Της Γεωργίας Σκαμπελτζή,
«Δεν υπάρχει αγριότερο θηρίο απ’ τον άνθρωπο, όταν κατέχει δύναμη ίση με το πάθος του».
Πλούταρχος
Έριξαν έναν άνθρωπο στη θάλασσα και έφυγαν, αφήνοντάς τον να πνιγεί. Ένα τεράστιο κύμα θλίψης, οργής και αγανάκτησης έχει ξεσπάσει μετά τον άδικο χαμό ενός νέου ανθρώπου που ήθελε να ταξιδέψει ακτοπλοϊκώς από τον Πειραιά για την Κρήτη. Ο λόγος για τον Αντώνη Καρυώτη, ο οποίος βρήκε φρικτό θάνατο, όταν τα μέλη του πληρώματος του πλοίου στο οποίο ήθελε να επιβιβαστεί την ώρα του απόπλου τον έσπρωξαν από τον καταπέλτη. Το μόνο που ήθελε ήταν να προλάβει το πλοίο και, τελικά, τον σκότωσαν.
Ούτε ένα ίχνος ανθρωπιάς δεν επέδειξαν οι υπάλληλοι της εταιρείας, οι οποίοι, μετά την πτώση του Αντώνη στο νερό, συνέχισαν ατάραχοι τη δουλειά τους. Δεν έκαναν ούτε μία προσπάθεια να τον σώσουν, δίνοντάς του ένα σωσίβιο, δίνοντάς του την ευκαιρία να ζήσει. Αντίθετα, ακριβώς επειδή είναι η δουλειά τους, γνώριζαν την επικινδυνότητα της ενέργειάς τους, μόνο που δε τους ένοιαζε. Έφυγαν ανενόχλητοι, χωρίς, φυσικά, να γνωρίζουν ότι το τραγικό συμβάν έχει καταγραφεί.
Ο Αντώνης, όπως έχει γίνει γνωστό, είχε νοητική υστέρηση, ζούσε στο Λασίθι, προσπαθώντας να βιοποριστεί με όποιον τρόπο μπορούσε. Όσο κι αν θέλουν κάποιοι να πιστεύουν ότι οι στάσεις και οι αντιλήψεις της κοινωνίας αναφορικά με τέτοιου είδους ζητήματα έχουν αλλάξει, δυστυχώς αποδεικνύεται ότι είναι βαθιά ριζωμένες και οποιοσδήποτε από εμάς μπορεί να θεωρηθεί «παιδί ενός κατώτερου Θεού».
Είχε πρόσφατα χάσει τη μητέρα του, κάτι που έχει τονιστεί αρκετά τις τελευταίες ώρες. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το μεγαλύτερο άγχος των γονέων είναι τί θα απογίνουν τα παιδιά τους, όταν δε θα βρίσκονται στη ζωή, ποιος θα τους φροντίσει… Εν προκειμένω, η απάντηση είναι κανείς. Κανείς δε τον φρόντισε, αντιθέτως τον σκότωσε. Σαν να μην τρέχει τίποτα συνέχισαν το δρομολόγιό τους. Όπως θα συνέχιζαν σα να μην τρέχει τίποτα στη ζωή τους, αν το περιστατικό δεν είχε καταγραφεί.
Ο Αντώνης δεν μπορεί να ζητήσει εξηγήσεις για το αδιανόητο συμβάν με τη τραγικότατη κατάληξη. Εκείνος έφυγε, μα εμείς μείναμε πίσω να παρακολουθούμε τον άδικο χαμό άλλης μίας ψυχής, ανάμεσα στις άλλες που έχουμε θρηνήσει τον τελευταίο καιρό, τους ανθρώπους που κάηκαν ζωντανοί, που πνίγηκαν στο Αιγαίο, που ταξίδεψαν με το τρένο… Οφείλουμε, όμως, ως κοινωνία να το κάνουμε εμείς. Να μην αποδεχθούμε ό,τι έγινε, να διεκδικήσουμε την τιμωρία των ενόχων και να προβληματιστούμε για την κοινωνία στην οποία ζούμε. Μια κοινωνία χωρίς ανθρωπιά. Είναι αυτή που θέλουμε;
