Βάζουμε τέρμα στη φυλετική ανισότητα!

Της Γεωργίας Διπλού,

Αναρωτιέμαι… αν θέσω το απλό ερώτημα του ενός εκατομμυρίου «Πότε ξεκίνησαν οι αγώνες των γυναικών;», πόσοι και πόσες άραγε θα γνωρίζουν την απάντηση;

Ας τα πάρουμε από την αρχή, εναρκτήρια οδός ενός σκληρού και επίπονου αγώνα, που μέχρι και σήμερα δεν έχει τέλος, ήταν η χρονολογία 1908. 15.000 γυναίκες «ξεχύθηκαν» στους δρόμους της Νέας Υόρκης για να προασπιστούν τα δικαιώματά τους. 28 Φεβρουαρίου 1909 γιορτάζεται η Πρώτη Παγκόσμια μέρα για τη γυναίκα.

Ας κάνουμε μια αναδρομή πολύ πίσω στον χρόνο. Ο Όμηρος αναφέρει στην Οδύσσεια «Και συ στην κάμαρα σου πήγαινε και τις δουλειές σου κοίτα, τον αργαλειό, τη ρόκα, πρόσταξε τις βάγιες να δουλεύουν, τα πολλά λόγια  δεν ταιριάζουνε παρά στους άνδρες μόνο». Ενώ, παρόμοια στάση κρατάει στο έργο του Έργα και Ημέραι ο Ησίοδος «Πρώτα–πρώτα σπίτι ν’ αποχτήσεις, γυναίκα και δύο καματερά. Γυναίκα ν’ αγοράσεις κι όχι να την παντρευτείς, έτσι που να μπορεί να ακολουθήσει τα βόδια».

4 Αυγούστου 2023: Αστυνομικός έπεσε θύμα άγριου ξυλοδαρμού από τον σύζυγό της. Τεράστιο ποσοστό γυναικών κακοποιείται καθημερινά μέσα στο ίδιο τους το σπίτι από ανθρώπους που οι ίδιες επέλεξαν να «δέσουν» τη ζωή τους μαζί με αυτούς.

Και ρωτάω εγώ με την κοινή λογική που διαθέτω. Κανένας δεν ξέρει τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες; Οικογένεια…  Γείτονες…  Φίλοι…

Όταν γίνει η είδηση πρωτοσέλιδο και το θύμα βρίσκεται κάτω από τη γη, τότε όλοι ως δια μαγείας γνωρίζουν το οτιδήποτε. Αμ δε… το ζήτημα είναι να μη φτάσουμε να κάνουμε πραγματικότητα τη γνωστή ρήση «Αυτή στο χώμα και αυτός στη φυλακή».

Το άλλο λυπηρό, το οποίο έχει γίνει πλέον καθημερινότητα είναι το ζήτημα των βιασμών. Ας πάρουμε, λοιπόν, από το χεράκι μερικούς ανθρώπους με κάπως παράξενες αντιλήψεις και ας τους πούμε, όπως θα κάναμε και με ένα παιδί, τα εξής «Καθένας έχει το δικαίωμα να φοράει ό,τι θέλει. Δεν ευθύνεται το ντύσιμο ενός κοριτσιού για την παρενόχληση που μπορεί να δεχτεί. Δεν υπάρχουν ούτε λάθος σώματα ούτε λάθος ρούχα παρά μόνο λάθος μυαλά». Γιατί η πρώτη ερώτηση πάνω σε αυτό το ζήτημα να είναι «τι φορούσε;». Απευθείας ρίχνουμε το βάρος στο θύμα. Αν, δηλαδή, πάμε με το μαγιό στην παραλία, καλά να πάθουμε; Επειδή είχαμε εκτεθειμένο δέρμα;

Είναι θλιβερό για μια γυναίκα να σκέφτεται αν θα βγει έξω ή αν θα πάρει τα μέσα μεταφοράς το βράδυ, μην τυχόν συμβεί κάτι. Είμαστε θεατές στο ίδιο μίζερο έργο που παίζεται εδώ και πολλές δεκαετίες.

Πόσες χιλιάδες κορίτσια και αγόρια έχουν μεγαλώσει με την εικόνα του πατέρα να χτυπάει τη μητέρα. Και στα δύο φύλα ο αντίκτυπος είναι τραγικός. Το κοριτσάκι μεγαλώνοντας θα γίνει μια γυναίκα που είτε θα έχει ως αυτοσκοπό να ικανοποιεί όλα τα παράλογα θελήματα του συντρόφου της φοβούμενη την αρνητική του αντίδραση, είτε θα φοβάται να δεθεί και να συνάψει σχέσεις με το αντίθετο φύλο. Το αγοράκι από την άλλη πλευρά, στη χειρότερη περίπτωση θα αντιγράψει τις συμπεριφορές της πατρικής φιγούρας. Ενώ στην καλύτερη και ελπιδοφόρα περίπτωση, η μητέρα θα βρει το θάρρος και τη δύναμη να βάλει τέρμα σε αυτή τη δυσοίωνη κατάσταση και θα διδάξει στο παιδί της το σωστό ούτως ώστε το παιδί αυτό να γίνει σωστός άνθρωπος στην κοινωνία (κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτές οι γυναίκες είναι ηρωίδες με όλη τη σημασία και τη βαρύτητα της λέξης).

Όπως, λοιπόν, αρκετές φορές έχω ακούσει δεν είμαι μια από «αυτές» τις φεμινίστριες που απορρίπτουν τη σημαντικότητα του αντίθετου φύλου. Απλά σέβομαι τον εαυτό μου και το φύλο μου. Εξαιτίας αυτού, ξέρω και διεκδικώ δικαιώματα που προσπαθούν να μου πάρουν. Σέβομαι όσους με σέβονται. Δεν θα σεβαστώ το αντίθετο φύλο, επειδή είναι το κατά κόσμον «ισχυρό φύλο». Ο σεβασμός δε δίνεται απλόχερα, εν αντιθέσει κερδίζεται.

Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε την ισχύουσα πραγματικότητα μόνο αν χρησιμοποιήσουμε τη φωνή μας. Έτσι όπως ο φοίνικας αναγεννάται από τις στάχτες του, έτσι και οι γυναίκες γίνονται δυνατότερες με τις δυσκολίες και τα εμπόδια. Ο Αντόνιο Μανουέλ ντε Ολιβέιρα Γκουτέρες, Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών ανέφερε χαρακτηριστικά «Η επίτευξη της ισότητας των φύλων και η ενδυνάμωση των γυναικών και των κοριτσιών αποτελεί μια επιχείρηση που έμεινε ημιτελής και η ολοκλήρωση της είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για τα ανθρώπινα δικαιώματα στον σύγχρονο κόσμο».

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ