το δημοσιογραφικό «κλισέ» αποτυπώνει, όντως, την πραγματικότητα: Πράγματι, η ελληνική κοινωνία «παρακολουθεί σοκαρισμένη» τις εξελίξεις γύρω από τον φόνο του 36χρονου Αντώνη, ο οποίος σπρώχτηκε στη θάλασσα από μέλη του πληρώματος του πλοίου στο οποίο επιχείρησε να επιβιβαστεί. Η εικόνα του θύματος να δίνει άνιση μάχη με τα απόνερα του πλοίου που αναχωρούσε και τα μέλη πληρώματος να το κοιτούν αδιάφορα να χάνεται στη δίνη, όντως, «προκαλεί αποτροπιασμό». Η ελληνική κοινωνία εξαχρειώνεται μέρα με τη μέρα και, φυσικά, τα στελέχη της πολιτικής ηγεσίας που αναδεικνύει, δεν μπορούν παρά να παρουσιάζουν παρόμοια συμπεριφορά.
Στη συγκεκριμένη υπόθεση, πέραν αυτής καθαυτής της εγκληματικής ενέργειας που οδήγησε στον θάνατο τον 36χρονο, υπήρξε σωρεία επιχειρησιακών λαθών που αποδεικνύουν ότι ο συγκεκριμένος κλάδος της ελληνικής ναυτιλίας δεν λειτουργεί όπως αρμόζει: Από τον τρόπο που λειτούργησε το πλήρωμα του πλοίου πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το επεισόδιο που στοίχισε τη ζωή του Αντώνη, έως την απουσία του Λιμενικού Σώματος καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας του απόπλου. Μια υπηρεσία, λοιπόν, που υπάγεται διοικητικά στο Υπουργείο Ναυτιλίας δεν έκανε τη δουλειά της. Παράλληλα, οι υπάλληλοι μιας ιδιωτικής επιχείρησης -η συμμόρφωση της οποίας με το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο της ναυσιπλοΐας αποτελεί επίσης, ευθύνη του εν λόγω Υπουργείου- έκαναν τα ακριβώς αντίθετα από τα προβλεπόμενα υπό τις συνθήκες που έχασε τη ζωή του ο Αντώνης. Αν όλα αυτά δεν στοιχειοθετούν βαριά πολιτική ευθύνη του αρμοδίου πολιτικού προϊσταμένου, τότε τι περισσότερο πρέπει να συμβεί για να θεωρηθεί πολιτικά υπόλογος ο Υπουργός Ναυτιλίας, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης;
Αν μετά απ’ όλα αυτά ο ίδιος δεν έχει την πολιτική ευθιξία και την προσωπική αξιοπρέπεια να παραιτηθεί, τότε ομιλούμε για υψηλό βαθμό εξαχρείωσης, όχι μόνο αυτών που προκάλεσαν άμεσα τον θάνατο του θύματος, αλλά κι εκείνων που έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη να αποτρέπουν τέτοια φαινόμενα. Λογικό, βεβαίως, καθότι ο Βαρβιτσιώτης εκλέγεται από μια κοινωνία η οποία τελεί σε κατάσταση εξαχρείωσης, συνεπώς οι κυβερνήτες που αναδεικνύει λίγο-πολύ της μοιάζουν. Όχι μόνο δεν θεώρησε πρέπον να παραιτηθεί ο συγκεκριμένος, αλλά προχώρησε και σε μια δήλωση στην οποία, ουσιαστικά, εξίσωνε θύτες και θύματα. Έκανε αυτή τη δήλωση χωρίς να το πολυσκεφτεί; Προσπάθησε να υιοθετήσει το ιδιαιτέρως μοδάτο, των τελευταίων χρόνων, στυλ του «πεφωτισμένου που τολμά να πει αντιδημοφιλείς αλήθειες που δεν μπορεί να κατανοήσει ο όχλος»; Σε κάθε περίπτωση απέδειξε ότι πέραν της ενσυναίσθησης (άλλη λέξης της… μοδός προς πάσα χρήση) του λείπει σίγουρα η σοβαρότητα…
Και καλά, από τον Βαρβιτσιώτη δεν θα μπορούσε να αναμένει κάποιος εχέφρων και στοιχειωδώς ενημερωμένος επί των πολιτικών ζητημάτων, σοβαρή διοίκηση, πολλώ δε μάλλον, αποτελεσματική αντιμετώπιση κρίσεων. Ως κληρονόμος μίας εκ των «βαρονιών» της Ν.Δ., αποκτά λόγο πολιτικής ύπαρξης και κυβερνητικής αξιοποίησης στην κατεύθυνση της διατήρησης ισορροπιών ανάμεσα στον Μητσοτάκη και στα «τζάκια» της Δεξιάς. Ο Πρωθυπουργός, όμως, πού βρίσκεται; Γιατί τέτοια έλλειψη αντανακλαστικών; Ο Πατούλης αποπέμφθηκε, σύμφωνα με την κυβερνητική εκδοχή, εξαιτίας της περιβόητης ζεμπεκιάς, ενώ η χώρα καιγόταν. Ο Βαρβιτσιώτης που, εκ του αποτελέσματος, απεδείχθη ότι δεν είχε ιδέα για το χάλι που επικρατούσε στο συγκεκριμένο λιμάνι, ενώ προχώρησε και σε ανόητες – προκλητικές δηλώσεις γιατί συνεχίζει να «ζεσταίνει» την υπουργική καρέκλα;
Είναι γεγονός ότι η Κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται σε παραζάλη. Η χώρα πρώτα κάηκε και μετά πνίγηκε. Εκατοντάδες Κροάτες χούλιγκανς διέσχισαν τα Βαλκάνια και τη μισή Ελλάδα, προκειμένου να προκαλέσουν σοβαρά επεισόδια και οι αστυνομικές δυνάμεις επενέβησαν, αφού πρώτα είχε σφαγιασθεί ένας Έλληνας στη Νέα Φιλαδέλφεια. Φτάσαμε, δυστυχώς, και στη δολοφονία του Αντώνη. Ο κρατικός μηχανισμός δίνει την αίσθηση ξεχαρβαλώματος. Οι κυβερνητικοί παράγοντες φαίνεται πώς έχουν επαναπαυθεί, εξαιτίας της απόλυτης πολιτικής κι εκλογικής κυριαρχίας Μητσοτάκη και δεν ασχολούνται με τα σοβαρά ζητήματα της χώρας. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχει ρίξει το βάρος στην επενδυτική βαθμίδα και στο να τονώσει το «προοδευτικό» προφίλ του με κινήσεις, όπως η θεσμοθέτηση του γάμου ομοφύλων ζευγαριών και της τεκνοθεσίας από αυτά. Λες και του έχει γίνει εμμονή η προσπάθεια να φέρει την Αντιπολίτευση σε δύσκολη θέση και να λεηλατήσει πολιτικούς χώρους στα αριστερά της. Αυτό, όμως, λέγεται εξουσία για την εξουσία.
Πολλά σοβαρά ζητήματα, λοιπόν, βρίσκονται στον «αυτόματο πιλότο», προκειμένου να αναλωθεί χρόνος, ενέργεια και πολιτικό κεφάλαιο σε καταστάσεις, που ουδεμία σχέση έχουν με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Μόνο που η φύση και η πραγματικότητα εκδικούνται. Οι φωτιές και οι πλημμύρες δεν εξαγοράζονται με λίστες «Πέτσα». Η εγκληματικότητα ούτε προλαμβάνεται ούτε πατάσσεται με χαρτζιλίκια και ρουσφέτια δεξιά κι αριστερά. Βάση της επικοινωνίας είναι η πραγματικότητα και όχι το αντίθετο. Θεσμικό πλαίσιο που γίνεται κουρελόπανο, ξεχαρβαλωμένος κρατικός μηχανισμός και μια κοινωνική εξαχρείωση. Ποιος θα αντισταθεί, τελικά, στη «ζουγκλοποίηση» και πώς;
