Του Γιάννη Μάρκελλου,
1910: Αφήνει την τελευταία του πνοή ο Ανρί Ρουσώ, ο οποίος υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Γάλλους ζωγράφους της εποχής του. Ο Ανρί Ρουσώ ήταν αυτοδίδακτος καλλιτέχνης και έκανε το παγκόσμιο κοινό να εντυπωσιάζεται από το ταλέντο του. Άρχισε να ζωγραφίζει μετά τα σαράντα του και τα έργα του κατάφεραν να μαγνητίσουν τον κόσμο για τον δυναμισμό, τον οποίο προσέφεραν. Τα πρώτα του χρόνια τα αφιέρωσε δουλεύοντας σε δικηγορικό γραφείο βγάζοντας τα πρώτα του χρήματα. Το 1866 παντρεύτηκε με τη Μπουατάρ, η οποία εργαζόταν ως ράφτρα. Ο Γαλλοπρωσικός πόλεμος (1870–1871) του έφερε σε δυσμενείς για αυτούς καταστάσεις. Ο πόλεμος έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του 19ου αιώνα, μια στιγμή την οποία εκμεταλλεύτηκε με διπλωματικούς ελιγμούς η Γαλλία προκειμένου να επιβληθεί στην Πρωσία.
Ο Ρουσώ δεν φοβήθηκε τα οδυνηρά αποτελέσματα του Γαλλοπρωσικού πολέμου, αλλά η δημιουργικότητα και η εργατικότητά του τον έκανε να διαφοροποιείται από τους μικροαστούς γείτονές του. Το 1885 η Γαλλική Μουσική Ακαδημία τον κατατάσσει στους διπλωματούχους βιολιστές της. Από πολύ νωρίς, όμως, έδειξε ότι το μεγαλύτερο πάθος του ήταν η ζωγραφική. Έτσι, καταφεύγει στο να προμηθευτεί όλα τα απαραίτητα εργαλεία έτσι ώστε να αρχίσει δουλεία. Η μεγαλοφυΐα την οποία θα επέδιδε ήταν ante portas.
Το 1890 ο πίνακας Έκπληξη θεωρήθηκε τότε ως το σημαντικότερο έργο του. Για πολλές ώρες ο Ρουσώ πήγαινε στον βοτανικό κήπο του Παρισιού και μελετούσε άγρια ζώα και τροπικά φυτά. Το 1897 το έργο η Κοιμισμένη Τσιγγάνα στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, αφού προκάλεσε το θαυμασμό όλου του τότε γνωστού καλλιτεχνικού κόσμου. Κατά την διάρκεια της ζωής του είχε την μεγάλη τιμή να γνωριστεί με τον Πάμπλο Πικάσο, ο οποίος όλως ιδιαιτέρως τον εκτίμησε για το όραμά του. Ο Ρουσώ κατάφερε να μην λειτουργεί κάτω από τις επιταγές οποιονδήποτε ακαδημαϊκών συμβάσεων. Ο ίδιος ανεπηρέαστος από καλλιτεχνικές συμβάσεις επηρέασε στον μέγιστο βαθμό τον κυβισμό και τον υπερρεαλισμό. Ο Ανρί Ρουσώ θα μπορούσαμε να πούμε, ότι ήταν ο πρωτεργάτης του Μεταιμπρεσιονισμού. Στην ζωή υπήρξαν στιγμές που λοιδορήθηκε και οι πίνακές του κατέληγαν στο παζάρι έως ότου βρεθεί ο Πικάσο να αναγνωρίσει με αξιοθαύμαστο τρόπο την καλλιτεχνική ευφυΐα του Ρουσώ. Αυτή η γνωριμία, ακόμη, συνέβαλε καταλυτικά ώστε να έρθει σε επαφή με την ελίτ των καλλιτεχνών. Η στρατιωτική του θητεία στο Μεξικό ήταν αυτό που τον έκανε να εξερευνά και να εξιστορεί τις εμπειρίες του από τις άγριες ζούγκλες που εκεί είχε δει.
Σε ένα χώρα που πολλές φορές κομματιάζεται από τις επιταγές καλλιτεχνικών συμβάσεων ο Ρουσώ κατάφερε να συγκλονίσει και πείσει τους ομόλογους του για την αξία και τις ικανότητές του στον χώρο. Μέχρι και σήμερα η παρουσία των έργων του υμνείται από την Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου, από το Μουσείο Στέντελ της Φρανκφούρτης και από αλλού. Ο Ανρί Ρουσώ κατάφερε να είναι ειλικρινής και να προκαλέσει την αηδία των Ακαδημαϊκών. Το 1910 ο Ρουσώ τραυματίζεται στο πόδι, ένας τραυματισμός που έμελλε να μην διαγνωστεί από τους γιατρούς με αποτέλεσμα να μολυνθεί και να πεθάνει σε ηλικία 66 ετών. Χαρακτηριστικά τα λόγια του Ρουσώ ήταν «όταν βρίσκομαι στον βοτανικό κήπο και παρατηρώ παράξενα φυτά από εξωτικούς τόπους, μου φαίνεται πως μπαίνω σε ένα όνειρο».
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Ο Ανρί Ρουσώ και πως η ειλικρίνεια της ζούγκλας του υπερνίκησε τη χλεύη των Ακαδημαϊκών, lifo.gr, διαθέσιμο εδώ
- Ανρί Ρουσώ. Ο Τελωνειακός που ζωγράφιζε ζούγκλες και έγινε γνωστός όταν τον ανακάλυψε ο Πικάσο. Φυλακίστηκε για κλοπή και άνοιγε τα παράθυρα για να φύγει η ενέργεια των έργων του, mixanitouxronou.gr, διαθέσιμο εδώ
