Της Μαρίλιας Μπλέτσα,
Η Ευτυχία, μια γυναίκα με περιπετειώδη ζωή και με την ανυπέρβλητη πένα της. Γεννημένη στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας το 1893, έζησε πολύ δύσκολα χρόνια, έξω από τα συντηρητικά δεδομένα της εποχής της. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, όταν ανατράπηκε η ζωή της, αναγκάστηκε να ακολουθήσει τον δρόμο της προσφυγιάς, όπως συνέβη και με χιλιάδες άλλους Έλληνες. Εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, όπου εκεί σταδιοδρόμησε ως ηθοποιός και δασκάλα. Λόγω της ηθοποιίας, σημαντική ενασχόλησή της ήταν να γράφει ποιήματα και στίχους που μετέπειτα, λόγω αυτού, αναδείχθηκε σε μια σημαντική λαϊκή στιχουργό.
Το 1948 ξεκινά να γράφει στίχους για τραγούδια, πωλώντας τους σε διάφορους καλλιτέχνες. Έχοντας, όμως, εθισμό στη χαρτοπαιξία, έχασε πάρα πολλά λεφτά μ’ αυτόν τον τρόπο. Με τον Τσιτσάνη, τον οποίο η ίδια αποκαλούσε «δάσκαλό της στον στίχο», μελοποιήθηκε το πρώτο της τραγούδι, το Για μια γυναίκα χάθηκα. Η δική του παραγγελία ήταν να γράψει το ευρέως, πλέον, γνωστό τραγούδι με τίτλο Τα καβουράκια. Αργότερα, ακολούθησαν αλησμόνητες επιτυχίες του λαϊκού μας πενταγράμμου, όπως Δύο πόρτες έχει η ζωή, Είμαστε αλάνια, Όνειρο απατηλό, Είμαι αετός χωρίς φτερά. Επίσης, συνεργάστηκε με σπουδαίους συνθέτες του λαϊκού τραγουδιού, όπως με τον Μανώλη Χιώτη (Ηλιοβασιλέματα, Περασμένες μου αγάπες κ.ά.), με τον Απόστολο Καλδάρα (Στ’ Αποστόλη το κουτούκι, Πήρα από τη νιότη χρώματα κ.ά.) και με πολλούς άλλους. Έπειτα, συνεργάστηκε και με τους «έντεχνους», τον Χατζιδάκι, τον Ξαρχάκο κ.ά.
Μέσα από τους στίχους των τραγουδιών της, εξέφρασε τον καημό και τον πόνο μια ολόκληρης γενιάς στην Ελλάδα της προσφυγιάς, με τη φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση (Είμαι αητός χωρίς φτερά), του Στέλιου Καζαντζίδη («…Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γυάλινε, και να φτιάξω μια καινούργια κοινωνία άλληνε…»), της Βίκυς Μοσχολιού (Τι έχει και κλαίει το παιδί). Ήταν μια αντισυμβατική και ισχυρή προσωπικότητα.
Το λαϊκό «γράφεται πρώτα με την καρδιά και το συναίσθημα και ύστερα με τεχνική. Κι έτσι μόνο μας αναστατώνει, μας βάζει σε κίνηση, μας προβληματίζει», είπε σε συνέντευξή της το 1970. Είχε δύο κόρες, την Καίτη και τη Μαίρη, τις οποίες είχε αποκτήσει από τον πρώτο γάμο της με τον Κωστή Νικολαΐδη. Ο θάνατος της κόρης της, Μαίρης, στιγμάτισε τη ζωή της. Το Δυο πόρτες έχει η ζωή το έγραψε έχοντας στο μυαλό της την πολυαγαπημένη της κόρη. Γνώρισε τον Γεώργιο Παπαγιαννόπουλο, τον μόνο άντρα που κέρδισε την καρδιά της, και παντρεύτηκαν το 1932. Μετά τον θάνατο της κόρης της Μαίρης το 1960, βρήκε καταφύγιο στη χαρτοπαιξία. Η εγγονή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, Ρέα Μανέλη, σε συνέντευξή της στο περιοδικό Μελωδία το 2000 είπε χαρακτηριστικά: «…’Εγραφε πάντα, αλλά δεν έδινε σημασία. Τα έγραφε και τα πέταγε, τα έσκιζε. Μπορούσε να έχει τελειώσει ένα στιχάκι και, επειδή δεν είχε σπίρτα, να του βάλει φωτιά στη σόμπα για να ανάψει το τσιγάρο της».
Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου έφυγε από τη ζωή στις 7 Ιανουαρίου του 1972 στην Αθήνα. Η εγγονή της, Ρέα Μανέλη, έγραψε βιβλίο για τη ζωή της, με τίτλο Η Γιαγιά μου η Ευτυχία. Επίσης, η ζωή της έγινε θεατρικός μονόλογος που ερμήνευσε η Νένα Μεντή. Το 2019, η ζωή της έγινε ταινία με το όνομά της ως τίτλο και με πρωταγωνίστριες στον ρόλο της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, τις Κάτια Γκουλιώνη (νεαρή ηλικία) και Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (μεγαλύτερη ηλικία), η οποία, πλέον, είναι διαθέσιμη στην πλατφόρμα του Netflix.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Η γιαγιά μου, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, kathimerini.gr, διαθέσιμο εδώ
- Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου: Οι άγνωστες ιστορίες πίσω από τα πιο διάσημα τραγούδια της, monopoli.gr, διαθέσιμο εδώ
