Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Αίφνης, η διαδικασία ανάδειξης Προέδρου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πέρασε στο προσκήνιο. Από εκεί που όλα έδειχναν ότι θα πρόκειται για μια διαδικασία μεταξύ συγγενών και φίλων, με υποτυπώδες δημόσιο διάλογο των υποψηφίων και λίγο πολύ προκαθορισμένο αποτέλεσμα, ο «κομήτης» Κασσελάκης έπεσε στον «ροζ πλανήτη» της σημερινής Aξιωματικής Aντιπολίτευσης.
Τις τελευταίες ημέρες, μια επικοινωνιακή καταιγίδα προετοίμασε την άφιξη του Στέφανου Κασσελάκη στην αφετηρία της κούρσας για την εκλογή του διαδόχου του Αλέξη Τσίπρα στη θέση του επικεφαλής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αρχικώς, είχαμε απανωτές αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μίνι περιοδείες και αφιερώματα στον ηλεκτρονικό τύπο που μας τον σύστησαν. Κατόπιν, ο νέος υποψήφιος Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κοινοποίησε ένα βίντεο με την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του και οργάνωσε μια ανοιχτή εκδήλωση στην πατρίδα του, τα Χανιά και, συγκεκριμένα, στους Τάφους των Βενιζέλων, προκειμένου να κηρύξει κι επισήμως την έναρξη της εκστρατείας του. Οι κινήσεις του ήδη προκάλεσαν ντόρο. Αξίζει, άραγε, η προσοχή που δόθηκε στην υποψηφιότητά του;
Στην Ελλάδα, η ψυχραιμία και η νηφαλιότητα είναι άγνωστες αρετές για τη συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιολογούντων. Η ιδεοληψία ή/και το συμφέρον διαμορφώνουν τις απόψεις τους και επιβαρύνουν τον δημόσιο διάλογο με λεκτικά ατοπήματα και γονατογραφήμματα. Ας δούμε ένα προς ένα αυτά που έχει πει ο Κασσελάκης με κριτική διάθεση και αντιπαραβάλλοντας όσα ήδη ξέραμε γι’ αυτόν.
Στο βίντεό του, δηλώνει ότι γεννήθηκε «Σε μία οικογένεια με αυτοδημιούργητους γονείς», αντιπαραβάλλοντας την αξιοσύνη των γονιών του, που εκκίνησαν από χαμηλή αφετηρία με το καθεστώς μιας χώρας «με κληρονόμους Πρωθυπουργούς.». Καταρχάς, θα μπορούσε να σχολιάσει κάποιος ότι ο Κασσελάκης υποπίπτει άμεσα στο ατόπημα της απόδοσης «οικογενειακής ευθύνης» στους αντιπάλους του. Δηλαδή, κάποιος του οποίου οι γονείς δεν ήταν αυτοδημιούργητοι, αλλά κληρονόμησε καθόλα νόμιμα μια σημαντική οικογενειακή περιουσία από τους δικούς του γονείς, την οποία εκμεταλλεύεται, δεν αξίζει; Άραγε, τα παιδιά του Τσίπρα δεν έχουν πλούσιους παππούδες ή ο πρώην Πρωθυπουργός θεωρείται αυτοδημιούργητος, επειδή από Πρόεδρος δεκαπενταμελούς κατάφερε να διατρέξει όλο το μήκος του κομματικού «σωλήνα», ως την αρχηγία του κόμματός του; Μάλλον χαϊδεύει μικροαστικά ταπεινά ένστικτα ο δήθεν κοσμοπολίτης Κασσελάκης. Σε ό,τι δε αφορά του κληρονόμους της πρωθυπουργίας, φιλοδοξεί να ηγηθεί ενός κόμματος το οποίο είχε (κι ως έναν βαθμό συνεχίζει να έχει) αγαστές σχέσεις με τη δυναστεία Καραμανλή, ενώ φιλοξενεί πλήθος πιστών ακολούθων (βλ. «κηπουρούς») της δυναστείας Παπανδρέου. Δεν τους θέλει όλους αυτούς για ψηφοφόρους ο Κασσελάκης; Θα τους εκδιώξει εφόσον εκλεγεί και θα κόψει τον ομφάλιο λώρο με την κρυφή συνιστώσα του «καραμανλισμού»;
Συνεχίζει αναφερόμενος στους γονείς του: «Η μητέρα μου, οδοντίατρος, δούλευε μέρα νύχτα να στηρίξει τον πατέρα μου όσο εκείνος άρχιζε την εταιρεία του. Τελικά, η εταιρεία μεγάλωσε και εγώ βρέθηκα να μεγαλώνω στην Εκάλη». Ωραία περιγραφή της ιδανική ελληνικής οικογενείας, έμπλεη μικροαστισμού και γλυκανάλατης δήθεν πατροπαράδοτης αισθητικής… Κλασικό ηρωικό παράδειγμα η σκληρά εργαζόμενη σύζυγος και μητέρα που στηρίζει τον άντρα της. Θα έχει ενδιαφέρον, βέβαια, να τα ξαναπεί αυτά στα δικαιωματίστικα fora του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., με τις «μαινάδες» του δήθεν φεμινισμού να ωρύονται περί «πατριαρχίας»… Κατά τα άλλα προκύπτει ότι ο μικρός τότε Στέφανος ζούσε μια πλουσιοπάροχη ζωή σ΄ ένα αριστοκρατικό προάστιο των Αθηνών. Αγαθή η τύχη του και διόλου κατακριτέες οι συνθήκες διαβίωσής του. Ας μην παρουσιάζεται, όμως, κι ως Βασιλάκης Καΐλας…
«Μόνο που αυτή η ευμάρεια ήταν, τελικά, επιφανειακή – όπως ήταν και της Ελλάδας.» Κλισέ έκφραση της περιόδου της χρεωκοπίας. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όμως, και ο Τσίπρας που τον ανέδειξε, μαζί με τον Πολάκη που τον ανακάλυψε, έγιναν Κυβέρνηση υποσχόμενοι ότι μ’ έναν μαγικό τρόπο θα διακτινιζόμασταν στην εποχή εκείνη. Χώρια που έφεραν στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή συνεργάστηκαν με σημαίνοντα πρόσωπα της περιόδου της επίπλαστης ευμάρειας. Δεν προκύπτει, λοιπόν, ανακολουθία;
«Το παραδικαστικό κύκλωμα χτύπησε τους γονείς μου και τους πήρε ό,τι είχαν και δεν είχαν.», μας πληροφορεί μελλοδραματικά, χωρίς να δίνει περαιτέρω στοιχεία για μια τόσο σοβαρή καταγγελία. Ποιοι είναι αυτοί που κατέστρεψαν την οικογένειά του; Ονόματα, διευθύνσεις, στοιχεία; Ποια ακριβώς η ανάμειξη των γονέων του στο σκάνδαλο; Αθωώθηκαν; Απαλλάχτηκαν; Κινήθηκαν εναντίον αυτών που παρανόμως, κατά τον υιό Κασσελάκη, τους κυνήγησαν; Ουδεμία περαιτέρω διευκρίνιση, όταν ο ίδιος υποτίθεται πως πρεσβεύει την πλήρη διαφάνεια.
«Έτσι, στα 14 μου βρέθηκα μόνος μου στην Αμερική. Όχι για πολυτέλεια. Από ανάγκη. Ήμουν τυχερός που ένα από τα παλαιότερα σχολεία των Η.Π.Α. μού έδωσε πλήρη υποτροφία…» Οικονομικός μετανάστης, λοιπόν, δηλώνει ο Κασσελάκης από ανάγκη. Όντως οικονομικοί λόγοι ενδέχεται να τον οδήγησαν σε αυτήν την επιλογή, πλην, όμως, δεν πήγε και εργάτης στ’ ανθρακωρυχεία του Βελγίου. Στην ισχυρότερη χώρα του κόσμου πήγε, όπου το κόστος ζωής μόνο μικρό δεν είναι. Επίσης, όπως προκύπτει από πληροφορίες, δεν πήγε μόνος του, αλλά ήταν εκεί τουλάχιστον με τη μητέρα του, που εργαζόταν στο σχολείο από το οποίο του δόθηκε η υποτροφία…
«Το 2009, στα 21 μου, εν μέσω οικονομικής κρίσης, βρήκα δουλειά στην Goldman Sachs και είδα από κοντά τι είναι Κεφάλαιο. Το να αγοράζεις τον κόπο του άλλου φτηνά. Το πόση αλαζονεία φέρνει το χρήμα». Καίτοι, λοιπόν, υποψήφιος αρχηγός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο Κασσελάκης εργάστηκε σε μία από τις γνωστότερες και ισχυρότερες τράπεζες παγκοσμίως. Μάλιστα, ούτε λίγο ούτε πολύ, μας λέει ότι εκεί ανέπτυξε την Αριστερή ιδεολογικοπολιτική του συγκρότηση. Οι τράπεζες εκμεταλλεύονται τον κόπο του άλλου κατ’ αυτόν και το ανακάλυψε την περίοδο που εργαζόταν για τον σκοπό αυτό που ο ίδιος αποδίδει στ’ αφεντικά του.
«Γι’ αυτό και άφησα αυτήν τη δουλειά. Πήρα δάνειο με προσωπική εγγύηση και τρία χρόνια μετά κατάφερα να μπω στην ποντοπόρο ναυτιλία….» Μην αντέχοντας, λοιπόν, αυτήν την αδικία, αποχώρησε από την αιμοσταγή τράπεζα ο Κασσελάκης, πλην, όμως, είπε να εκμεταλλευτεί τη… γνωριμία και να πάρει ένα γερό δάνειο από την τράπεζα, χρήματα, δηλαδή, που ήταν προϊόντα στυγνής εκμετάλλευσης κατά τ’ άλλα και, μάλιστα, με προσωπική εγγύηση. Δεν θα έπρεπε να μας το αναλύσει λίγο περισσότερο αυτό το πρώην “golden boy”. Διότι μια τέτοια μορφή δανείου προϋποθέτει χαρακτηριστικά του δανειολήπτη που απάδουν του προφίλ του αντικαπιταλιστή…. Μπήκε δε στην ποντοπόρο ναυτιλία. Σ’ έναν κλάδο που από αρχαιοτάτων χρόνων συνδέεται με την ανάπτυξη της εμπορικής κουλτούρας και του καπιταλιστικού συστήματος.
«Μετά από πολύ ιδρώτα, πήρα μια μεγάλη οικονομική ανάσα». Προφανώς, λοιπόν, πέτυχε ο Στέφανος. Και επιτυχία στη ναυτιλία δεν τη λες απλή οικονομική ανάσα. Για να έχεις, λοιπόν, τέτοια επιτυχία εντός του καπιταλιστικού συστήματος, που τόσο δηλώνεις πως απεχθάνεσαι, πάει να πει ότι είσαι πολύ καλός μαθητής του, ότι έγινες ένας πολύ καλός καπιταλιστής. Αυτό, βέβαια, οι σύντροφοί σου το λένε «εκμεταλλευτή ανθρώπων» και πολλά άλλα.
«Αλλά υπάρχει μια άλλη ανάσα, πολύ πιο σημαντική: Είναι η ανάσα της ελευθερίας…», διακηρύσσει ο Κασσελάκης και μας ενημερώνει για τον ομόφυλο έρωτά του. Ποιος ο λόγος να ενημερωθούμε για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις; Γενικότερα, ποιος ο λόγος να γνωρίζουμε τον ή την σύντροφο κάποιου πολιτικού. Απλούστατα ο Κασσελάκης κάνει αυτό που υποτίθεται πως αρνείται: «Δεν έχω γκέι ατζέντα.», λέει. Κι όμως έχει. Διαφορετικά, δεν θα το ανέφερε. Το δημοσιοποιεί, διότι ξέρει πως πουλάει. Τόσο στα Μ.Μ.Ε. που διψούν για κουτσομπολιό όσο και στους «φιλε-λεφτ» κύκλους που απευθύνεται.
«Προνόμια για λίγους και εκλεκτούς τέλος, διαφάνεια παντού, τομές σε υγεία, παιδεία, εργασία, δικαιοσύνη, διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας στον στρατό». Έχει υπόψη του νομική φόρμουλα για το διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας; Εφόσον συνεχίζουν να υφίστανται τα προνόμια για λίγους κι εκλεκτούς, δεν σημαίνει ότι η Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το επέτρεψε;
Σε ό,τι αφορά τη χρήση της αγγλικής, το μόνο που μπορεί κάποιος να συμπεράνει είναι ότι είχαν δίκιο οι αντίπαλοί του, που καταλόγιζαν στον Τσίπρα πως με τη γνώση της αγγλικής που διέθετε δεν περνούσε ούτε τις εξετάσεις Lower…
Ένα illustration τέκνο της πολιτικής ορθότητας, που ξαφνικά παρουσιάζεται ως το νέο, το άφθαρτο, το ριζοσπαστικό. Ένα πολιτικό προϊόν που εν μέσω των χονδροειδών αντιφάσεων που το χαρακτηρίζουν επενδύει στην υποτίμηση της νοημοσύνης της ελληνικής κοινής γνώμης. Ένα φαινόμενο απολύτως συμβατό με τη νεοελληνική παρακμή…
