Του Αντώνη Πετρόπουλου,
Οι κρίσεις στην χώρα ξεσπούν διαδοχικά την τρέχουσα περίοδο και μας πλήττουν με ανεπανόρθωτες καταστροφές. Από τον εφιάλτη των πυρκαγιών που επέστρεψαν μαινόμενες, έως τις ορδές ακροδεξιών χούλιγκαν που εισέβαλαν με ευχέρεια στη χώρα και φτάσαμε στη δολοφονία του Έλληνα οπαδού, η κοινωνία είναι ευπρόσβλητη σε κάθε πιθανό κίνδυνο. Παράλληλα, η κυβέρνηση, με τις δυστοκίες της και με τη φλεγματική της στάση, δεν εφαρμόζει μέτρα για την ανάσχεση των καταστροφών και παραμένει απλώς σε «εκπρόθεσμες» δηλώσεις για μελλοντική δράση.
Τα γεγονότα του φετινού καλοκαιριού παρεπιδημούν στην επικαιρότητα λόγω των αδιάκοπων δυσμενών εξελίξεων. Η Ελλάδα βρίσκεται στον κυκλώνα των πυρκαγιών και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας -στη δεύτερη πλέον θητεία της- τίθεται αντιμέτωπη με δύσκολες καταστάσεις και καλείται να βρει τρόπους σε πολλαπλά μέτωπα. Αυτό που είναι ζωτικής σημασίας είναι η προστασία των πολιτών που είναι εκτεθειμένοι σε κάθε καταστροφή. Μία προειδοποίηση από το Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας για αυξημένη προσοχή ή εκκένωση δεν επαρκεί για να σώσει την κατάσταση. Ούτε οι δηλώσεις σε συμβολικό κυρίως επίπεδο έχουν νόημα, όταν ο κόσμος χάνει το έδαφος στο οποίο πατάει.
Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης θα πραγματοποιήσει με δική του πρωτοβουλία συζήτηση στη Βουλή σε επίπεδο αρχηγών, εντούτοις οι καθυστερημένες αποφάσεις δεν δείχνουν ότι η Πολιτεία κάνει εργώδη προσπάθεια για να μπει ένα τέλος στη δίνη των πυρκαγιών. Μάλλον οι επαναλήψεις δεν έγιναν μάθημα.
Όλα αυτά, στον απόηχο της δολοφονίας του οπαδού της ΑΕΚ και την απρόσκοπτη επιδρομή των χούλιγκαν που διέσχισαν τη χώρα για να πλημμυρίσουν με λουτρό αίματος τους δρόμους της Αθήνας. Οι καθαιρέσεις στελεχών, οι αυστηρές προειδοποιήσεις προς τους ιδιοκτήτες των ΠΑΕ και τα μέτρα που νομοθετήθηκαν πριν από σχεδόν ενάμιση χρόνο, μετά τη δολοφονία του νεαρού οπαδού του Άρη, παραμένουν στο μοτίβο της επικοινωνιολογίας, πολλώ μάλλον και οι κυνικές παραδοχές για αστοχίες που κόστισαν μία ανθρώπινη ζωή. Βέβαια, ούτε οι Υπουργικές παραιτήσεις ή απομακρύνσεις σημαίνουν αλλαγή στάσης, ιδίως όταν γίνονται συστηματικά και απλώς για το ονόρε.
Η κυβέρνηση ηχεί ελάχιστα πειστικά όταν ευαγγελίζεται υποσχέσεις και μέτρα προστασίας ή αποτροπής των επανειλημμένων σεναρίων. Η χειμαζόμενη κοινωνία πλήττεται βαθιά κάθε φορά που ενσκήπτει κάποια κρίση, με τη γνώση πως είναι περισσότερο ευάλωτη, σε συνδυασμό με τα τρωτά σημεία του κράτους. Αναμφίλεκτα, δεσπόζει μία σιωπηρή και δικαιολογημένη αγανάκτηση των πολιτών. Τα γεγονότα έχουν ξεπεράσει όλες τις δυνάμεις τους. Η αίσθηση του ανυπεράσπιστου πλήθους, του φόβου και της αβεβαιότητας κακοφορμίζουν μία κοινωνία που ζει μόνιμα σε κλοιό κρίσεων.
Η απάθεια της Πολιτείας απέναντι σε εικόνες καταστροφών τείνει να γίνει σχεδόν… ρουτίνα. Το σίγουρο είναι ότι οι πυρκαγιές, παρά τη συχνότητά τους, είναι απαράδεκτο να αντιμετωπίζονται ως συνηθισμένο φαινόμενο. Η ελλειμματική διαχείριση του κράτους στις ζοφερές εικόνες είναι ανησυχητική και οι ατελεύτητοι θεωρητικοί σχεδιασμοί ενισχύουν την αφερεγγυότητα του. Τα τραγικά ορόσημα μόνο αυτής της χρονιάς -που καταγράφονται ακόμη και τώρα- είναι ασήκωτα.
Συνεπώς, τα μη εφαρμόσιμα μέτρα, οι προσχηματικές εξαγγελίες, οι απατηλές υποσχέσεις και η αντιμετώπιση των κρίσεων με αδιαφορία κηλιδώνουν ήδη μία χώρα που εξακολουθεί να κάνει απολογισμούς θανάτων. Η κυβέρνηση, όση διασπορά προφητειών και μηνυμάτων να κάνει, δεν δικαιώνεται από τα συμβάντα. Τόσο σοβαρά ζητήματα απαγορεύεται να εκπίπτουν απλώς σε προκύπτουσες κρίσεις. Και παρότι η ηγεσία ισχυρίζεται ότι (θα) κάνει τα πάντα, δεν διαφαίνεται κάποιο ίχνος αισιοδοξίας. Και εν μέσω απειλών, είναι θλιβερή η εικόνα πολιτικών να διασταυρώνουν τα ξίφη τους για το ποιος πρέπει να επωμιστεί την ευθύνη…
