Του Ηλία Βασιλειάδη,
Αυτό το κείμενο είναι μια αποτύπωση ενός δυναμικού και δύσκολου αγώνα του ανθρώπου με την αρρώστια, όπως αναφέρανε οι παλιότεροι. Είναι μια μακρινή ανάμνηση μιας καλής μου φίλης που μου διηγούνταν τον δικό της άνισο αγώνα και την προσπάθειά της να είναι εκεί και να πετυχαίνει στόχους, παρά τις δυσκολίες, και ταυτόχρονα, ένα δικό μου προσωπικό βίωμα που σημάδεψε τη ζωή μου τον τελευταίο χρόνο, αφού δεν γνώριζα ποια όψη της ζωής θα ακολουθήσει.
Αρχικά, θα ήθελα να χαιρετίσω και να ευχαριστήσω όλους αυτούς τους όμορφους ανθρώπους που σήμερα θα διαβάσουν μια μικρή ιστοριούλα μου. Έτσι, θα αρχίσουμε με τούτη την μέρα, που θα ξεκινήσει ένας αγώνας ζωής. Λίγο πιο μετά από ένα ακόμα απόγευμα ενός ακόμη χειμώνα, ένας ξαφνικός πόνος θα έρθει να με ανησυχήσει για την κατάσταση της υγείας μου. Οι πόνοι έρχονταν και ξαναέρχονται ολοένα και περισσότερο. Και ξαφνικά στο νοσοκομείο, μια λιποθυμία και μια παραμονή εκεί. Δύσκολες δεκαπέντε μέρες με μια εσωτερική κραυγή αγωνίας για το τι μέλλει γενέσθαι. Λεπτό προς λεπτό, μέρα προς μέρα, μια προσπάθεια ερμηνείας του άγνωστου και δυσνόητου. Μια προσπάθεια να χτίσεις ένα μέλλον σε ένα νέο περιβάλλον και μια νέα ζωή που ανοίγεται μπροστά σου, γεμάτη προκλήσεις και αγωνίες.
Εκείνη την ώρα που περιμένεις τα νέα, άσχημα ή όμορφα, αρχίζεις να εκτιμάς το μικρό και το καθημερινό. Μια πεταλουδίτσα που πετάει, οι νιφάδες του χιονιού που πέφτουν έτσι λυπημένα, ένα φύλλο που πέφτει για να αρχίσει μια νέα ζωή. Σαν φιλμ τρέχει η ζωή μπροστά σου, όσο εσύ προσπαθείς να κρατήσεις με νύχια και δόντια όλες εκείνες τις αναμνήσεις που θα σε κρατήσουν ζωντανό απέναντι στο άγνωστο. Εξετάσεις επί εξετάσεων για κάτι που σε τρώει, αλλά παραμένει άγνωστο το όνομα του φίλου μας. Μια κούρσα εκατό μέτρων και μια κοφτή ανάσα που βαραίνει τον νου σου. Μια προσπάθεια να βρεις κάπου ένα χέρι βοηθείας, που θα σε τραβήξει μακριά από την σκοτεινιά του πόνου. Μια φωνή ηρεμίας μέσα στον τρομαγμένο νου. Μια νοσταλγία για κάτι που έφυγε και ένα γιατί γι’ αυτό που έρχεται.
Η ασθένεια έρχεται πολλές φορές απρόσμενα στις ζωές μας για να μας θυμίσει την ομορφιά της ζωής που κρύβεται στα απλά. Μια πορεία, στην οποία προσπαθείς να ξεπεράσεις κάθε εμπόδιο για να φτάσεις στην αγκαλιά του ουρανού και να χορέψεις ένα αισθησιακό τανγκό με τα αστέρια. Ένα μετέωρο βήμα προς το άγνωστο, μια βουβή φωνή και ένας λυγμός, έρχονται να δημιουργήσουν μια εκρηκτική σιγή που είναι έτοιμη να ανατρέψει την φυσική ροή του κόσμου. Για όσα ανείπωτα δεν είχαν ειπωθεί και τώρα θέλουν να λάβουν σάρκα και οστά. Κάθε μέρα και μια προσπάθεια να αντέξεις τον πόνο και να υπάρχεις σε αυτόν τον κόσμο. Μια πάλη ανάμεσα στο θέλω και στο μπορώ. Μια ζωή γεμάτη περιορισμούς. Μια ζωή θυμό για αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που πονάνε νυχθημερόν εκεί έξω, αλλά παρά ταύτα συνεχίζουν να μάχονται.
Ευτυχώς, οι δικοί μου πόνοι έγιναν λυγμοί ανακούφισης ύστερα από έναν χρόνο μεταξύ ζωής και θανάτου. Έναν χρόνο που σκέφτηκα ότι θέλω να ζήσω ελεύθερος χωρίς ταυτότητα. Μια ζωή γεμάτη συναισθήματα και αισθήματα με ανθρώπους που με γεμίζουν ελπίδα και για όσο αντέξει αυτό το ταλαιπωρημένο κορμί που με στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια. Ένα κορμί γεμάτο σημάδια που δείχνουν τις μάχες που καλούμαστε να νικήσουμε. Για κάθε δαίμονα που πρέπει να ξεπεράσουμε. Για όλα εκείνα τα βράδια που τα μάτια μας έμεναν ορθάνοιχτα και υγρά από τα δάκρυα. Για αυτά τα δύο όμορφα μάτια που κοιτούν με περιέργεια τον κόσμο σαν τα μικρά παιδιά. Μια ψυχή που παραμένει παιδί, αν και γερνά πιο γρήγορα από όσο αντέχει. Για αντοχές που ξεπερνούν τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης και νόησης. Για εκείνο το νήμα που μας χωρίζει από το θάνατο. Ζήστε και μην αφήνεστε. Ζούμε λίγο με πολύ πόνο και λίγη χαρά. Αφιερωμένο εκεί έξω στον κάθε άνθρωπο που συναντά τον θάνατο, που γίνανε φίλοι, αλλά δεν σταματά να μάχεται. Γιατί η ζωή είναι μια μάχη στην οποία καλούμαστε να βγούμε νικητές, και όσο αντέξουμε.
